Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών για Λαϊκή, Πατριωτική και Οικολογική Δράση

Αφετηρία μας η κρίση που ζούμε, η γνώση μας ότι τα αίτιά της βρίσκονται στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, που κυριαρχεί τόσο στη χώρα μας όσο και παγκόσμια, και η βούλησή μας, έκφραση ζωτικής ανάγκης, να αγωνιστούμε, ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου, για ένα κόσμο όπου η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση της ελευθερίας όλων, όπου η πολιτική δημοκρατία θα εξασφαλίζει την κοινωνική δικαιοσύνη και η οικονομία και η τεχνολογία θα υπηρετούν τον άνθρωπο και θα σέβονται τη φύση.

Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς, όπου κρίνεται από την κινητοποίηση των λαών αν θα προχωρήσει η ανθρωπότητα προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό ή αν θα οδηγηθεί, ελλείψει πολιτικής βούλησης και οργάνωσης, σε έναν νέο μεσαίωνα φτώχιας, πολέμων και οικολογικών καταστροφών. Οι αντικειμενικές συνθήκες (τεχνολογία) επιτρέπουν την πρώτη επιλογή αλλά οι υποκειμενικές (πολιτική) μέχρι τώρα την εμπόδιζαν.

Η συντελούμενη κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας και η αναπότρεπτη εδραίωση της ευρασίας ως οικονομικό και γεωπολιτικό κέντρο βάρους του πλανήτη, μαζί με την ανάδειξη της Ρωσίας και της Κίνας ως «πόλων» ισχύος, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την χειραφέτηση της Ευρώπης από την αμερικανική κηδεμονία και την προώθηση της πολιτικής της ενοποίησης στη βάση ενός «ευρωπαϊκού μοντέλου» κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης, μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας.

Στην Ελλάδα οι επικρατούσες συνθήκες καλλιεργούν άμυνα και εσωστρέφεια. Τα ανοιχτά μέτωπα εθνικής ασφάλειας προς βορρά και προς ανατολάς απομυζούν τεράστιους πόρους εις βάρος της ανάπτυξης και της ευημερίας και οξύνουν τα οικονομικά και δημοσιονομικά προβλήματα και αυτά με τη σειρά τους περιορίζουν ασφυκτικά τις δυνατότητες άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Αν είχαμε να κάνουμε όμως «μόνο» με αυτά η κατάσταση θα ήταν απλώς δύσκολη. Αυτό που την καθιστά αδιέξοδη είναι επιπλέον η κρίση του πολιτικού συστήματος που αντί να αποτελεί μέσο επίλυσης προβλημάτων και διαχείρισης κρίσεων αποτελεί το ίδιο το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό που καθιστά ανεπίλυτα όλα τα υπόλοιπα. Σύμπτωμα αυτής της κρίσης είναι η εκτεταμένη διαφθορά και τροφοδότης της το «σύστημα» της διαπλοκής οικονομικής και πολιτικής ισχύος που έχουν εκθρέψει οι εκάστοτε κυβερνήσεις δια πράξεων και παραλείψεων και πρώτα απ’ όλα με το θεσμικό πλαίσιο (ή την απουσία του) το οποίο ξεκινάει από τους καλπονοθευτικούς εκλογικούς νόμους και την φαλκίδευση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και φθάνει ως την ανομία των ΜΜΕ και την αδιαφάνεια της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια κολοβή Δημοκρατία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του δικομματισμού, όπου η Κυβέρνηση διαχειρίζεται το σύστημα και η λεγόμενη Αξιωματική Αντιπολίτευση όταν δεν συναινεί δημαγωγεί.

Μπροστά στην απαξίωση του δικομματισμού και του πολιτικού συστήματος γενικότερα, μπροστά στην αδυναμία του να προσφέρει όραμα, στόχους και προοπτική για τον τόπο και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του λαού, προκύπτει η ανάγκη για μια ισχυρή Αριστερά, ουσιαστική Αντιπολίτευση, αξιόπιστη δύναμη αντίστασης στην ακρίβεια, την ανεργία, στις αντιλαϊκές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, της απαξίωσης της δημόσιας παιδείας, υγείας και ασφάλισης, στην καταστροφή του φυσικού, κοινωνικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, μια Αριστερά ικανή να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας τόσο ως πρόγραμμα όσο και ως κίνημα ικανό να συνεγείρει, να διεκδικήσει και να διοικήσει.

Η σημερινή όμως πραγματικότητα βρίσκει τους αριστερούς είτε «μαντρωμένους» σε διαφορετικούς ή και αντιμαχόμενους πολιτικούς χώρους είτε πολιτικά «ακάλυπτους» -ουσιαστικά ή και τυπικά- και την Αριστερά κατακερματισμένη και κατά συνέπεια αδύναμη. Για την κατάσταση αυτή υπάρχουν βέβαια ιστορικοί λόγοι, υπάρχουν σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές στο εσωτερικό της αλλά –κυρίως- υπάρχει έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας (ή «κουλτούρας διαλόγου» όπως λέγεται), έλλειμμα που αποτελεί μικρογραφία του γενικότερου δημοκρατικού ελλείμματος του πολιτικού συστήματος που προαναφέρθηκε. Γι’ αυτό είναι οξύμωρο ως αριστεροί να διατυπώνουμε προτάσεις διεξόδου από την κρίση όταν δεν καταφέρνουμε να δρομολογήσουμε την υπέρβαση της δικής μας κρίσης μέσα από τον διάλογο και την κοινή δράση.

Δεν αρκούν γι’ αυτό οι ιδέες, ούτε η αγωνιστική συνέπεια και το πάθος. Χρειάζεται εντιμότητα, χρειάζεται ήθος, χρειάζεται μια διαφορετική ποιότητα, ένα άλλο πνεύμα από αυτό που διέπει σήμερα την πολιτική, ένα πνεύμα διακονίας της αλήθειας, του δικαίου και του ωραίου, ένα πνεύμα σεβασμού, υπηρεσίας και προσφοράς.
Χρειάζεται μια νέα Αριστερά.

Γιάννης Μαύρος 29/10/2008

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ


H οικολογική κρίση και η κρίση της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και θα έπρεπε να τις βλέπουμε σαν ξεχωριστές εκδηλώσεις ενός προβληματικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος: του καπιταλισμού. Οι βιομηχανικοί ρυθμοί ραγδαίας αύξησης της παραγωγής σε συνδυασμό με την αντίληψη του ότι τα πάντα μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους, καταστρέφουν τη δυνατότητα της φύσης να συγκρατεί την οικολογική αποσταθεροποίηση. Την ίδια στιγμή, η μορφή του ιμπεριαλισμού, γνωστή ως παγκοσμιοποίηση καταστρέφει τις κοινωνίες από τα θεμέλιά τους.
Η ανάγκη του καπιταλισμού να επεκτείνει διαρκώς την κερδοφορία του, καταστρέφει τη φύση, σπαταλά τους φυσικούς πόρους και οδηγεί σε ένα μέλλον όπου δεν θα μπορεί να υπάρχει κανενός είδους ανάπτυξη, καπιταλιστική, σοσιαλιστική ή άλλη.
Το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ως εργατική δύναμη και όσους δεν χρειάζεται τους περιθωριοποιεί ή ακόμη και τους οδηγεί σε αναγκαστική φυσική εξόντωση (αφού έχει προηγηθεί η οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική)
Βασικά εργαλεία αυτής της πρακτικής, είναι η πολιτιστική ομοιογένεια – ισοπέδωση, η μαζική κατανάλωση, η αποπολιτικοποίηση, η πνευματική πενία και ο εγωκεντρισμός.
Οι τοπικοί ηγέτες του κόσμου, έχουν αναλάβει το έργο της καταστολής των κινημάτων αντίδρασης και την ωραιοποίηση της κατάστασης. Ακόμα και οι διεθνείς Οργανισμοί, λειτουργούν ώστε να εξασφαλίζουν την κυριαρχία των ισχυρών δυνάμεων της Δύσης, να υπονομεύουν την αυτονομία των χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας και να εξαναγκάζουν όλους σε μια κούρσα εξοπλισμών, δανείων και πολιτικών συναλλαγών, με τους λαούς πάντα στο περιθώριο.
Ο Καπιταλισμός δεν μπορεί να ρυθμίσει και να ξεπεράσει τις κρίσεις που ο ίδιος προκαλεί. Δεν μπορεί να σταματήσει την οικολογική κρίση επειδή, για να το κάνει, θα έπρεπε να θέσει όρια στη συσσώρευση των κερδών. Επίσης δεν μπορεί να σταματήσει την κρίση των διεθνών εντάσεων γιατί τότε θα έχανε το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα και οι ελευθερίες προς τους λαούς θα ανέκοπταν την «ανάπτυξη». Παράλληλα, δεν μπορεί να εμποδίσει τις ολοένα και πιο σοβαρές οικονομικές κρίσεις γιατί τότε θα έχανε τη δυνατότητα της διαρκούς αφαίμαξης της οικονομίας των νοικοκυριών και θα αναγκαζόταν να υποκύψει σε πιέσεις για παροχές, αυξήσεις, άνοδο βιοτικού επιπέδου κλπ.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να βελτιωθεί. Πρέπει να τον αντικαταστήσουμε με ένα άλλο σύστημα. Τον Σοσιαλισμό.
Μετά την εμπειρία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και κυβερνητικών σχημάτων του προηγούμενου αιώνα, οι πολίτες είναι επιφυλακτικοί σε μια τέτοια προοπτική.
Ευθυνόταν όμως ο Σοσιαλισμός για τις λανθασμένες ερμηνείες του; Όχι βέβαια. Από τη στιγμή που συμφωνούμε πως πρέπει να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό ώστε να επιβιώσει η ανθρωπότητα (για τέτοια κρισιμότητα μιλάμε), μοναδική επιλογή είναι ο Σοσιαλισμός. Όχι όμως ο Σοσιαλισμός που γνωρίσαμε στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία ως «Κομμουνισμό» ούτε όπως τον είδαμε στη Δύση ως «Σοσιαλδημοκρατία». Μιλάμε για ένα Σοσιαλισμό που θα είναι ικανός να ξεπεράσει τις κρίσεις που δημιούργησε το κεφάλαιο και που θα μπορέσει να ξεπεράσει και τις κρίσεις που κατά καιρούς θα προκαλούνται στη βάση της «ανάπτυξης» και της εξέλιξης. Ένα Σοσιαλισμό που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας.
Υπάρχει η αναγκαιότητα για ένα «Μεταβατικό Πρόγραμμα» όχι ακριβώς όπως το έθεσε ο Τρότσκι, μα όπως το προσπαθούν οι προοδευτικοί ηγέτες στη Λατινική Αμερική σήμερα. Είναι αλήθεια πως χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μπαίνουν στο επαναστατικό κίνημα, μα σκοντάφτουν στον γραφειοκρατικό μηχανισμό της ηγεσίας του κινήματος. Η ευθύνη λοιπόν των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς, του σοσιαλισμού, της οικολογίας, του κομμουνισμού, είναι πολύ μεγάλη. Ευθύνη πρακτικής, τακτικής μα και ιδεολογικών ερμηνειών και στόχων. Το όραμα δεν μπορεί να είναι οι «σοσιαλισμοί» του 20ου αιώνα. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός πρέπει να είναι αυτός της ανθρώπινης ανάπτυξης. Μιας κοινωνίας σοσιαλιστικά και οικολογικά ανεπτυγμένης με στόχο τον μετασχηματισμό των αναγκών και τη μετατόπισή τους προς την ποιοτική διάσταση. Μιλάμε δηλαδή για τον επανακαθορισμό τόσο της οδού όσο και του στόχου της σοσιαλιστικής παραγωγής μέσα σε ένα οικολογικό πλαίσιο, με σεβασμό στα «αναπτυξιακά όρια» που είναι σημαντικά για τη βιωσιμότητα της κοινωνίας και του οικοσυστήματος.Σε σχέση με την παραγωγή, αυτό σημαίνει έμφαση στη χρηστική αξία και παράλληλα στην οριοθέτηση προτεραιοτήτων πρόληψης και εξασφάλισης των βασικών αναγκών, απέναντι στις προτεραιότητες που βασίζονται στην ανταλλακτική αξία. Άλλωστε οι εκπτώσεις στην πρόληψη και την εξασφάλιση των βασικών αναγκών, οδηγούν στην καταστροφή, ακόμα και με καπιταλιστικά δεδομένα.
Μια καταστροφή που θα προκαλέσει για παράδειγμα ένα πετρελαιοφόρο στο Αιγαίο, δεν είναι μόνο οικολογική. Η Οικολογική καταστροφή καταστρέφει και την τοπική οικονομία άρα και τις τοπικές κοινωνίες. Μια σειρά από πετρελαιοκηλίδες τεραστίων διαστάσεων, θα καταστρέψουν για δεκαετίες τον τουρισμό και την αλιεία στην περιοχή, θα στερήσουν δηλαδή από αναγκαίους οικονομικούς και φυσικούς πόρους. Την ίδια στιγμή, οι εκτροπές ποταμών και η εξάντληση των υδάτων των λιμνών για πότισμα των καλλιεργειών, λύνει μόνο προσωρινά προβλήματα, δημιουργώντας πολλαπλάσια στη συνέχεια. Με τις εκτροπές ποταμών δεν λύνεται το πρόβλημα της διαρκούς ξηρασίας και της ερημοποίησης που αντιμετωπίζουν ήδη περιοχές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Αττική, την Εύβοια και αλλού (για να μη μιλήσουμε για χώρες ολόκληρες στην Αφρική, την Ασία και την Αμερική). Η καταστροφή των οικοσυστημάτων της Αράλης στο Καζαχστάν / Ουζμπεκιστάν, της Κάρλας στη Θεσσαλία , του Ασωπού στη Στερεά Ελλάδα, δεν αφορούν μόνο τους φυσιολάτρες. Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστράφηκαν οικοσυστήματα, αποφέροντας προσωρινά οφέλη. Αυτά όμως ήταν πολύ μικρότερα από αυτά που χάθηκαν από τη διατήρησή τους και σήμερα οι πολίτες και οι επαγγελματίες αναζητούν λύσεις αναπλήρωσης των απωλειών. Τα τελευταία χρόνια, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, έχει μειώσει και τη ζήτηση του Ελληνικού τουριστικού προϊόντος. Η έλλειψη ελεύθερων χώρων, η άναρχη δόμηση καταλυμάτων, η καταστροφή (φυσική και αισθητική) αρχαιολογικών χώρων και παραδοσιακών οικισμών, η μόλυνση θαλασσών και ατμόσφαιρας, η επέκταση χωρίς μέτρο και σχεδιασμό λιμανιών, αεροδρομίων, τουριστικών οικισμών, η υποχώρηση του παραδοσιακού τρόπου ζωής, έχουν καταστήσει την Ελλάδα λιγότερο δημοφιλή προορισμό, ακόμα και σε αγορές που κατείχε τα πρωτεία. Τη θέση του έχουν πάρει άλλες Μεσογειακές και Βαλκανικές περιοχές όπου υπήρξε μέτρο και σχεδιασμός στην ανάπτυξη. Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η οικολογική κατάρρευση, φρενάρει την ανάπτυξη. Αν είχαν τεθεί όρια εγκαίρως, η ανάπτυξη, ακόμα και με καπιταλιστικούς όρους, θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα.
Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστρέφονται δάση, αποξηραίνονται λίμνες, δηλητηριάζονται καλλιέργειες, τροποποιούνται γενετικά οι ζωντανοί οργανισμοί, η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται αλόγιστα, νοθεύονται οι τροφές και γενικά τα πάντα εμπορευματοποιούνται εις βάρος των καταναλωτών. Ακόμα και οι καλλιέργειες, μετατρέπονται σε βιοκαύσιμα αυξάνοντας την πείνα στις υπανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.Την κλιματική αλλαγή που προκαλεί η δραστηριότητα της οικονομίας της Αγοράς, την πληρώνουν πρώτοι απ’ όλους οι οικονομικά ασθενέστεροι οι οποίοι πλήττονται αβοήθητοι από τις καταστροφές. Οι ίδιοι επίσης οδηγούνται λόγω ανέχειας στις φτηνές μεταλλαγμένες και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφές, χρησιμοποιούν οικιακό εξοπλισμό ενεργοβόρο και μη ανακυκλώσιμο και γενικά εξαναγκάζονται σε μια καθημερινότητα που καταστρέφει το περιβάλλον, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου.
Η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την αποδυνάμωση του βιομηχανικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού των πλούσιων κρατών. Το ίδιο εργαλείο που απελευθερώνει τους λαούς των πετρελαιοπαραγωγών χωρών αλλά και τους λαούς των χωρών που υποφέρουν από την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις υπόλοιπες συνέπειες της οικολογικής κρίσης. Σκόπιμα βέβαια, κάποιοι κύκλοι προτείνουν την πυρηνική ενέργεια ως λύση για φτηνή ηλεκτρική ενέργεια που θα βοηθήσει στη διατήρηση του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η λύση αυτή όμως δεν είναι Σοσιαλιστική. Εκτός του ότι το οικονομικό κόστος μεσοπρόθεσμα δεν είναι μικρότερα από άλλες γνωστές πηγές, το κοινωνικό θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Η πιθανότητα ατυχήματος και η άμεση συμβολή των αντιδραστήρων στην αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, θα φέρουν πολλαπλάσια καταστροφή που θα την πληρώσουν οι φτωχοί του κόσμου, όπως γίνεται ήδη με όλες τις καταστροφές.
Η χρήση ανανεώσιμων – οικολογικών πηγών ενέργειας απελευθερώνει τους λαούς από διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξαρτήσεις που έχουν σαν αφορμή την ενέργεια. Επίσης περιορίζει την κερδοσκοπία καθώς οι πολίτες και οι κοινότητές τους γίνονται σχεδόν αυτόνομες και ελέγχουν την κατανάλωση και το κόστος της. Το κόστος της χρήσης καυσίμων που μολύνουν, το πληρώνουν οι καταναλωτές (ακριβό πετρέλαιο, πρόστιμα στη χώρα για τους ρύπους – τα οποία πληρώνουν τελικά οι πολίτες κλπ). Ο προσανατολισμός των κυβερνήσεων για κατασκευή εργοστασίων λιθάνθρακα, πυρηνικά εργοστάσια, αύξηση της χρήσης ΙΧ και «επένδυση» σε αυτοκινητόδρομους, απαξίωση του σιδηροδρόμου, παρεμπόδιση των ποδηλατών και των πεζών κλπ, διευκολύνει όσους θέλουν να κερδοσκοπούν σε βάρος της τσέπης μας και κυρίως της ποιότητας ζωής μας και της υγείας των παιδιών μας.
Ο Σοσιαλισμός του παρόντος και του μέλλοντος λοιπόν είναι επιτακτικός και πρέπει να έχει σαν βασικά του χαρακτηριστικά:
· την άμεση ανακούφιση των λαών του κόσμου από τα καθημερινά προβλήματα
· την πολιτιστική αναβάθμιση σε κάθε τόπο με διατήρηση και ενίσχυση των ιδιαίτερων στοιχείων και χαρακτηριστικών
· την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων στα οφέλη της συλλογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας (τεχνολογία, ανέσεις, ιατρικές ανακαλύψεις, προστασία από φυσικούς κινδύνους, μόρφωση, πολιτισμός, διάφορες επιστήμες κλπ)
· τη Λαϊκή Συμμετοχική Άμεση Συλλογική Δημοκρατία σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με παράλληλη εγκατάλειψη κάθε είδους κομματικής γραφειοκρατίας
· την προστασία, αναβάθμιση, αποκατάσταση των οικοσυστημάτων του πλανήτη και της κάθε είδους φυσικής ζωής
· την αναδιανομή του πλούτου, χωρίς γραφειοκρατικές κλπ αγκυλώσεις
· την απόλυτη απελευθέρωση από διακρίσεις απέναντι σε φύλλο, φυλή, καταγωγή, σεξουαλικές – θρησκευτικές – πολιτιστικές επιλογές
· την υιοθέτηση οικονομικών μοντέλων τοπικής, μικρής οικονομίας
· την τοποθέτηση ως προτεραιότητα στη χρηστική, πνευματική και αισθητική αξία, τόσο της παραγωγής, όσο και του τρόπου ζωής, κόντρα στη διαφήμιση και τον καταναλωτισμό.

Τάσος Πανταζίδης
19/10/2008

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ, ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ, Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
(ανοιχτή επιστολή σε παλιούς και νέους συναγωνιστές)
του Τίμου Θεοχάρη*


Ζούμε, στην Ελλάδα, μία διαρκώς επιδεινούμενη παρακμή.
Οι δύο ηγεσίες, νεοφιλελεύθεροι και εκσυγχρονιστές, εναλλασσόμενες ήδη από το 1985, οδηγούν συστηματικά τη χώρα πίσω στον 19ο αιώνα. Τόσο από άποψη κοινωνικής αδικίας, όσο και από άποψη αντιλαϊκού αυταρχισμού.
Παράλληλα, η υποχωρητικότητά τους σε ξένα στρατηγικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, ενισχύει τα σχέδια ικανοποίησης της Τουρκίας, σε βάρος της εθνικής μας ακεραιότητας, με αιχμές την Κύπρο και την Θράκη.
Για να μπορέσει αυτή η πολιτική «νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού» να επιβληθεί, χρειάζονται λιγότερες ελευθερίες, λιγότερο ενεργοί πολίτες. Και αυτό προϋποθέτει τέσσερα πράγματα:
1. Να ελέγχονται τα δύο μεγαλύτερα κόμματα από ηγεσίες ταγμένες στη Νέα Εποχή και στην παγκόσμια οικονομική και κοινωνική απορρύθμιση.
2. Να ελέγχονται γραφειοκρατικά οι κοινωνικοί θεσμοί (συνδικάτα, Αυτοδιοίκηση, Πανεπιστήμιο) από τεχνοκράτες με «εταιρική κουλτούρα», ώστε να λειτουργούν όλο και πιο ολιγαρχικά, μακριά από κάθε έλεγχο ή συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα.
3. Να περιορισθούν τα ενδιαφέροντα των πολιτών σε επουσιώδη και ιδιωτικά ζητήματα και να εδραιωθεί κλίμα ήττας και αναποτελεσματικότητας σε ό,τι αφορά εθνικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς στόχους, σε ό,τι αφορά τη συλλογική μας ταυτότητα και αυτοπεποίθηση. Εδώ, χρησιμεύουν τα Μέσα Μαζικής Επιρροής και η «συμμαχία των προθύμων» διανοουμένων.
4. Να διατηρείται διασπασμένη και ανώδυνη η Αριστερά, εγκλωβισμένη είτε στη μεταφυσική μιας μέλλουσας επανάστασης, είτε στην επινόηση ενός βεβιασμένου, «εγκεφαλικού» ριζοσπαστισμού, που (και οι δύο) την απομακρύνουν από την ευρεία λαϊκή βάση του πολιτικού συστήματος.
Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων ( α) δικομματικός κοσμοπολιτισμός Νέας Εποχής, β) ολιγαρχικός εκφυλισμός των θεσμών, γ) αδρανοποίηση των πολιτών και δ) αφερέγγυες ηγεσίες, είτε εμβόλιμες, είτε απόβλητες ήδη από τον χώρο της Αριστεράς) οδηγεί σε διαρκή δομική κρίση την κοινωνία, αλλά και την οικονομία.
Ανατρέπονται οι όποιες κατακτήσεις των εργαζομένων, στην εργασία και στην ασφάλιση, στην παιδεία, στην υγεία, στον έλεγχο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, στην προστασία του καταναλωτή και του περιβάλλοντος.
Καταργείται το λεγόμενο κοινωνικό κράτος.
Αμφισβητούνται ακόμη και οι κλασικές πολιτικές ελευθερίες, ιδίως με την επίκληση της τρομοκρατίας.
Παραδίδεται ο εθνικός πλούτος στην ιδιωτική κερδοσκοπία, αφήνοντας έτσι τη χώρα χωρίς δική της αναπτυξιακή ατμομηχανή.
Ήδη, η διαπίστωση αυτής της πραγματικότητας, (που απλώνεται, τηρουμένων των αναλογιών, σε όλο τον Κόσμο, ως παγκοσμιοποίηση, ή Νέα Τάξη, ή Νέα Εποχή), αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τί φταίει και τί πρέπει να αλλάξει. Η πολεμοκαπηλεία, η τρομοκαπηλεία, η βαρβαρότητα, με τις οποίες αντιμετωπίζει τα δίκαια των λαών η κυβέρνηση Μπους, επιβαρύνουν τις αρχικές τάσεις, καλλιεργώντας ανασφάλεια και αναπαράγοντας αστάθεια και αντιφάσεις, ακόμη και στο κατεστημένο ανεπτυγμένων χωρών, ακόμη και φιλικών προς τις ΗΠΑ πολιτικών δυνάμεων.
Από την αλαζονία της Μιάς και Μόνης Υπερδύναμης, πλήττεται καίρια η ειρήνη, η πολιτική και οικονομική σταθερότητα, το βιοτικό επίπεδο ακόμη και των ευρωπαίων και των αμερικανών πολιτών, αλλά και η επάρκεια στρατηγικών αποθεμάτων (τροφίμων, πετρελαίου, νερού) και το ίδιο το πανανθρώπινο οικοσύστημα.
Οι καταστροφικές δυνάμεις του αχαλίνωτου ανταγωνισμού και της λυσσαλέας κερδοσκοπίας, που έχουν εξαπολυθεί κατά της ανθρωπότητας, δημιουργούν μία εμπόλεμη «ειρήνη» χωρίς ημερομηνία λήξης, που δεν μπορεί να ανασχεθεί παρά μόνο με την κινητοποίηση και τη συμμαχία όλων των δημιουργικών δυνάμεων, όλων των παραγόντων, που μπορούν να στηρίξουν τη συνύπαρξη εθνών και λαών, αντί να για την εξαθλίωση και καθυπόταξή τους.
Οι σκέψεις αυτές δίνουν και το εύρος του σύγχρονου διεθνισμού, που εκφράζεται με το πρόταγμα ενός Κόσμου Ειρήνης, βασισμένης στο σεβασμό των Εθνών και στην αλληλεγγύη των Λαών.
Σε εθνική κλίμακα, χρειάζεται πανεθνική, παλλαϊκή ενεργοποίηση. Όχι μόνο Αντίσταση, μα και Ανάπτυξη, οικονομική και πολιτισμική ταυτόχρονα.
Ανάπτυξη του Ανθρώπου, όχι μόνο των μηχανισμών και των δεικτών. Ανάπτυξη του συνόλου, όχι μόνο του Κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ένα μέτωπο αντίστασης και δημιουργίας, μία Εθνική Λαϊκή Ενότητα, σε όλα τα πεδία κοινωνικού ενδιαφέροντος και εθνικής σημασίας, ώστε να περάσουμε από το μονόπλευρο και εξαρτημένο καταναλωτικό πρότυπο σε ένα άλλο πρότυπο, αυτοτελούς (κατά το δυνατόν) και ολόπλευρης παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η Εθνική Λαϊκή Ενότητα προϋποθέτει παράλληλη, έως και κοινή δράση, όλων εκείνων των κοινωνικών ομάδων, που έχουν ζωτικό συμφέρον από την οικοδόμησή της. Όλων των λαϊκών δυνάμεων (εκείνων που η φωνή τους δεν ακούγεται στα κέντρα αποφάσεων), που έχουν στον πυρήνα της σκέψης τους την ανάγκη εθνικής επιβίωσης και ευημερίας, χωρίς στεγανά και διακρίσεις, χωρίς ηγεμονισμούς ή αποκλεισμούς.
Όσοι δεχόμαστε ότι αξίζουμε μία Πατρίδα με ισότητα και ελευθερία για τον καθένα, έχουμε ευθύνη να ορθώσουμε μία νέα συλλογική συνείδηση, ακολουθώντας τα ίχνη των Γάλλων και των Ολλανδών στα δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα, των Κυπρίων στο σχέδιο Αννάν, των Τούρκων και των Λατινοαμερικανών που μάχονται για Δημοκρατία, των Κούρδων και των Παλαιστινίων που διεκδικούν μία Πατρίδα, αλλά και του παραδείγματος των Ελλήνων αγωνιστών προηγουμένων γενεών, που με προσωπική τους θυσία έδωσαν το «παρών», για να ανοίξουν τις λεωφόρους (ή και τα μονοπάτια) της ιστορίας, για χάρη μας.


*Ο Τ. Θεοχάρης είναι πολιτικός επιστήμονας.
Έχει διατελέσει υπεύθυνος τεκμηρίωσης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΔΗΚΚΙ (1996-2000) και Συντονιστής Πολιτικού Σχεδιασμού της Κεντρικής Επιτροπής (1996-2003) και της Πολιτικής Γραμματείας (2000-2003).
Τον Δεκέμβριο του 2003 παραιτήθηκε, θεωρώντας υπεύθυνο τον Δ. Τσοβόλα, για υπονόμευση της Κοινής Δράσης της Αριστεράς.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΑΣ - ΛΑΟΚΡΑΤΗΣ ΒΑΣΣΗΣ

Αντιπαραθέσεις 15.10.08
Ο καθηγητής κοινωνιολογίας και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Βασίλης Φίλιας αντιπαρατίθεται στη πολιτιστική πολιτική της παγκοσμιοποίησης, με καλεσμένο τον συγγραφέα κ. Λαοκράτη Βάσση.
http://video.google.com/videoplay?docid=3372699074526343261

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΔΑΠ

ΔΗ.Κ.ΚΙ.
Αθήνα, 2/10/2008


Η κυβέρνηση να πάρει πίσω τις αυξήσεις της ΕΥΔΑΠ, στην εφταετία της μετοχοποιημένης ΕΥΔΑΠ το νερό αυξήθηκε 145%

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. με την αύξηση στα τιμολόγια του νερού κατά 3% για τον τομέα της ύδρευσης και κατά 7% στα τέλη αποχέτευσης συνεχίζει την στυγνή νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή πολιτική της πλήττοντας τα λαϊκά νοικοκυριά.
Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχοντας, στα πλαίσια των Ευρωενωσιακών τους δεσμεύσεων, ως στρατηγικό σχέδιό τους, ξεπουλήσει τους περισσοτέρους κερδοφόρους και στρατηγικούς τομείς της Οικονομίας εξοφλώντας «γραμμάτια» στους ξένους και ντόπιους επιχειρηματίες, συνεχίζουν να σχεδιάζουν το ξεπούλημα του Δημόσιου Πλούτου. Στην εφταετία της μετοχοποιημένης ΕΥΔΑΠ, ο λαός του Λεκανοπεδίου είδε τους λογαριασμούς που πληρώνει να αυξάνονται κατά 52,5% όσον αφορά τα τέλη αποχέτευσης και μέχρι 145% την τιμή του νερού.
Είχαμε ως ΔΗΚΚΙ επισημάνει έγκαιρα ότι ο κάθε ιδιώτης έχοντας σκοπό το κέρδος θα προχωρήσει στην αύξηση των τιμολογίων εις βάρος των Ελλήνων πολιτών, στη μείωση του προσωπικού ανεβάζοντας και άλλο το ποσοστό της ανεργίας και τέλος προσπαθώντας να συμπιέσει τα έξοδά του δεν θα παρέχει προϊόν (καθαρό νερό, ηλεκτρικό ρεύμα σε κάθε γωνιά της Ελλάδος, συντήρηση δικτύων τηλεπικοινωνίες κλπ,) που να καλύπτουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που μόνο οι δημόσιες επιχειρήσεις μπορούν να καλύψουν.
Η ΕΥΔΑΠ όπως και όλες οι Επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να επιτελέσουν κοινωνικό και εθνικό έργο.
Καλούμε την κυβέρνηση να πάρει πίσω τις αυξήσεις, και οι ΔΕΚΟ να επανέλθουν στο πλήρη έλεγχο του κράτους το οποίο να είναι και ο μοναδικός μέτοχος.
Ο Εθνικός Πλούτος της χώρας μας ανήκει στους Έλληνες και θα παραμείνει στους Έλληνες.

Να φύγει η ΝΔ χωρίς να διασωθεί η αντιλαϊκή πολιτική

ΔΗ.Κ.ΚΙ.
Αθήνα, 7/10/2008


Ο λαός να ανατρέψει την ΝΔ ώστε να μην πληρώσει τα σπασμένα της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής. Αυτό είναι το κάλεσμα του Πολιτικού Συμβουλίου του ΔΗΚΚΙ που συνεδρίασε με θέμα τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις.
Το Πολιτικό Συμβούλιο εκτίμησε ότι ο λαός χρειάζεται να αναχαιτίσει την νεοφιλελεύθερη-νεοταξική επέλαση του δικομματισμού. Χρειάζεται να ανατρέψει τη ΝΔ ανατρέποντας ταυτόχρονα και την προοπτική επανόδου του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν πρέπει να φύγει με τα γνωστά παρασκηνιακά κόλπα που διαδραματίζονται την τελευταία περίοδο, με σκοπό να διασωθεί τελικά το δικομματικό σύστημα. Πρέπει να φύγει με τον αγώνα του ελληνικού λαού
Το Πολιτικό Συμβούλιο καλεί τον λαό να γυρίσει την πλάτη του ταυτόχρονα και στο ΠΑΣΟΚ το οποίο έχει ταυτιστεί με την στρατηγική του νεοφιλελεύθερου-νεοταξικού συστήματος που επιβάλλεται και στην χώρα μας από το 1990 και μετά.
Το Πολιτικό Συμβούλιο αποφάσισε επίσης την σύγκλιση της Κεντρικής Επιτροπής για το τέλος Οκτωβρίου.

Τοπική Αυτοδιοίκηση & Περιβάλλον

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΚΕ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΝΔ
Τον φετινό Μάρτιο, κατά τη διάρκεια της πολυήμερης κινητοποίησης των εργαζόμενων στους ΟΤΑ, ο απεργοσπαστικός μηχανισμός του Δήμου Αθηναίων, χρησιμοποίησε τον Ελαιώνα ως χωματερή. Το παράδειγμα του κου Κακλαμάνη της ΝΔ, ακολούθησε τον Σεπτέμβρη ο κος Μπενετάτος του ΚΚΕ. Στο Δήμο της Νίκαιας, κατά τη διάρκεια κινητοποίησης εργαζομένων, χρησιμοποιήθηκε ως χωματερή ο χώρος του πρώην νεκροταφείου της Νεάπολης. Τόσο ο Ελαιώνας, όσο και το πρώην νεκροταφείο της Νεάπολης προορίζονται για χώροι πρασίνου. Όμως η διοίκηση του Δήμου Αθήνας, όπως και αυτή του Δήμου Νίκαιας, αντιμετωπίζουν διαφορετικά το ζήτημα. Στον Ελαιώνα χτίζεται το τερατούργημα της ΠΑΕ ΠΑΟ και στη Νεάπολη ο Δήμος επιθυμεί την ανέγερση σχολείου. Παράλληλα βέβαια με το «απαραίτητο» τσιμέντο, ενισχύουν την υποβάθμιση και με την απόθεση τόνων σκουπιδιών. Ταλαίπωρη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Τ.Π.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Οι διάφορες εταιρείες και κυβερνήσεις (καμιά φορά δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις τη διαφορά τους) προσπαθούν να μας παροτρύνουν να υιοθετήσουμε μια πιο οικολογική συμπεριφορά. Μας ζητάνε να κάνουμε οικονομία στη χρήση νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, να χρησιμοποιούμε τα μαζικά μέσα μεταφοράς, να καταναλώνουμε οικολογικά προϊόντα. Όλα αυτά καλά και άγια. Συμφωνούμε όλοι. Αυτό όμως που υποκρύπτεται πίσω από τις… συμβουλές τους, είναι πολύ διαφορετικό. Τα διόδια στο κέντρο της πόλης, οι φόροι στα καύσιμα, τα ακριβά βιολογικά προϊόντα, οι υψηλές τιμές στα είδη εξοικονόμησης ενέργειας, η υποχρεωτική απόσυρση αυτοκινήτων και όλα τα σχετικά μέτρα, επιβάλλονται προκειμένου να πληρώσουν τα σπασμένα οι καταναλωτές. Οι επιχειρήσεις, εξακολουθούν να ρυπαίνουν με τους ίδιους ή ταχύτερους ρυθμούς. Όσο για τα κράτη, η κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς, καθώς επιστρατεύονται η πυρηνική ενέργεια και τα ορυκτά καύσιμα για παραγωγή ηλεκτρισμού, αποψιλώνονται δάση και τα ποτάμια και οι θάλασσες μολύνονται όλο και περισσότερο με την ανοχή των αρχών. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι την αποκλειστική ευθύνη, την έχει η οικονομία της αγοράς, ο καπιταλισμός. Στο όνομα του διαρκώς αυξανόμενου κέρδους, δεν υπολογίζεται τίποτα. Τα πάντα καταστρέφονται. Από το περιβάλλον, μέχρι τις ανθρώπινες ζωές. Ακόμα και στα κράτη του κρατικού καπιταλισμού της ανατολικής Ευρώπης, οι τεράστιες καταστροφές έγιναν κύρια στο όνομα του ανταγωνισμού με τη δύση (σε συνδυασμό βέβαια με τη λάθος ερμηνεία της σοσιαλιστικής ανάπτυξης που επέτρεψε κάτι τέτοιο).«Πράσινος» καπιταλισμός δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει. Όσοι ισχυρίζονται πως μπορεί ο καπιταλισμός να αναμορφωθεί και να γίνει καλύτερος απέναντι στο περιβάλλον και στους λαούς του κόσμου, είτε δεν ξέρουν τι λένε, είτε μας παραπλανούν σκόπιμα. Το καπιταλιστικό σύστημα, δεν λειτουργεί με κανόνες. Όποτε αυτοί διατυπώθηκαν ή θεσπίστηκαν, αυτό έγινε απλά για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας που είναι το ότι τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό του όλο και μεγαλύτερου κέρδους. Δεν υπάρχουν όρια στο κυνήγι του κέρδους, όπως δεν υπάρχουν όρια στην καταστροφή που αυτό το κυνήγι προκαλεί. Συνεπώς, αφού πιστεύουμε πως το σκηνικό πρέπει να αλλάξει σύντομα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού και των εργαλείων του που είναι η παγκοσμιοποίηση και ο πόλεμος.
Τάσος Πανταζίδης

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΕΚΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Το ξεπούλημα των επιχειρήσεων κοινωνικής ωφέλειας δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Το σπορ αυτό είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο και στις ευρωπαϊκές χώρες των ομοϊδεατών του κου Καραμανλή. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το τεράστιο σιδηροδρομικό δίκτυο, έχει κατακερματιστεί σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες. Οι σιδηρόδρομοι είναι «φιλέτο» και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου η ιδιωτικοποίηση δίνει και παίρνει. Η ύδρευση και η ηλεκτρική ενέργεια είναι επίσης δραστηριότητα των ιδιωτών. Είχαν απομείνει ελάχιστες αεροπορικές εταιρείες στα χέρια των κρατών της ΕΕ, αλλά τώρα ιδιωτικοποιούνται κι αυτές. Πρόσφατα στην Ιταλία, τα συνδικάτα προέβησαν σε μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στη διάλυση και το ξεπούλημα της Αλιτάλια. Ο Μπερλουσκόνι όμως επιμένει. Επιδιώκει συρρίκνωση (σχεδόν στο μισό) της επιχείρησης και πώληση σε ιδιώτες. Τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων, είναι τρομακτικά. Στη Βρετανία, το θεωρούμενο ως ασφαλέστατο μέσο που λέγεται τραίνο, σήμερα κλονίζει την εμπιστοσύνη των επιβατών. Οι συγκρούσεις μεταξύ συρμών και τα κάθε είδους ατυχήματα είναι πλέον συχνό φαινόμενο. Στις αερογραμμές, οι καθυστερήσεις, τα μικροατυχήματα και οι βλάβες, είναι πλέον ρουτίνα σε όλη την Ευρώπη. Επιπλέον, εκατοντάδες εργαζόμενοι (τεχνικοί, συντηρητές, επιστήμονες, ιπτάμενο προσωπικό κλπ) βρέθηκαν στο δρόμο όταν ιδιωτικοποιήθηκαν, συγχωνεύθηκαν ή έκλεισαν στην κρίση της KLM, Swissair, Lufthansa, British Airways και άλλων εταιρειών. Τη θέση τους στην αγορά πήραν εταιρείες χαμηλού κόστους, μεγάλου όμως κινδύνου όπως η Κυπριακή «Ήλιος» (το ατύχημα σε ελληνικό έδαφος οφειλόταν και σε ελλιπή συντήρηση). Ο κατακερματισμός των εταιρειών ύδρευσης και τηλεφωνίας, έχει οδηγήσει σε χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες και κακής ποιότητας προϊόντα.Ακόμα και υπηρεσίες ελέγχου, όπως π.χ. ο Νηογνώμων, έχουν περάσει σε ιδιώτες με αποτέλεσμα ελλιπή έλεγχο που επιτρέπει ναυτιλιακά ατυχήματα (όπως βλέπουμε συχνά στη Βαλτική, τη Μάγχη και τις Βόρειες θάλασσες). Μεγάλες εταιρείες όπως η Ιταλική αεροπορική βιομηχανία της Piaggio, ξεπουλήθηκαν χωρίς έλεγχο και με αρνητικά για τις τοπικές κοινωνίες αποτελέσματα. Αν μιλήσουμε δε και για τις Ρωσικές εταιρείες που διαδέχθηκαν την Αεροφλότ, λόγω της ανύπαρκτης συντήρησης του στόλου τους, συχνά απασχολούν τα πρωτοσέλιδα με θανατηφόρα ατυχήματα. Στην Ελλάδα, θυμόμαστε όλοι πως αφού ο Μητσοτάκης ξεπούλησε τη ΝΑΥΣΙ, ο νέος της ιδιοκτήτης αρνήθηκε να εκτελέσει συμβόλαια με το Π.Ν. παρά τις συμφωνίες. Η Ολυμπιακή, χάρη στην πολιτική διάλυσης, χάνει αεροδρόμια στο εξωτερικό, έχει γίνει δυσλειτουργική και οι πελάτες της πάνε στις ιδιωτικές εταιρείες. Η ΔΕΗ πλέον απασχολεί μόνο εργολάβους και το επίπεδο αλλά και η ταχύτητα εξυπηρέτησης, χειροτερεύουν διαρκώς. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο οδηγείται σε συρρίκνωση και ξεπούλημα. Αντίστοιχο ξεπούλημα με της Ιονικής Τράπεζας και της Τράπεζας Εργασίας.Οι ΔΕΚΟ στη χώρα μας, όντως ήταν σε κακό χάλι. Η λύση όμως δεν είναι η ιδιωτικοποίηση. Η κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, οφείλεται στον κομματισμό και όχι στον κρατισμό. Η παρέμβαση των κομμάτων εξουσίας στη διαχείριση, την εσωτερική οργάνωση και τις «προτεραιότητες» των ΔΕΚΟ, ήταν οι αιτίες της διάλυσης και τίποτε άλλο. Είναι αυτονόητο ότι μόνο ο κρατικός έλεγχος και η απουσία του κινήτρου του κέρδους, μπορούν να προσφέρουν στους πολίτες ασφαλείς, φτηνές και ποιοτικές υπηρεσίες. Τα λιμάνια, η Τηλεφωνία, η Ενέργεια, η Ύδρευση και η Αποχέτευση, οι Μεταφορές (όλων των μέσων) έχουν την ανάγκη κρατικού ελέγχου και παρέμβασης από τα Συνδικάτα και τους φορείς των πολιτών. Η συζήτηση για επανακρατικοποίησή τους λοιπόν, πρέπει να μπει ξανά στην ημερήσια διάταξη.
Σεπτέμβριος 2008 Τ.Π.

Η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, θα οδηγήσει στην κατάρρευση του Ιμπεριαλισμού

Η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΥΚΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ
Ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 – 1930, όλοι οι διεθνούς κλίμακας πόλεμοι και γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί, έγιναν για τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων.Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος έγινε παγκόσμιος όταν η Γερμανία κινήθηκε για να ελέγξει τα πετρέλαια της Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής, μέχρι τις σύγχρονες επεμβάσεις στο Ιράκ, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι γίνονται για τον έλεγχο των καυσίμων. Πολλές φορές μάλιστα και μεμονωμένες επεμβάσεις (π.χ. βομβαρδισμός Λιβύης το ’85, κατοχή Τυνησίας – Αλγερίας από τους Γάλλους ) ή φαινομενικώς τοπικής σημασίας γεγονότα (απεργία ανθρακωρύχων στη Βρετανία επί Θάτσερ, ανεξαρτητοποίηση κρατιδίων της ΕΣΣΔ γύρω από την Κασπία, εμφύλιοι στην κεντρική Αφρική, πόλεμος Ιράν – Ιράκ) είχαν σαν εφαλτήριό τους τον έλεγχο των ορυκτών πηγών ενέργειας. Ακόμα και οι επεμβάσεις σε Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Κούβα, Γιουγκοσλαβία, συνδέονται απόλυτα με την διατήρηση της κυριαρχίας των υπερδυνάμεων, σε περιοχές με ενεργειακό ενδιαφέρον.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΑ ΟΡΥΚΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ, ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ
Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός, είναι πια ξεκάθαρο ότι αντλεί τη δύναμή του και ανανεώνει τα πολιτικό – οικονομικό οπλοστάσιό του, από τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων. Ελέγχοντας τα καύσιμα, ελέγχεις την παγκόσμια οικονομία και τις πολιτικές εξελίξεις. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο π.χ. ο πόλεμος των διαμαντιών στην Αφρική, δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ παγκόσμιος. Τα διαμάντια αποτελούν μεν πλούτο, μα κανένας λαός της γης δεν εξαρτάται από αυτά. Είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι ο λόγος που συμμετέχει η Ρωσία στην G8, είναι η τεράστια ενεργειακή της δύναμη (αέριο – πετρέλαιο). Ο λόγος που οι ΗΠΑ στηρίζουν προκλητικά το Ισραήλ, είναι ότι το χρειάζονται ως γεωπολιτικό και στρατιωτικό ανάχωμα απέναντι στους πετρελαιοκτήτες Άραβες. Ο λόγος που η CIA προσπαθεί να συντηρεί δικτατορίες, παραστρατιωτικές ομάδες και διάφορα πολιτικά προβλήματα στη Λατινική Αμερική, είναι τα πετρέλαια της περιοχής.
Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΗ
Στην πολιτική, στην παγκόσμια ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, όχι μόνο δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά οι λύσεις είναι συνήθως πολύ απλές. Όχι απλοϊκές. Σύνθετες και απλές ταυτόχρονα.Αφού ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός ζει και αναπτύσσεται από τον έλεγχο των παγκόσμιων αποθεμάτων ορυκτών καυσίμων και στηρίζεται στην ανάγκη των σύγχρονων κοινωνιών για κατανάλωση της ενέργειας που παράγουν αυτά τα καύσιμα, η μόνη απάντηση στο όπλο αυτό είναι… η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα.Όταν ο ενεργειακός σχεδιασμός είναι κεντρικός, υπάρχει η δυνατότητα για έλεγχό του από συγκεκριμένα κέντρα. Τα κέντρα αυτά, όταν κυριαρχήσουν, επιβάλουν τους όρους τους στους υποτελείς του ελέγχου, εξαναγκάζοντάς τους και σε παράλληλες οικονομικοπολιτικές εξαρτήσεις. Στη διεθνή πολιτική σκηνή, οι ενεργειακές συμφωνίες, αποτελούν τη βάση της εξωτερικής πολιτικής. Το είδαμε και στη χώρα μας πρόσφατα που οι ενεργειακές συμφωνίες με τη Ρωσία επεκτάθηκαν και σε συμφωνίες για όπλα, αλλά και σε συνεννόηση για κοινή στάση σε διεθνή θέματα (ΠΓΔΜ – Κόσσοβο - Κύπρος). Ο φόρος υποτέλειας που καταβάλει η Ελλάδα στις ΗΠΑ μέσω των διαρκών εξοπλισμών για τις Ε.Δ., συνδέεται απόλυτα με τον έλεγχο των ενεργειακών οδών από τις ΗΠΑ. Ειδικότερα τις δεκαετίες ’60 – ’70, οι αμερικάνικες Mobil, Texaco, Esso, Chevron, Berec, είχαν τον απόλυτο ενεργειακό έλεγχο της Ελλάδας.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΧΟΥΝ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΠΛΟ
Οι συνδικαλιστές και τα κοινωνικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαν την εργατική δύναμή τους, μέσω κινητοποιήσεων και οργανωμένων δράσεων. Αποδείχθηκε όμως ότι ο καπιταλισμός έχει και χρησιμοποιεί πολύ ισχυρά όπλα, τα οποία καταφέρνουν μεσομακροπρόθεσμα να υπερνικούν τα εμπόδια. Ακόμα και οι πολύ μεγάλες νίκες των εργαζομένων και των λαών, τελικά «καπελώθηκαν» είτε από ξεπουλημένες ηγεσίες, είτε από τους φανερούς υπηρέτες του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει η παγκόσμια επανάσταση και δεν έχει κυριαρχήσει ο διεθνής Σοσιαλισμός.Η παγκόσμια ενεργειακή κρίση όμως, μαζί με την αδιέξοδη κατάσταση που προκλήθηκε από τις κλιματικές αλλαγές, δίνει στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα μια ευκαιρία και μια διέξοδο.Βασικό εργαλείο πρέπει να γίνει η διεκδίκηση της χρήσης εναλλακτικών / ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τα φωτοβολταϊκά, οι ανεμογεννήτριες, οι υδατογεννήτριες, οι κυματογεννήτριες κλπ, τα οποία μπορεί να εγκαταστήσει ο καθένας στο σπίτι του, στο μαγαζί του, στους χώρους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στα Νοσοκομεία, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, δεν μπορεί να τα ελέγξει κανένας κεντρικός μηχανισμός. Οι ανανεώσιμοι φυσικοί πόροι δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, δεν μπορούν να ελεγχθούν, δεν μπορούν να εμποδιστούν. Είναι κτήμα του καθενός ατομικά και των κοινοτήτων συλλογικά. Αν λοιπόν κατορθώσουμε να μειώσουμε στο ελάχιστο την εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα και στηριχθούμε στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην ουσία θα αποδυναμώσουμε μια και για πάντα τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Γνωρίζουμε πως ο Καπιταλισμός θα βρει καινούρια εργαλεία για να αντεπιτεθεί. Θα δημιουργήσει νέα όπλα. Θα έχει όμως δεχθεί ένα πάρα πολύ ισχυρό πλήγμα.Επιπλέον, σεβόμαστε και αναγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα της εργατικής, ταξικής πάλης. Κάθε εργαλείο που μας προσφέρεται όμως, πρέπει να το χρησιμοποιούμε προς όφελος των αγώνων.Οι λαοί πρέπει να συνεχίζουν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται. Από πλευράς στρατηγικής όμως, καθαρά τεχνικά, η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, θα αποδυναμώσει τον ιμπεριαλισμό και θα δώσει χώρο στην πάλη των τάξεων και στις λαϊκές κινητοποιήσεις για να πάρει η εργατική τάξη τη θέση που δικαιούται στην εξουσία, στην αναδιανομή του πλούτου και στην ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση όλων στην υγεία, την ποιοτική διατροφή, την στέγαση, την παιδεία, τα πνευματικά αγαθά, την καλύτερη ζωή ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Τάσος Πανταζίδης

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ

ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΟΙΧΙΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΑΘΩΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Στις 12 Μαρτίου 2005, ο Χρήστος Κώστογλου και ο Παναγιώτης Τρικοίλης, ξεκινάνε από την Κάλυμνο με το ταχύπλοο φουσκωτό του πρώτου, για ψάρεμα στα ανοιχτά. Στις 8 το βράδυ, ο Χρήστος τηλεφωνεί στον αδελφό του οτι τελείωσαν το ψάρεμα και γυρίζουν στο νησί. Με το σκάφος τους, αυτό σήμαινε οτι σε λίγη ώρα θα έφταναν στο λιμάνι της Πόθιας. Μάταια τους περίμεναν όμως. Το Λιμενικό, το Πολεμικό Ναυτικό και οι Τουρκικές αρχές, αρχίζουν έρευνες.Στις 16 Μαρτίου, οι Τούρκοι ανακοινώνουν οτι βρέθηκε το σκάφος στα Τουρκικά παράλια. Την επόμενη μέρα οι συγγενείς των αγνοουμένων μεταβαίνουν στο Μποντρούμ (Αλικαρνασσός) και έκπληκτοι διαπιστώνουν οτι το σκάφος είναι διαλυμένο και λεηλατημένο. Η μηχανή και ο πανάκριβος εξοπλισμός είχαν κάνει φτερά, ενώ ακόμα και το εσωτερικό είχε εμφανή σημάδια από σφυριά και άλλα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη λεηλασία. Άρχισε τότε ένας κύκλος εκμετάλλευσης του πόνου των οικογενειών από τις αρχές και περιφερόμενους δικηγόρους και καλοθελητές οι οποίοι θα μεσολαβούσαν υποτίθεται για να δουν και να ελευθερώσουν τους δικούς τους από τις Τουρκικές φυλακές. Επίσημα δεν υπήρχε καμία ενημέρωση. Ούτε ναι, ούτε όχι. Στις 28 Μαρτίου οι Τούρκοι βρίσκουν στα Μικρασιατικά παράλια το πτώμα του Παναγιώτη Τρικοίλη.Στις 13 Απριλίου 2005, το δράμα ολοκληρώνεται. Βρίσκεται το πτώμα του Χρήστου Κώστογλου σε ερημική περιοχή στα Βόρεια της Καλύμνου. Ο Χρήστος, τραυματισμένος, κολύμπησε 10 ναυτικά μίλια, βγήκε στην παραλία, σύρθηκε 300 μέτρα και πήγε προς μια κοντινή στάνη, όπου όμως δεν βρήκε κανέναν και πέθανε από εξάντληση, αφυδάτωση και αιμορραγία.Η υπόθεση είναι χαρακτηριστική περίπτωση θυσίας ενός αθώου νέου ανθρώπου, στο βωμό των «ισορροπιών στο Αιγαίο» και της «αποφυγής εντάσεων». Η ελληνική πλευρά, εκτός του έπαρχου και μετέπειτα Δημάρχου Ρούσσου και κάποιων τοπικών παραγόντων, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Βουλευτές, Υπουργεία, Υπηρεσίες, θέλοντας να μη διαταράξουν τις σχέσεις με τις Αρχές των γειτόνων, δεν έκαναν καμία ουσιαστική ενέργεια. Οι Τούρκοι, προσπάθησαν να παρουσιάσουν την υπόθεση σαν επιτυχία σύλληψης μεταφορέων Σομαλών λαθρομεταναστών.Είναι γνωστό πως οι Τουρκικές αρχές, όχι μόνο δεν εμποδίζουν το εμπόριο ανθρώπων και λαθραίων εμπορευμάτων και ναρκωτικών, αλλά το καλύπτουν και χρηματοδοτούνται από αυτό (ανεπίσημα). Πιθανότατα οι δυο αδικοχαμένοι, είδαν κάτι που δεν έπρεπε να δουν. Βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Όταν λοιπόν κάποιοι τους επιτέθηκαν , τους έριξαν στη θάλασσα ή αυτοί προσπάθησαν να διαφύγουν. Στη συνέχεια οι Τούρκοι το παρουσίασαν ως επιτυχία της υπηρεσίας τους «στον αγώνα ενάντια στο λαθρεμπόριο και την παράνομη διακίνηση μεταναστών». Είχαν άλλωστε μεγάλη ανάγκη για μια τέτοια «επιτυχία». Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ε.Ε. κατηγορούν διαρκώς την Τουρκία για το οτι δεν βοηθά καθόλου στη συνολική προσπάθεια. Η περίπτωση λοιπόν τους ήρθε κουτί.Τα δεδομένα όμως δεν ταιριάζουν. Οι δουλειές αυτές δε γίνονται μέρα μεσημέρι. Ο Χρήστος ξεκίνησε για την επιστροφή, στις 8 το βράδυ. Μόλις είχε πέσει ο ήλιος δηλαδή. Μετά από λίγο το κινητό του έπαψε να λειτουργεί. Άρα κάτι έγινε γύρω στις οκτώμιση. Για το κράτος, το θέμα ξεχάστηκε λίγο καιρό μετά.Στην κηδεία του Χρήστου, βρέθηκε όλο το νησί. Ο Χρήστος ήταν αεικίνητος, δημιουργικός, υπερδραστήριος. Πρόεδρος των καταστημάτων επισιτισμού και διασκέδασης, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος, ιδρυτικό μέλλος Συλλόγων, φανατικός με τις εκδρομές σε θάλασσα και βουνό. Ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους, συμπονετικός και πάντα στο πλευρό όσων είχαν ανάγκη. Ένας δημιουργικός και ζωντανός άνθρωπος δηλαδή, χάθηκε στο βωμό των συσχετισμών στο Αιγαίο.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗΣ
Η αντιπαράθεση Ελλάδας – Τουρκίας και οι διαρκείς εντάσεις στην περιοχή, δημιουργούν πολλά προβλήματα στους κατοίκους των νησιών και υποβαθμίζουν τη ζωή τους. Χάνονται νέοι άνθρωποι, καταστρέφονται περιουσίες, ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ και τελικά οι εντάσεις παραμένουν. Κρίσεις όπως αυτή των Ιμίων, δημιουργούν πολλά προβλήματα στην καθημερινή ζωή των κατοίκων που ζουν διαρκώς με το φόβο μιας πιθανής πολεμικής σύρραξης. Οι εντάσεις στο Αιγαίο είναι τεχνητές. Είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των περιφερειακών δυνάμεων να αποκτήσουν τον έλεγχο μιας περιοχής. Αυτά όμως δεν αφορούν τον κόσμο που αγωνίζεται για το μεροκάματο.Σε μια περίοδο που ο λαός μας και -πολύ περισσότερο- ο λαός της Τουρκίας, αγωνίζονται για να καλυτερέψουν τη ζωή τους, να καταπολεμήσουν τη φτώχεια, την ανεργία, την αμορφωσιά και όλα τα άλλα καθημερινά προβλήματα, δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε άτοπες αντιπαραθέσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεν αξίζει να χαθεί η ζωή κανενός ανθρώπου, μα κανενός, για το χρήμα ή για συσχετισμούς. Τα ιστορικά προβλήματα, πρέπει κάποτε να τεθούν στο περιθώριο & οι πολιτικές δυνάμεις και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, να πάρουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για οριστική επίλυση των διαφορών & διαρκή ειρήνευση. Το έχουμε ανάγκη όλοι καθώς έτσι θα απελευθερωθούν τεράστια κονδύλια που ξοδεύονται τώρα σε στρατιωτικές δαπάνες, αντί να δίνονται στην κοινωνική πολιτική, στην αναβάθμιση παιδείας, υγείας, πολιτισμού, εισοδημάτων κλπ.

Το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται στον Χρήστο & τον Παναγιώτη, αλλά και σε όλους τους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου και της περιοχής του Έβρου





Σε ενίσχυση των πιο πάνω, παραθέτουμε δυο δημοσιεύματα της εφημερίδας "Έθνος".
Το εξπρές του μεσονυχτίου
Στα πανίσχυρα κυκλώματα του σύγχρονου δουλεμπορίου εμπλοκή έχουν και μέλη των τουρκικών Αρχών. Αδιάψευστα τα ντοκουμέντα για περιστατικό που συνέβη στις 19 Αυγούστου ανοιχτά της Μυτιλήνης
Αθέατα «περάσματα» έχουν «ανοίξει» στα παράλια της Τουρκίας για τη διοχέτευση στη χώρα μας και ακολούθως στην Ευρώπη οικονομικών μεταναστών που αναζητούν μια καλύτερη ζωή.Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το γεγονός της ανάμειξης ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής στη μεταφορά μεταναστών, όπως αποτυπώνεται σε αδιάσειστα ντοκουμέντα που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές.Η υπόθεση, που αποκαλύπτει σήμερα το «Εθνος», «ξετυλίχτηκε», στις 19 Αυγούστου, στη θαλάσσια περιοχή του ακρωτηρίου Κόρακα, στη Μυτιλήνη. Μάλιστα, υπήρξε και μικρής διάρκειας «εμπλοκή» μεταξύ πλωτού του Λιμενικού και της ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής, που είχε περάσει στα ελληνικά χωρικά ύδατα και όταν έγινε αντιληπτή, άρχισε να κάνει επικίνδυνους ελιγμούς κοντά στο ελληνικό σκάφος.Η επιχείρηση καταγράφηκε σε βίντεο και, όπως ανέφεραν έγκυρες πηγές, δεν είναι το μοναδικό οπτικοακουστικό υλικό που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές και αποτυπώνεται εμπλοκή τούρκικης ακταιωρού σε μεταφορά μεταναστών.Είναι προφανές ότι η εμπλοκή σκάφους της τούρκικης ακταιωρού σε μεταφορά μεταναστών θα μπορούσε να αποδοθεί σε «διάβρωση», ακόμα και σε υψηλό επίπεδο των διωκτικών αρχών της γειτονικής χώρας από τα πανίσχυρα «κυκλώματα» παράνομης διακίνησης μεταναστών.Ωστόσο, υπάρχουν και δύο άλλα στοιχεία που οδηγούν βάσιμα στην εκτίμηση ότι αποτελεί πολιτική επιλογή στη γειτονική χώρα να διευκολυνθεί η έξοδος από εκεί προς τη χώρα μας των μεταναστών. Και συγκεκριμένα:Παρότι έχει επισημανθεί από την πλευρά μας, με συγκεκριμένα στοιχεία σε επαφές ανωτάτου επιπέδου των αντίστοιχων λιμενικών αρχών, η μαζική παράνομη έξοδος μεταναστών από την περιοχή του κόλπου Μαντελλιών προς το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι, δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια για το κλείσιμο αυτού του «δρόμου».Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Διεύθυνση Ασφαλείας του υπουργείου Ναυτιλίας έχει καταγράψει μια σειρά τούρκικων σκαφών, αλιευτικών και τουριστικών αλλά και ορισμένων με σημαία ΗΠΑ για να μη δίνουν «στόχο», με Τούρκους μεταφορείς να διακινούν μετανάστες προς τα παραπάνω μικρά νησάκια.n Οι τουρκικές αρχές αρνούνται να εφαρμόζουν ουσιαστικά το πρωτόκολλο επανεισδοχής που έχουν συνυπογράψει, ίσως επειδή σε αυτό καθορίζεται ως λιμάνι επανεισδοχής και η Σμύρνη, στης οποίας την περιοχή μένουν πάρα πολλοί μετανάστες.Οπως έχει αποκαλύψει, από τις αρχές Αυγούστου, το «Εθνος», οι ελληνικές διωκτικές αρχές έχουν στοιχεία ότι στα παράλια της γειτονικής χώρας έχει συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός προσφύγων κυρίως από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που φτάνουν παράνομα στην Τουρκία, με στόχο να περάσουν στην Ελλάδα και ακολούθως σε άλλο ευρωπαϊκό κράτος.Τούρκοι αξιωματούχοι είχαν κάνει λόγο «για πληθυσμό ενός ακόμα νομού», εκφράζοντας τον έντονο προβληματισμό τους για το μέγεθος του μεταναστευτικού «κύματος».
ΕΜΠΛΟΚΗ ΜΕ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Θα τους παρατούσαν στη θάλασσα
Η συγκλονιστική αποκάλυψη της εμπλοκής ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής στη μεταφορά μεταναστών έγινε, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Εθνους», τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου, ανοιχτά της Μυτιλήνης.Συγκεκριμένα, πλωτό του Λιμενικού στη διάρκεια της περιπολίας του εντόπισε, ξαφνικά, το τούρκικο σκάφος (σ.σ.: τα πλήρη διακριτικά του είναι στη διάθεση των ελληνικών αρχών) να πλέει κοντά στο ακρωτήριο Κόρακας της Μυτιλήνης και εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, μεταφέροντας άγνωστο αριθμό μεταναστών.Μάλιστα, στις αποκαλυπτικές εικόνες που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές, φαίνεται ένας άνδρας, προφανώς μέλος του πληρώματος της ακταιωρού, να πετάει στη θάλασσα σωσίβια, προκειμένου να τα πιάσουν οι μετανάστες, καθώς θα πέσουν στη θάλασσα. Ετσι, με αυτά θα μπορούσαν να φτάσουν κολυμπώντας στην ακτή ή εάν καθυστερούσαν και γίνονταν αντιληπτοί από το Λιμενικό, θα εμφανίζονταν ως ναυαγοί και οι λιμενικοί θα προχωρούσαν στη διάσωσή τους.Ωστόσο, η προσπάθειά τους διακόπηκε όταν έκανε την εμφάνισή του πλωτό του Λιμενικού. Τότε η τούρκικη ακταιωρός άρχισε να κάνει επικίνδυνους ελιγμούς κοντά στο ελληνικό σκάφος. Οι λιμενικοί, με επανειλημμένες κλήσεις από το ραδιοτηλέφωνο και στη συνέχεια με τον προβολέα, ζητούσαν να φύγει από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Αυτό έγινε ύστερα από περίπου 15 λεπτά της ώρας.Το περιστατικό έχει καταγραφεί σε βίντεο που βρίσκεται στη διάθεση των ελληνικών διωκτικών αρχών, αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν είναι το μοναδικό οπτικοακουστικό υλικό που υπάρχει και αποτυπώνεται εμπλοκή τούρκικου σκάφους σε μεταφορά μεταναστών.
ΕΘΝΟΣ 3/9/2008
Ξαναχτύπησε η τουρκική ακταιωρός
Η καινούργια «επιχείρηση» μεταφοράς μεταναστών έγινε χθες το πρωί και πάλι ανοιχτά της Μυτιλήνης. Πλωτό του Λιμενικού υποχρέωσε το σκάφος να γυρίσει στο Αϊβαλί. Διάβημα... αναγκαστικά από το ΥΠΕΞ
Νέα «δρομολόγια» μεταφοράς μεταναστών από τα τουρκικά παράλια προς τη χώρα μας πραγματοποίησε ακταιωρός της τούρκικης ακτοφυλακής.Η καινούργια «επιχείρηση» έγινε, χθες το πρωί, και πάλι ανοιχτά της Μυτιλήνης αλλά έγινε αντιληπτή από πλωτό του Λιμενικού, του οποίου η εμφάνιση ανάγκασε το τούρκικο σκάφος να κάνει στροφή προς τα παράλια της περιοχής του Αϊβαλί.Ρυμουλκούσε βάρκαΜάλιστα, αυτή τη φορά το σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής ρυμουλκούσε και φουσκωτή βάρκα για να διευκολύνει την αποβίβαση των μεταναστών.Ωστόσο, η προχθεσινή αποκάλυψη του «Εθνους» φαίνεται ότι οδήγησε το υπουργείο Εξωτερικών ν αλλάξει εν μέρει «γραμμή πλεύσης» και γι αυτό προχώρησε, την ίδια μέρα, σε διάβημα προς το τούρκικο υπουργείο Εξωτερικών.Από την άλλη πλευρά, πάντως, η «απάντηση» ήρθε, χθες το πρωί, με νέα επιχείρηση μεταφοράς μεταναστών.Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Εθνους», οι ελληνικές αρχές έχουν αδιάσειστα ντοκουμέντα και γι αυτή τη νέα αποστολή, την οποία πραγματοποίησε το ίδιο σκάφος που είχε κάνει και την προηγούμενη στις 19 Αυγούστου.Πάντα, σύμφωνα με πληροφορίες, πλωτό του Λιμενικού εντόπισε, χθες στις 7.25 το πρωί, τη «γνωστή» τούρκικη ακταιωρό με άγνωστο αριθμό μεταναστών, εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, κοντά στις βραχονησίδες Τομαρονήσια (Τοκμάκια με συντεταγμένες 39ο 18 Β 26ο 26 Α) στη θέση Παλιός βορειοανατολικά της Λέσβου.Αυτή τη φορά, όμως, οι Τούρκοι δεν επιχείρησαν «εμπλοκή» κάνοντας ελιγμούς μπροστά στο πλωτό του Λιμενικού, όπως είχε γίνει τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου. Αντίθετα, μόλις έκανε την εμφάνισή του το ελληνικό σκάφος η τούρκικη ακταιωρός έστριψε και έβαλε πλώρη προς το Αϊβαλί.Από τη νέα «επίσκεψη» της τούρκικης ακταιωρού υπάρχει και νέο οπτικοακουστικό υλικό στη διάθεση των ελληνικών αρχών, όπου σύμφωνα με πληροφορίες διακρίνεται και η φουσκωτή βάρκα που ρυμουλκούσε.Και για το επεισόδιο αυτό αναμενόταν να γίνει διάβημα προς την τουρκική πλευρά.Το απέφευγανΣύμφωνα με καλά ενημερωμένη πηγή, στο παρελθόν ακόμη και όταν διαπιστωνόταν και με συγκεκριμένα στοιχεία (που κατέγραφαν τα σκάφη του Λιμενικού) εμπλοκή τουρκικών αρχών στη διακίνηση λαθρομεταναστών, δεν γινόταν διαβήματα ούτε παρουσιάζονταν τα στοιχεία στην ΕΕ, αλλά το θέμα ετίθετο στην επιτροπή που παρακολουθεί την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής που έχει υπογραφή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.Οπως αποκάλυψε, προχθές το «Εθνος», η συγκεκριμένη ακταιωρός είχε εντοπιστεί, στις 19 Αυγούστου, με αδιάσειστα στοιχεία, μεταφέροντας μετανάστες εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, ανοιχτά του ακρωτηρίου Κόρακας, στη Μυτιλήνη.Να σημειωθεί ότι οι ελληνικές αρχές έχουν στοιχεία ότι στη γειτονική χώρα έχει συγκεντρωθεί, εδώ και καιρό, μεγάλος αριθμός μεταναστών, κυρίως από Ιράκ και Αφγανιστάν, στα παράλια της Τουρκίας, αναζητώντας «δρόμους» προς τη χώρα μας και στη συνέχεια προς την Ευρώπη.
ΠΡΟΣΑΡΑΞΗ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΦΟΡΤΗΓΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩ
Δεν κάλεσε σε βοήθεια τις ελληνικές αρχές
Προσάραξε, κάτω από άγνωστες συνθήκες, σε αμμώδη αβαθή του ακρωτηρίου Αμμόγλωσσα, στην Κω, το τουρκικών συμφερόντων με σημαία Παναμά φορτηγό πλοίο «Ντέρια 2».Το πλοίο, που είναι κενό φορτίου, έχει 20μελες πλήρωμα (15 Τούρκοι και 5 διαφόρων εθνοτήτων ναυτικοί). Ο Τούρκος πλοίαρχος σύμφωνα με τις πάγιες οδηγίες που δίνουν οι αρχές της γειτονικής χώρας στα πληρώματά τους, αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματά μας στην έρευνα και διάσωση, δεν κάλεσε σε βοήθεια τις ελληνικές αρχές.Ο θάλαμος επιχειρήσεων του υπουργείου Ναυτιλίας ενημερώθηκε, στις 2.30 το μεσημέρι, από ιδιοκτήτη θαλάσσιων μέσων αναψυχής στην Κω και αμέσως έσπευσε πλωτό του Λιμενικού.Ο πλοίαρχος ενημέρωσε πως θα κάνει προσπάθειες αποκόλλησης με μέσα του πλοίου, ενώ κοντά παραμένουν το πλωτό του ΛΣ και δύο ρυμουλκά.

ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΣΤΟ ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ
Απόβαση 570 λαθρομεταναστών το τελευταίο πενθήμερο
Σε αδιέξοδο έχουν βρεθεί οι κάτοικοι του Αγαθονησίου με το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, που καθημερινά αποβιβάζονται στο νησί χωρίς κανέναν εμπόδιο.Μόνο το τελευταίο πενθήμερο αποβιβάστηκαν στο νησί 570 άτομα, ενώ από την αρχή του έτους ο συνολικός αριθμός λαθρομεταναστών που έφθασε στο Αγαθονήσι ανέρχεται στους 3.470. Προχθές φιλοξενούνταν 200 αλλοδαποί, ενώ ο μόνιμος πληθυσμός του Αγαθονησίου δεν ξεπερνά τους 150 κατοίκους. Ο κοινοτάρχης κ. Ευάγγελος Κόττορος, που έχει ζητήσει επανειλημμένως τη συνδρομή της πολιτείας για την αντιμετώπιση του προβλήματος, σηκώνει πλέον τα χέρια ψηλά. Η ανάγκη δημιουργίας Λιμενικού Σταθμού στο νησί είναι πλέον μεγαλύτερη από ποτέ. Η έπαρχος Καλύμνου κ. Χρυσούλα Συφουνιού, με επιστολή της προς τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Βουλγαράκη, υπογράμμιζε ότι πρέπει με ταχύτατους ρυθμούς να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για τη δημιουργία Λιμενικού Σταθμού, ώστε να μπει τάξη στο νησί και να νιώθουν οι κάτοικοι ασφαλείς. «Μέχρι και έξι φουσκωτά καταφθάνουν καθημερινά στο Αγαθονήσι. Στα σκάφη αυτά βρίσκονται 20 έως και 35 άτομα. Οι αλλοδαποί δεν διστάζουν να αποβιβαστούν ακόμη και το πρωί στο λιμάνι, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των κατοίκων και των επισκεπτών. Φέρνουν μαζί τους τις αποσκευές με όλα τα υπάρχοντά τους, ακόμη και είδη περιποίησης, σαν να επρόκειτο για τουρίστες. Γυναίκες, μικρά παιδιά, ακόμη και ανάπηροι συνθέτουν... τα γκρουπ των λαθρομεταναστών», υποστηρίζει ο κ. Κόττορος. Τόσο η φύλαξή τους όσο και η σίτιση και η μεταφορά τους είναι πολύ δύσκολη υπόθεση για τους κατοίκους του νησιού. Οι αλλοδαποί παραμένουν σε ακάλυπτο χώρο στο λιμάνι μέχρι και δύο μέρες. Η κοινότητα μόνο νερό είναι σε θέση να τους προσφέρει. Υπάλληλοι της κοινότητας και κάτοικοι του νησιού έχουν αναλάβει τη φύλαξή τους, στον χώρο όπου παραμένουν προσωρινά μέχρι να μεταφερθούν στην Πάτμο.«Πριν από περίπου ένα μήνα, όταν είχαμε απευθυνθεί σε όλους τους αρμόδιους φορείς για το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε, μας έστειλαν από τα Λιμεναρχεία του Πειραιά, της Μυτιλήνης, της Λήμνου και των Χανίων πέντε περιπολικά σκάφη. Παρέμειναν όμως μόνο 10 με 12 μέρες. Το διάστημα αυτό δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Δυστυχώς αφεθήκαμε πάλι στην τύχη μας. Βλέπουμε τους λαθρομετανάστες να αποβιβάζονται και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», δήλωσε ο κ. Κόττορος. Εν τω μεταξύ, άλλοι 50 λαθρομετανάστες συνελήφθησαν χθες το πρωί από άνδρες του λιμεναρχείου Σάμου στην περιοχή Καραβόπετρα.
ΕΘΝΟΣ 5/9/2008

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΥ ΑΠΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Σύμφωνα με οικονομικές αναλύσεις, τα σχέδια της κυβέρνησης για επίλυση του ασφαλιστικού (αυξήσεις ορίων ηλικίας, περικοπές επιδομάτων κλπ) θα αποδώσουν στο σύστημα ασφάλισης περίπου 1 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Όλο αυτό το ξήλωμα δικαιωμάτων και η εξίσωση όλων των Ελλήνων προς τα κάτω, γίνεται για να επωφεληθεί το σύστημα μόνο 1 δισ. ευρώ. Λέμε «μόνο» γιατί το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 20% της εισφοροδιαφυγής για την καταπολέμηση της οποίας υποτίθεται οτι προσπαθεί η κυβέρνηση. Λέμε «μόνο» γιατί αυτό το ποσό χαρίστηκε το 2004 από την κυβέρνηση Καραμανλή στην εκκλησία, σε ετήσια βάση, καθώς απάλλαξε την εκκλησία από τη φορολόγηση της κολοσσιαίας περιουσίας της. Η ΓΣΕΕ είχε ζητήσει τότε το ποσό από τη φορολόγηση να διοχετεύεται στα ταμεία αλλά κανένα κόμμα δεν στήριξε αυτή την πρόταση.Το καλύτερο όμως, δεν το διαβάσατε ακόμα. Το Νοέμβριο του 2007, ψηφίστηκε (ως παράγραφος μέσα σε άσχετο νομοσχέδιο, για να μη γίνει ντόρος) η συγχώνευση του Ταμείου Κληρικών στο Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων. Όμως, τα αμύθητου ύψους περιουσιακά στοιχεία , από τα οποία το Ταμείο Κληρικών κάλυπτε τις συντάξεις των συνταξιούχων του, δεν πέρασαν στο Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων. Δόθηκαν δώρο στις Μητροπόλεις και την Αρχιεπισκοπή. Επιβαρύνθηκε δηλαδή το ήδη ελλειμματικό Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων με επιπλέον υποχρεώσεις και ελλείμματα, ενώ η πάμπλουτη Εκκλησία, απολαμβάνει την περιουσία της χωρίς πλέον ασφαλιστικά βάρη.Κατά τα άλλα, το ασφαλιστικό «δεν λύνεται χωρίς θυσίες από τους εργαζόμενους».
Ο.Ε.

Η ΜΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Η ΜΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ, ΠΛΗΤΤΕΙ (και)ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ,
ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΕΙ
& ΑΔΥΝΑΤΙΖΕΙ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ
Του Mohammed Es Sabiani
(Μέλος της Κ.Γ. των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας»& Πρόεδρος της «Ένωσης Μεταναστών Πειραιά»)
Τα τελευταία χρόνια, τα προβλήματα των μεταναστών έχουν οξυνθεί ιδιαίτερα. Η οικονομική ύφεση που πλήττει και τους Έλληνες, πλήττει όπως είναι φυσικό και τους μετανάστες. Η ανεργία, ειδικά μετά τη μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας και τη σταδιακή απομάκρυνση των βιοτεχνιών από την περιοχή, έχει αυξηθεί. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες σήμερα, είναι αυτό της τακτοποίησης της άδειας παραμονής τους. Χιλιάδες μετανάστες είναι σήμερα παράνομοι, λόγω των διαδικασιών που ακολουθεί το Ελληνικό Κράτος.Πολλοί από αυτούς, υπήρξαν για χρόνια νόμιμοι. Οι νομικές δυσκολίες όμως είναι πάρα πολλές. Απαιτούνται προϋποθέσεις που ακόμα και οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν μπορούν να τηρήσουν. Πλήρη ένσημα για όλες τις εργάσιμες μέρες του χρόνου, σταθερή εργασία με σύμβαση, σταθερό εισόδημα πάνω από τα όρια της πλήρους απασχόλησης ανειδίκευτου εργάτη και άλλα πολλά». Σημαντικό ζήτημα είναι αυτό της «μαύρης εργασίας».Οι μετανάστες, προκειμένου να βρουν δουλειά, πέφτουν θύματα της εκμετάλλευσης κάποιων εργοδοτών. Αναγκάζονται να δουλεύουν ανασφάλιστοι, να υπογράφουν για περισσότερα χρήματα από αυτά που παίρνουν και να κάνουν δουλειές επικίνδυνες για τις οποίες δεν πληρώνονται επιπλέον. Αποτέλεσμα είναι να μη δικαιούνται περίθαλψης ακόμα και όταν πάθουν εργατικό ατύχημα. Ζημιά υφίστανται και τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία χάνουν έτσι πολλά χρήματα. Κερδισμένοι μένουν μόνο κάποιοι εργοδότες που μεγαλώνουν το κέρδος τους.Λύση είναι η ένταξη των μεταναστών στα Σωματεία των κλάδων τους. Τα περισσότερα Σωματεία ενθαρρύνουν την ένταξη των μεταναστών. Δυστυχώς όμως κάποια φέρνουν εμπόδια. Η μαζική συμμετοχή των μεταναστών στα Συνδικαλιστικά όργανα, θα βελτιώσει την κατάσταση για Έλληνες και Ξένους εργάτες. Γι’ αυτό πρέπει όλες οι Διοικήσεις Συνδικαλιστικών Φορέων να διευκολύνουν την ένταξη των μεταναστών και να ενθαρρύνουν και την εκλογή τους στα όργανα.Η αλήθεια είναι ότι οι μετανάστες συμβάλουν τα μέγιστα στην Εθνική Οικονομία, ενώ μπορούν να δώσουν «ανάσα» και στο πρόβλημα του Ασφαλιστικού Συστήματος.Η ομαλή ένταξή τους στο εργασιακό περιβάλλον και στην κοινωνία, θα είναι ωφέλιμη για όλους μας. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο περισσότερο θα ωφεληθούμε όλοι.

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΑΠΕ ΚΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΑ


ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΠΡΑΣΙΝΗ»
Την Τρίτη 24 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε συνάντηση της Κεντρικής Γραμματείας των "Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας", διευρυμένη με τη συμμετοχή και προσκεκλημένων, με θέμα την επιχειρηματολογία μας απέναντι στους προπαγανδιστές της Πυρηνικής Ενέργειας.Η συνάντηση έγινε στο κέντρο της Αθήνας, στο κτήριο του ΚΕΠΕΑ/ΓΣΕΕ (Βούλγαρη 1).Με αφορμή την προσπάθεια κύκλων της Κυβέρνησης Καραμανλή και της Ε.Ε., να παρουσιάσουν την Πυρηνική Ενέργεια ως «καθαρή, ακίνδυνη, φθηνή & αποδοτική» λύση για την παραγωγή ηλεκτρισμού, η συνάντηση στόχο είχε την παροχή στοιχείων και επιχειρημάτων χρήσιμων στην αντιπαράθεσή μας με αυτούς τους κύκλους.Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ Η πυρηνική ενέργεια έχει περιορισμένες δυνατότητες στην αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών καθώς θα συμβάλει στη μείωση των εκπομπών αεριών του θερμοκηπίου κατά μόλις 5% και απαιτείται γι αυτό η κατασκευή και σύνδεση με το δίκτυο ενός νέου αντιδραστήρα κάθε 2 εβδομάδες μέχρι το 2030, με απλά λόγια ανέφικτο. Η πυρηνική ενέργεια είναι πολύ ακριβή καθώς κοστίζει 4.300 δολάρια ανά κιλοβάτ ισχύος, χωρίς καν να έχει υπολογιστεί το κόστος συντήρησης, διάθεσης αποβλήτων και τελικά, απενεργοποίησης των εργοστασίων. Με απλά λόγια: πανάκριβο. Οι υπερασπιστές της πυρηνικής ενέργειας δεν συνυπολογίζουν, π.χ., το κόστος αποδόμησης ενός πυρηνικού εργοστασίου, το οποίο όμως ανέρχεται σε ένα ποσοστό έως και 50% της αρχικής επένδυσης εγκατάστασης. Ή δεν συνυπολογίζουν το κόστος διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων. Τα… «πράσινα» άλογα. Η πυρηνική ενέργεια δεν έχει εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2) και επομένως είναι «πράσινη». Αυτό προβάλλεται, προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις. Η πυρηνική ενέργεια έχει σαφώς μικρότερες, απ’ ό,τι το πετρέλαιο ή ο άνθρακας, όχι όμως μηδενικές εκπομπές. Οι εκπομπές CO2 οφείλονται στη διαδικασία εξόρυξης του ουρανίου, παραγωγής του πυρηνικού καυσίμου και διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων. Οι εκπομπές αυτές μάλιστα αναμένεται να αυξηθούν θεαματικά καθώς τα κοιτάσματα του ουρανίου λιγοστεύουν και γίνονται πιο φτωχά εξαιτίας της υπερεξόρυξής τους. Όμως είναι δυνατόν, για να χαρακτηρίσουμε φιλική προς το περιβάλλον μία μορφή ενέργειας, να έχουμε ως μόνο κριτήριο τις εκπομπές CO2; Συνυπολογίζουμε την εκπομπή ραδιενεργών αερίων κατά τη λειτουργία των αντιδραστήρων; Γιατί δεν λένε πως η έκλυση θερμότητας που δεν μετατρέπεται σε ηλεκτρική ενέργεια συμβάλλει απευθείας στην υπερθέρμανση του πλανήτη; Τι γίνεται με τα ραδιενεργά απόβλητα, των οποίων η διαχείριση αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα και άλυτο ακόμη πρόβλημα, καθώς παραμένουν ενεργά για πολλούς αιώνες; Ποσότητα 10 κιλών πλουτωνίου είναι αρκετή για να καταστρέψει ολοσχερώς μια πόλη σαν την Αθήνα. Η πιθανότητα ατυχήματος παραμένει βέβαια μεγάλη, μαζί με την πιθανότητα τρομοκρατικής ενέργειας που θα οδηγήσουν σε θανατηφόρες συνέπειες για εκατομμύρια ανθρώπους. Επίσης τα γνωστά ανά τον κόσμο κοιτάσματα ουρανίου, της απαιτούμενης πρώτης ύλης για την όλη διαδικασία δηλαδή, θα εξαντληθούν σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης μέσα σε 50 χρόνια.Οι πολίτες με κινητοποιήσεις τους, ανέτρεψαν πυρηνικά προγράμματα σε Αυστρία, Ιταλία και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, έχει αρχίσει σκεπτικισμός για τη συνέχιση των ήδη υπαρχόντων εγκαταστάσεων. Σειρά μας είναι να δείξουμε και εδώ τη δυναμική του οικολογικού κινήματος.

ΠΟΙΟΙ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΗ ΔΕΗ ΣΕ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΚΑΙ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ;

Το κοινωνικό αγαθό που παρέχει η ΔΕΗ, μετατρέπεται σιγά – σιγά σε εμπορεύσιμο προϊόν, πλήττοντας οικονομικά τον Έλληνα καταναλωτή. Ζητά λοιπόν η διοίκησή της νέες, σημαντικές αυξήσεις για να καλύψει υποτίθεται τη μείωση κερδών και να αποτραπεί το κλείσιμο του οικονομικού έτους 2007 με ζημιές. Όμως που πήγαν τα 400 εκατομμύρια ευρώ κέρδη της επιχείρησης; Γιατί ξοδεύονται υπέρογκα ποσά σε ημέτερους «συμβούλους»;Αναφέρονται χαρακτηριστικά:Πρόσληψη συμβούλου για θέματα διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, αμειβόμενη με 106.736 ευρώ ετησίως. Άρα δεν υπάρχουν ικανοί στη Δνση Ανθρώπινων Πόρων !Σύμβουλος για αναβάθμιση πληροφορικών συστημάτων στη ΔΕΗ με αμοιβές 140.000 ευρώ ετησίως. Άρα στερείται η αρμόδια δνση από εργαζόμενους ανάλογων προσόντων;Πρόσληψη συμβούλου για την «υλοποίηση του προγράμματος μετασχηματισμού της ΔΕΗ», δηλαδή τη διάλυσή της, με αποδοχές 80.000 ευρώ ετησίωςΠρόσληψη συμβούλου για τον τομέα επικοινωνίας με αποδοχές 80.000 ευρώΠρόσληψη συμβούλου για νέες δραστηριότητες με αποδοχές 60.000 ευρώΣυνολικά οι σύμβουλοι και οι διάφοροι που συνεργάζονται με τιμολόγια παροχής υπηρεσιών αμείβονται με το ποσό των 3.370.000 ευρώ (έως τον Οκτώβριο του 2007).Την ώρα λοιπόν που η ΔΕΗ προγραμματίζει αυξήσεις, ξοδεύει εκατομμύρια που θα μπορούσαν να επενδυθούν για την ανάπτυξη της Επιχείρησης και τη στήριξη του κοινωνικού χαρακτήρα του προϊόντος της.(τα στοιχεία είναι από το Γραφείο Τύπου της ΕΔΟΠ/ΔΕΗ)

ΔΕΗ ΚΑΙ RWE

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η «ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ»Δ.Ε.Η. – R.W.E.
Έντονο προβληματισμό προκάλεσαν οι ενέργειες της διοίκησης της ΔΕΗ για συνεργασία της Επιχείρησης με τον ενεργειακό κολοσσό της R.W.E.. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει, είναι το γιατί, αφού η Διοίκηση της ΔΕΗ αποφάσισε να αναζητήσει διεθνείς εταίρους, δεν προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό; Αντίθετα, εδώ και καιρό, πολυμελές κλιμάκιο της R.W.E. βρισκόταν στον Ατμοηλεκτρικό Σταθμό της Καρδιάς στην Κοζάνη προκειμένου «να παράσχει συμβουλές συντήρησης του σταθμού». Κανείς όμως από τη ΔΕΗ δε μπόρεσε να απαντήσει υπό ποιο καθεστώς το κλιμάκιο των Γερμανών παρείχε αυτές τις συμβουλές και αν υπήρξε διαγωνισμός ή απευθείας ανάθεση.Το αρχικό μνημόνιο που είδε το φως της δημοσιότητας, προέβλεπε μεταξύ άλλων, τη συντήρηση από τη γερμανική επιχείρηση όλων των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και την παροχή συμβουλών για τη διαχείριση των κοιτασμάτων λιγνίτη στα ορυχεία της ΔΕΗ, τα οποία η ίδια λειτουργεί εδώ και 50 χρόνια. Τονίζεται πως προχωρώντας με τους απαράδεκτους όρους η συμφωνία , η ΔΕΗ θα έχει εκχωρήσει το μέλλον της αλλά και τις βασικές λειτουργίες της στη R.W.E..
ΑΚΡΩΣ ΡΥΠΟΓΟΝΕΣ ΟΙ ΜΟΝΑΔΕΣ ΛΙΘΑΝΘΡΑΚΑ
Το κυριότερο ζήτημα που προκύπτει, είναι το ότι ενώ παγκοσμίως η βιομηχανία παραγωγής ενέργειας στρέφεται στις ανανεώσιμες πηγές, η χώρα μας επέλεξε το λιθάνθρακα ως μέσο παραγωγής ενέργειας. Χαρακτηριστικό είναι πως στο κρατίδιο Σάαρ της Γερμανίας, έγινε δημοψήφισμα για την εγκατάσταση λιθανθρακικής μονάδας και οι πολίτες σε ποσοστό 70% ήταν αντίθετοι. Αυτές τις μονάδες που οι Γερμανοί πολίτες απέρριψαν, ήθελε η Διοίκηση της ΔΕΗ να εγκαταστήσει στην Ελλάδα. Χρειάστηκαν δυναμικές κινητοποιήσεις από τους πολίτες σε όλη την Ελλάδα, για να ανατραπούν αυτά τα σχέδια.
ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
Η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, χαρακτηρίζει τη συμφωνία ΔΕΗ - R.W.E. αποικιοκρατική και σκανδαλώδη αφού μέσω αυτής ο γερμανικός κολοσσός εισέρχεται άνευ τιμήματος στην ελληνική αγορά ενέργειας και μάλιστα ως συνέταιρος της ΔΕΗ σε όλες τις νέες δραστηριότητες υπό ευνοϊκότατους όρους, ενώ αποκτά σταδιακά και τον έλεγχο της ΔΕΗ καθώς σε όλες τις νέες μονάδες η R.W.E. θα έχει το 51% και το μάνατζμεντ και η ΔΕΗ το 49%.
ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΝΟΣΗΡΕΣ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΟΥΝΤΩΝ ΤΗ ΔΕΗ
Το ότι οι πολίτες κέρδισαν τη μάχη του Λιθάνθρακα, δε σημαίνει ότι τελείωσε νικηφόρα και ο πόλεμος. Η ΔΕΗ, σε συνεργασία με τον όμιλο Αγγελόπουλου, προωθεί σχέδιο μετατροπής του εργοστασίου της Χαλυβουργικής σε εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος. Αυτό στην πράξη θα αποτελέσει έναν επιπλέον σημαντικότατο παράγοντα μόλυνσης σε μια ήδη βεβαρυμμένη περιοχή. Την ίδια στιγμή, η ενεργειακή προσφορά της νέας μονάδας θα είναι δυσανάλογα μικρή σε σχέση με τα προβλήματα που θα προκαλέσει (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπορούσε να γίνει συμψηφισμός)
Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε απαράδεκτους τους σχεδιασμούς της ΔΕΗ που μετατρέπουν την επιχείρηση σε δορυφόρο της γερμανικής πολυεθνικής και ανοίγουν τον δρόμο της πλήρους ιδιωτικοποίησής της. Το ΠΑΣΟΚ έθεσε δύο ερωτήματα: α) γιατί η ΔΕΗ επιδιώκει συνεργασία αποκλειστικά με τη συγκεκριμένη εταιρεία; β) γιατί δεν προκηρύσσεται διεθνής διαγωνισμός για αναζήτηση εταίρου;
ΚΑΙ ΡΩΣΙΚΗ ΕΜΠΛΟΚΗ;
Σύμφωνα με πληροφορίες, στη R.W.E., μπαίνει ως στρατηγικός επενδυτής ο ρωσικός κολοσσός της Gazprom. Αν αυτό αληθεύει, τότε ίσως η κίνηση της υπό τον κο Αθανασόπουλο Διοίκησης, υποκρύπτει γενικότερη στρατηγική συμφωνία με περιεχόμενο εκτός από επιχειρηματικό, γεωπολιτικό και διπλωματικό.
ΑΜΕΣΗ ΑΛΛΑΓΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ
Η χώρα μας πρέπει να δώσει άμεσα έμφαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δημιουργώντας παράλληλα μηχανισμούς ελέγχου των ρύπων στη βιομηχανία, με αυστηρές ποινές στους παραβάτες.

ΥΠΕΧΩΔΕ ΚΑΙ ΧΑΔΑ

ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΥΠΕΧΩΔΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ;@ Η Ελληνική Κυβέρνηση, ισχυρίζεται πως θα υλοποιήσει κάθε τι απαραίτητο για να προσαρμοστεί στις επιταγές του ΟΗΕ και της Ε.Ε. για το Περιβάλλον. Ανάμεσα στα άλλα, πρέπει με εντολή από τις Βρυξέλλες, να κλείσουν μέχρι το τέλος του 2008, οι 2.500 παράνομες χωματερές της χώρας. Δηλαδή, προσπαθούν να μας πείσουν οτι θα κλείνουν 20 – 30 ΧΑΔΑ την ημέρα; Μήπως μας δουλεύουν;

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

10.000 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ.
Η Νίκαια, η Νέα Κοκκινιά της προσφυγιάς, υποδέχθηκε ένα σημαντικό μέρος από τους μετανάστες της περιοχής. Περίπου δέκα χιλιάδες μετανάστες ζουν στη Νίκαια. Παρά το ότι δεν υπάρχουν στην πόλη πολλά εργοστάσια, βιοτεχνίες, εργαστήρια, συνεργεία κλπ, οι μετανάστες «προτιμούν» την περιοχή αυτή κυρίως λόγω των χαμηλών ενοικίων που χρειάζεται να καταβάλουν για τις κατοικίες τους (προσφυγικά).Αλήθεια είναι πως οι μετανάστες στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, δίνουν ζωή στην – έτσι κι αλλιώς πολυπληθή – πόλη. Βλέποντας όμως συνολικά την προσφορά των μεταναστών στην κοινωνία και την οικονομία, δε μπορούμε να μη παρατηρήσουμε τη συμβολή τους. Τα ασφαλιστικά ταμεία (κυρίως το ΙΚΑ) οφείλουν μεγάλο μέρος των εσόδων τους στην εργασία των μεταναστών. Επιπλέον, αν καταπολεμηθεί και το φαινόμενο της «μαύρης» εργασίας, τα έσοδα θα πολλαπλασιαστούν, λύνοντας πολλά περισσότερα προβλήματα. Ακόμα, κρίσιμοι τομείς της οικονομίας, όπως οι κατασκευές και η γεωργία, στηρίζονται κατά πολύ στην εργασία των μεταναστών καθώς η σταδιακή άνοδος του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των Ελλήνων, στέρησαν αυτούς τους τομείς από εργατικά χέρια. Αλλά και τα σχολεία και τα γήπεδα γεμίζουν πια από νέους και νέες, παιδιά μεταναστών. Τα παιδιά αυτά μάλιστα, διαπρέπουν τόσο στα γράμματα, όσο και στον αθλητισμό.Πρόβλημα η έλλειψη προγραμματισμού και κατανομήςΔυστυχώς όμως, παρά τη σημαντική τους προσφορά στην κοινωνία και την οικονομία, δεν αντιμετωπίζονται με την ίδια σημασία και σοβαρότητα από τον κρατικό μηχανισμό. Σημαντικότερο πρόβλημα είναι το ότι δεν υπάρχει προγραμματισμός και καταμερισμός θέσεων εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης οργάνωσης είναι να υπάρχει έλλειψη εργαζόμενων στην επαρχία (κυρίως για τις εποχιακές αγροτικές ή τουριστικές εργασίες) ενώ υπάρχει υπερπροσφορά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Έτσι, προβλήματα αντιμετωπίζουν τομείς της οικονομίας στην επαρχία, τη στιγμή που οι μετανάστες παραμένουν άνεργοι στις μεγάλες πόλεις, αυξάνοντας τα κοινωνικά προβλήματα και δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ομαλή ένταξή τους στις τοπικές κοινωνίες.Πρόκληση για τα συνδικάτα.Η πληθώρα ανέργων μεταναστών στις μεγάλες πόλεις ευνοεί, όπως είναι φυσικό, τη «μαύρη» εργασία. Οι μετανάστες εργάζονται πολλές φορές ανασφάλιστοι και για πολύ λιγότερα χρήματα απ’ ότι οι Έλληνες συνάδελφοί τους. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να ζημιώνονται όλοι. Πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι μετανάστες. Υπό καθεστώς φόβου, δουλεύουν περισσότερο, για λιγότερα χρήματα και με τον κίνδυνο ατυχήματος χωρίς κάλυψη. Ζημιωμένα βγαίνουν βέβαια και τα ασφαλιστικά ταμεία που χάνουν σημαντικούς πόρους. Οι μόνοι που δε ζημιώνονται είναι οι εργοδότες που κερδίζουν πολλά περισσότερα χάρη στην έλλειψη ελέγχου. Εδώ μπαίνει επιτακτική η ανάγκη για παρέμβαση των συνδικάτων. Ο φόβος και η ανασφάλεια των μεταναστών, τους αποτρέπει από το να συνδικαλίζονται. Έτσι, πέρα από κακοπληρωμένοι και ανασφάλιστοι, μετατρέπονται και σε απεργοσπάστες ενάντια στα συμφέροντα τα δικά τους και των συναδέλφων τους. Τα τοπικά σωματεία λοιπόν, όπως και οι κλαδικές ομοσπονδίες, έχουν κάθε συμφέρον (ταξικό και κλαδικό) να προπαγανδίσουν και να επιδιώξουν την ένταξη σε αυτά, του συνόλου των μεταναστών εργαζομένων.Ελλιπές και προβληματικό το νομικό πλαίσιοΠροβλήματα αντιμετωπίζουν όμως οι μετανάστες και στη διαδικασία νομιμοποίησής τους. Ελλιπείς αλληλοσυμπληρούμενοι νόμοι και εγκύκλιοι, αντί να λύνουν τα προβλήματα, στην ουσία ταλαιπωρούν ακόμη περισσότερο τους μετανάστες. Η έκδοση άδειας παραμονής και εργασίας καθυστερεί για πολλούς μήνες, δημιουργώντας αλυσιδωτά γραφειοκρατικά προβλήματα τα οποία οδηγούν τον μετανάστη κάποια στιγμή σε αδυναμία ανανέωσης της νόμιμης παραμονής του. Αυτή η διαδικασία εκτός του ότι είναι ψυχοφθόρα, στοιχίζει σε χρόνο αλλά και σε χρήμα καθώς χάνονται και μεροκάματα ενώ σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι καθυστερήσεις προκαλούν και απολύσεις. Οι παλινωδίες του κρατικού μηχανισμού ευνοούν με τη σειρά τους κυκλώματα μεσαζόντων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη και την αγωνία των μεταναστών, αποσπώντας τους ως και 1.500 ευρώ για τις «δύσκολες» περιπτώσεις. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλά όμως, τα χρήματα που χρειάζεται να καταβάλουν οι οικογενειάρχες, είναι πολλά, καθώς πληρώνουν παράβολα εκατοντάδων ευρώ ανά οικογένεια, ποσά δυσβάσταχτα ακόμα και για Έλληνες με σταθερή εργασία.ΣυμπεράσματαΟι μετανάστες, αναγνωρίζεται από διάφορους δημόσιους φορείς (μέσα από σχετικές εκθέσεις) οτι προσφέρουν στην κρατική οικονομία. Αντιμετωπίζονται όμως από το κράτος με προχειρότητα και εισπρακτική νοοτροπία. Η έλλειψη προγραμματισμού και ελέγχου, δημιουργεί ανασφάλεια στους μετανάστες και τις οικογένειές τους ενώ στερεί τη δημόσια οικονομία από πόρους αλλά και από τα οφέλη της εκμετάλλευσης της παραγωγικής προσφοράς τους και των όσων έχουν να προσφέρουν στην κοινωνία. Απαιτείται άμεση καταπολέμηση της «μαύρης» εργασίας και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων μεταναστών με παρέμβαση των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων. Απαιτείται επίσης η προώθηση κοινωνικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των προβλημάτων ομαλής ένταξης και κοινωνικοποίησης όλων των μεταναστών γιατί τελικά …..Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Έχουν προβλήματα.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΣΩΠΟ.

ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΚΠΕΜΠΟΥΝ S.O.S.
του Κώστα Γιαννακάκη,ιδρυτικού μέλους της επιτροπής αγώνα για τη σωτηρία του Ασωπού ποταμού.

Το έτος 1969, νόμος της Χούντας, έδινε το δικαίωμα στα εργοστάσια των περιοχών Οινοφύτων – Σχηματαρίου, να ρίχνουν τα καρκινογόνα απόβλητά τους στον Ασωπό ποταμό. Από τότε καμιά κυβέρνηση δεν εμπόδισε το έγκλημα. Ο Ασωπός ήταν ποτάμι με καθαρό νερό. Είχε ψάρια. Τώρα μεταφέρει καρκινογόνα– θανατηφόρα δηλητήρια στη θάλασσα του Ευβοϊκού. Δεν φτάνουν όμως όλα στη θάλασσα, γιατί ένα μέρος απλώνεται στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής.Η καθηγήτρια του Πολυτεχνείου κα Λοϊζίδου, το 2003 μας ανακοίνωσε τα αποτελέσματα των αναλύσεων του νερού της θάλασσας. Πάθαμε το πρώτο σοκ όταν ακούσαμε ότι το νερό της θάλασσας είναι επικίνδυνο. Στη θάλασσα του Ευβοϊκού, κάνει μπάνιο η μισή Αθήνα.Το καλοκαίρι του 2007, σε εξέταση του πόσιμου νερού, βρέθηκε εξασθενές χρώμιο, το οποίο όπως λένε οι επιστήμονες, ακόμα και σε ελάχιστη ποσότητα, είναι καρκινογόνο. Δεν αποβάλλεται από τον οργανισμό, αλλά συσσωρεύεται. Μετά από αυτό, ένας κάτοικος Χαλκουτσίου, στέλνει για εξέταση το πόσιμο νερό του δικτύου ύδρευσης και οι αναλύσεις δείχνουν επίσης εξασθενές χρώμιο. Ακολουθούν πολλές μετρήσεις νερού, τόσο από διάφορα σημεία του δικτύου ύδρευσης, όσο και από ιδιωτικές γεωτρήσεις από τις οποίες ποτίζονται οι κήποι. Όλα τα αποτελέσματα, απέδειξαν οτι ολόκληρος ο υδροφόρος ορίζοντας της περιοχής, είναι μολυσμένος.Αυτό σημαίνει οτι τα γεωργικά προϊόντα που παράγονται στην περιοχή και όσα δεν καταναλώνονται από τους παραγωγούς, έρχονται στις λαϊκές της Αθήνας, είναι άκρως επικίνδυνα. Αλλά και τα τρόφιμα που παράγουν τα εργοστάσια είναι ακατάλληλα γιατί για την παρασκευή τους χρησιμοποιείται ακατάλληλο νερό. Προγραμματίζεται να εγκατασταθούν άλλα τριακόσια εργοστάσια. Στην Τανάγρα, σχεδιάζουν να έρχονται για επισκευή, αεροσκάφη που δεν γίνονται δεκτά σε άλλα μέρη. Όσα εργοστάσια έχουν βιολογικό καθαρισμό, δεν τον λειτουργούν, γιατί τους συμφέρει να πληρώνουν ένα μικρό πρόστιμο παρά να επωμίζονται το κόστος λειτουργίας του. Υπάρχουν υποσχέσεις για κεντρικό βιολογικό καθαρισμό, αλλά μέχρι τώρα είναι μόνο λόγια.Βλέποντας την αδιαφορία όλων, τέσσερεις κάτοικοι του Δήμου Ωροπού, δημιουργήσαμε μια επιτροπή αγώνα. Σε λίγες μέρες γίναμε εκατόν πενήντα. Κάναμε δυο μεγάλες συγκεντρώσεις στην περιοχή και μια παράσταση στο Νομαρχιακό Συμβούλιο αλλά και δυναμικές παρουσίες στο Δημοτικό Συμβούλιο Ωροπού. Το πρόβλημα έγινε γνωστό στους πάντες. Έγιναν Επιτροπές Αγώνα και στους άλλους Δήμους της περιοχής και είμαστε αποφασισμένοι όλοι μαζί να αγωνιστούμε μέχρις εσχάτων γιατί είναι θέμα ζωής και θανάτου.Όταν θα γίνει πόλεμος για το νερό, εμείς θα το έχουμε και δεν θα μπορούμε να το πίνουμε. Πολλοί (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) έκαναν τόσα έξοδα και έφτιαξαν κατοικίες στην περιοχή, για καλύτερη ζωή, γιατί η Αθήνα είναι μια πόλη στην οποία δεν μπορείς να ζεις και βρήκαμε εδώ το έγκλημα που γίνεται στο περιβάλλον. Το περιβάλλον ανήκει στα παιδιά μας και γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να το παραδώσουμε σ’ αυτά, χωρίς να το έχουμε πρώτα καταστρέψει.Για όλα υπάρχει λύση. Αντίσταση γιατί χανόμαστε.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ - ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΟΥΛΗΣΕ;

Το Νοέμβρη του 2007, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, προκήρυξε πανελλαδικές διαδοχικές κινητοποιήσεις, μέχρι την επίλυση προβλημάτων όπως: ΣΣΕ που να καλύπτει και το προσωπικό των Δημοτικών Επιχειρήσεων, επίλυση του θέματος των ΒΑΕ, ουσιαστικές αυξήσεις κλπ.Η ΔΑΚΕ, πολύ καιρό πριν μιλούσε για έναν εφικτό στόχο μιας αύξησης 30-35 ευρώ στα έξοδα κίνησης. Αντίθετα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι ζητούσαν κινητοποιήσεις διαρκείας μέχρι τη νίκη. Τελικέ, λίγες ώρες πριν την έναρξη των κινητοποιήσεων, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ συμμάχησαν και ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις με αντάλλαγμα: αύξηση 30 ευρώ στο ειδικό επίδομα και υποσχέσεις για επίλυση των υπολοίπων προβλημάτων. Η αναστολή έγινε κυριολεκτικά στο παρά 1’ σε σημείο μάλιστα να μην προλάβουν καν να ειδοποιηθούν οι εργαζόμενοι οι οποίοι συμμετείχαν –μαζικά- στην απεργία. Έδειξαν δηλαδή, ότι σε μια περίοδο που η κυβέρνηση της ΝΔ έχει πείσει τους πάντες ότι στόχος της είναι η διάλυση του κοινωνικού κράτους και τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, φυγομαχούν, αντίθετα με τη διάθεση των εργαζομένων. Οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έχουν μπει ξεκάθαρα σε μια λογική συνδιαχείρησης και δίνουν χώρο στους διασπαστές των αγώνων (το ΠΑΜΕ) να εμφανίζονται ως οι μόνοι που αγωνίζονται καθώς οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι ακόμα αδύναμες για να συγκροτήσουν μέτωπο (και παράλληλα λόγω των κατά καιρούς συμμαχιών τους με ΠΑΣΚΕ και ΔΕ δεν πείθουν για τη συνέπειά τους). Επιτακτική λοιπόν είναι η ανάγκη συγκρότησης συνδικαλιστικού πόλου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο οποίος με συνέπεια θα αγωνίζεται για τα αυτονόητα. Διεκδικήσεις χωρίς συμβιβασμούς και ξεπουλήματα.

ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

ΙΟΥΝΙΟΣ 2008

• Μία από τις βασικές αρχές του κλασικού καπιταλισμού, είναι το οτι οι τιμές καθορίζονται από τη σχέση προσφοράς και ζήτησης. Η Σαουδική Αραβία αποφάσισε την αύξηση της παραγωγής πετρελαίου, προκειμένου να συμβάλει στη μείωση των τιμών του παγκοσμίως. Παρά τα αναμενόμενα όμως, οι τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν στα διεθνή χρηματιστήρια. Το πιο πάνω, αποτελεί μια ακόμα απόδειξη πως οι τιμές δεν καθορίζονται από τους νόμους της οικονομίας της αγοράς, αλλά από τις συμφωνίες μεταξύ εταίρων που συμμετέχουν σε καρτέλ, τραστ κλπ.• Γιατί στις νέες οικοδομές είναι υποχρεωτική η εγκατάσταση φυσικού αερίου ενώ δεν είναι υποχρεωτική η εγκατάσταση π.χ. ηλιακού θερμοσίφωνα; Γιατί μας υποχρεώνουν να γίνουμε πελάτες μιας εταιρείας που μας προμηθεύει με ένα καύσιμο που συμβάλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου ενώ δεν μας υποχρεώνουν να κάνουμε οικονομία με τη χρήση ηλιακής ενέργειας; Ποιοι κερδίζουν από αυτό; Σίγουρα όχι εμείς. Στην Ηλεία, μετά τους πρόσφατους σεισμούς, το ΥΠΕΧΩΔΕ ανακοίνωσε ότι για να επιδοτήσει νέες οικίες, πρέπει αυτές να είναι παραδοσιακής αρχιτεκτονικής (κεραμίδια), χωρίς όμως παρουσία ηλιακού θερμοσίφωνα. Αν θέλουν να βάλουν ηλιακό, αυτός θα πρέπει να είναι εκτός του σπιτιού σε ξεχωριστή κατασκευή. Αποτρέπουν στην ουσία τη χρήση της ηλιακής ενέργειας. Τα ηλιακά πάνελ, όχι μόνο προσαρμόζονται στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική, αλλά επιπλέον προσφέρουν και εξοικονόμηση δομικών υλικών μιας και καταλαμβάνουν τον χώρο που θα καταλάμβαναν τα κεραμίδια. Ακολουθούν χαρακτηριστικές φωτογραφίες. • Γιατί εξακολουθούμε και ξοδεύουμε σχεδόν το 80% του πόσιμου νερού σε πότισμα και δεν γίνεται υποχρεωτικό το υπόγειο πότισμα που εμποδίζει την εξάτμιση και τις διαρροές; • Γιατί το κράτος μας επενδύει σε ξεπερασμένη ενεργειακή πολιτική με αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, πόρους δηλαδή που σύντομα θα εξαντληθούν και μολύνουν το περιβάλλον, τη στιγμή που δεν επενδύει καθόλου στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας;
Τ.Π.

ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Η έναρξη των απ’ευθείας διαπραγματεύσεων σε επίπεδο κορυφής για την επίλυση του κυπριακού χωρίς να υπάρχουν ούτε οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις επίτευξης δίκαιης και βιώσιμης λύσης προβληματίζει και ανησυχεί κάθε έλληνα, κύπριο ή ελλαδίτη. Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς με τα ακόλουθα:

Η αδιαλλαξία της Τουρκίας είναι πάγια και επιβεβαιώνεται με κάθε ευκαιρία και τούτο τη στιγμή που διεκδικεί, υποτίθεται, την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Υπό συνθήκες τουρκικής στρατιωτικής κατοχής στον βορρά, οι περισσότεροι τουρκοκύπριοι έχουν εκτοπιστεί από τους παράνομους εποίκους, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία στα κατεχόμενα. Η πολιτική έκφραση αυτού του καθεστώτος, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, αποδεδειγμένα δεν διαθέτει το παραμικρό κύρος, την ελάχιστη ανεξαρτησία απέναντι στην Άγκυρα.

Οι επιδιώξεις του ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλιστικού παράγοντα, παρ’όλες τις διαφορές -ενίοτε και αντιθέσεις- μεταξύ Λονδίνου, Ουάσιγκτων και Βρυξελλών, παραμένουν οι ίδιες όπως και προ τετραετίας, όταν ασκούσαν ασφυκτικές πιέσεις στον Κυπριακό Λαό να αποδεχθεί το σχέδιο Ανάν. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η (επικοινωνιακή) τακτική τους: ενώ τότε επιχείρησαν ευθέως να επιβάλλουν “λύση”, σήμερα κρύβονται πίσω από το “εύρημα” αναζήτησης λύσης “από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους”. Τόσο σήμερα, όμως, όπως και τότε, το “ενδιαφέρον” τους για την επίλυση του κυπριακού, ορίζεται απολύτως από την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων, όπως βεβαίως τα αντιλαμβάνονται οι ιθύνουσες ελίτ. Το μείζον για αυτούς ζητούμενο είναι η εξασφάλιση της παραμονής των βρετανικών βάσεων στο νησί. Σχεδόν ίσης σημασίας, από τη στιγμή που η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι η αναζήτηση “λύσης” που θα επιτρέπει -ή και θα διευκολύνει- την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε..

Η Ελλάδα, “εγγυήτρια δύναμη”, κατά τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού πρώτα τις κατέλυσε με το εγκληματικό χουντικό πραξικόπημα και την προδοτική στάση της χούντας κατά την τουρκική εισβολή, στη συνέχεια -στη “μεταπολίτευση”- ανακάλυψε ότι η Κύπρος “είναι μακριά” και κρύφτηκε πίσω από το βολικό –και υποκριτικό- δόγμα “η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται”, έχοντας εν τω μεταξύ εγκαταλείψει, στο όνομα του “ρεαλισμού”, κάθε προσπάθεια επίλυσης του ζητήματος στον ΟΗΕ, εγκλωβίζοντάς το στα ασφυκτικά πλαίσια του ΝΑΤΟ, στις αδιέξοδες διμερείς διαβουλεύσεις με την Άγκυρα και την Ουάσιγκτων ή ακόμη στο –πραγματικά μακρινό- Νταβός. Το κυπριακό μεταπολεμικά εκφυλίστηκε από εθνικό χρέος μιας Ελλάδας ανίκανης να το διαχειριστεί ως τέτοιο, σε ενοχλητικό μπελά, σε “αγκάθι” των ελληνοτουρκικών και ελληνοαμερικανικών και, τέλος, ευρωτουρκικών σχέσεων, σε σημείο που οι ισχυρότερες πιέσεις στη Λευκωσία για να δεχθεί να αυτοχειριαστεί με το Σχέδιο Ανάν ασκήθηκαν από την Αθήνα που έφθασε να πρωτοστατεί υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση….Πουθενά αλλού δεν αποτυπώνεται καθαρότερα η υποτέλεια των Αθηνών στην Ουάσιγκτων, το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες όσο στη στάση της διαχρονικά στο κυπριακό, από την Τριμερή του 1955 και τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1959 μέχρι το Σχέδιο Ανάν. Η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος είναι το “ενοχικό σύνδρομο” της Αθήνας, ολόκληρου του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, απέναντι στην Κύπρο το οποίο ορίζεται τόσο από το γεγονός ότι η Κύπρος αποτέλεσε στο λαϊκό υποσυνείδητο το “τίμημα” της “αποκατάστασης της δημοκρατίας” (ο Κίσσινγκερ είχε πεί ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι και ευχαριστημένη) όσο και από το διαχρονικό σκάνδαλο της επίσημης συγκάλυψης του εγκλήματος από το κράτος των Αθηνών που μέχρι σήμερα δεν έχει παραπέμψει την υπόθεση στη Δικαιοσύνη….

Η Κυπριακή Δημοκρατία, υπό αυτές τις συνθήκες, οδηγήθηκε σε ατέρμονες και αδιέξοδες “διακοινοτικές συνομιλίες”, συντελώντας η ίδια στην υποβάθμιση ενός πελώριου διεθνούς ζητήματος εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και παράνομου εποικισμού σε απλή δικοινοτική “διαφορά”. Θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί κανείς ότι η εξέλιξη αυτή ήταν περίπου αναπόφευκτη λόγω των συσχετισμών δυνάμεων που επικρατούσαν τόσο κατά την περίοδο του διπολισμού όσο και κατά τη δεκαετία του 1990 της αμερικανικής μονοκρατορίας. Με την ένταξη της Κ.Δ. στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως, θα περίμενε κανείς μια αλλαγή πολιτικής της Λευκωσίας υπαγορευόμενη τόσο από τις νέες διεθνείς συνθήκες όσο και από τα αδιέξοδα του παρελθόντος και την αξίωση του Κυπριακού Λαού με το συντριπτικό ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν. Αντ’ αυτού, η Κ.Δ. συναίνεσε στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ένωση, παρά το γεγονός ότι η πρώτη δεν την αναγνωρίζει, δεν εφαρμόζει το πρωτόκολλο τελωνειακής ένωσης και δεν ανοίγει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα. Οι “χειρονομίες καλής θέλησης” της Κ.Δ., πέρα από την αποδοχή της “διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας” και της “πολιτικής ισότητας” των δύο κοινοτήτων, έφθασαν στις μέρες μας στην προκαταβολική και άνευ ανταλλάγματος αποδοχή πάγιων τουρκικών θέσεων όπως αυτής του “συνεταιρισμού” των δύο “συνιστώντων πολιτειών”, της εκ περιτροπής προεδρίας, της νομιμοποίησης μεγάλου αριθμού εποίκων κλπ. Άν υπήρχε η όποια πολιτική βούληση επίλυσης του κυπριακού από την άλλη πλευρά, αυτές οι “χειρονομίες” θα εύρισκαν κάποια τουλάχιστον ανταπόκριση. Το ανησυχητικό δεν είναι τόσο ότι τούτο δεν συμβαίνει -αντίθετα πολλαπλασιάζονται οι προκλήσεις και επιβεβαιώνεται η αδιαλλαξία- αλλά ότι, παρά το γεγονός αυτό, η Κ.Δ. δείχνει να σύρεται σε μια πορεία αυτοκαταστροφής που τίποτα δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει. Οι ανησυχίες εντείνονται από το γεγονός ότι το Εθνικό Συμβούλιο έχει πλήρως αδρανοποιηθεί και ο Πρόεδρος Χριστόφιας, αντί να επιζητεί τη μέγιστη συναίνεση και να αξιοποιεί διαπραγματευτικά τις εσωτερικές διαφωνίες, δείχνει να ενοχλείται από την έκφραση αντίθετης άποψης και δηλώνει ότι δεν δεσμεύεται παρά μόνο από μια –απίθανη- ομοφωνία των πολιτικών δυνάμεων, ενώ διαφορετικά θα πράξει κατά βούληση. Τα παραπάνω σημάδια ενισχύουν την εντύπωση ότι ο Πρόεδρος επείγεται να “κλείσει” το κυπριακό, άποψη άλλωστε που έχει επανειλλημένα διατυπώσει, συνοδεύοντάς την με την επίκληση του φάσματος της διχοτόμησης.

Το σκεπτικό του στηρίζεται σε μια θεώρηση του παρελθόντος όπου η “μη λύση” ισοδυναμούσε ντε φάκτο με την εδραίωση των τετελεσμένων, την αύξηση των εποίκων, την αρπαγή περιουσιών, την καταστροφή μνημείων κλπ. Είναι η γνωστή θεωρία των “χαμένων ευκαιριών”, η άποψη ότι ο χρόνος “δουλεύει” εις βάρος της Κύπρου. Είναι το υπόβαθρο μιας πολιτικής που οδήγησε από παραχώρηση σε παραχώρηση μέχρι που φτάσαμε στο Σχέδιο Ανάν που θα καταργούσε την Κυπριακή Δημοκρατία και θα θέσπιζε ένα προτεκτοράτο της Τουρκίας και των τριών ξένων δικαστών. Το ΟΧΙ του Κυπριακού Λαού στο δημοψήφισμα του 2004 και η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ακολούθησε κατάφεραν σοβαρότατα πλήγματα στη θεωρία αυτή. Μόνο κακόπιστοι μπορούν σήμερα να ισχυριστούν ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν μια χαμένη ευκαιρία. Ακόμα και αυτοί που υποστηρίζουν, ομολογουμένα ή ανομολόγητα, λύση “στη βάση” του Σχεδίου Ανάν, αποκλείουν βεβαίως τις πιό ακραίες και εξωφρενικές πρόνοιές του. Γιατί όμως εξακολουθούν να θεωρούν ότι ο χρόνος δουλεύει εις βάρος της Κύπρου όταν αποδεδειγμένα τούτο δεν συμβαίνει πιά; Γιατί δεν αξιολογούνται επαρκώς η ένταξη της Κ.Δ. στην Ε.Ε. καθώς και πρόσφατες ευνοϊκές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Γιατί δεν αξιολογείται και αξιοποιείται αναλόγως η επιδίωξη της Τουρκίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Η ενισχυμένη θέση της παγίως φιλικής Ρωσίας; Τα αδιέξοδα των αγγλοαμερικανών στη Μέση Ανατολή; Οι ευνοϊκές τοποθετήσεις της Γαλλίας; Γιατί η Κύπρος καλείται, όχι μόνο από τον εισβολέα ή τους ιμπεριαλιστές συμμάχους του αλλά από τον ίδιο τον Πρόεδρο (!), να επιλέξει μεταξύ μιας κακής λύσης και της διχοτόμησης; Γιατί δεν τίθεται ακόμη το ερώτημα, εν όψει του διαφαινόμενου αδιεξόδου των απ’ ευθείας διαπραγματεύσεων, για μια ριζική επανατοποθέτηση του κυπριακού ως διεθνούς θέματος εισβολής, κατοχής, εθνο-κάθαρσης και παράνομου εποικισμού και την αναζήτηση λύσης σύμφωνης με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και με το ευρωπαϊκό κοινοτικό κεκτημένο, χωρίς “εγγυήτριες δυνάμεις” και βρετανικές στρατιωτικές βάσεις;

Πόσο “ρεαλιστικός” είναι αυτός ο δρόμος; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας έχει δηλώσει, στο όνομα πάντα του “ρεαλισμού”, ότι το θέμα των βάσεων δεν είναι του παρόντος. Όταν όμως συγκατατίθεται στον ντε φάκτο “εγγυητικό” ρόλο των βρετανών στην Κύπρο, το …ρεαλιστικό επακόλουθο είναι βέβαια η Τουρκία να επιμείνει στον δικό της “εγγυητικό” ρόλο. Αυτός ο “ρεαλισμός” έχει υποβαθμίσει το κυπριακό σε δικοινοτική “διαφορά”, έχει οδηγήσει τον “Φάκελλο της Κύπρου” στο αρχείο και την εθνική μας αξιοπρέπεια στο υποθηκοφυλακείο. Αρκετά βαδίσαμε σ’αυτή τη κατηφόρα. Είναι καιρός να ξαναθυμηθούμε Σολωμό* και Κάλβο**. Ο δρόμος αυτός ασφαλώς δεν είναι στρωμένος με ρόδα. Είναι επιλογή αγώνα εθνικοαπελευθερωτικού, αγώνα ενάντια στα εκατέρωθεν κατεστημένα που αποδεδειγμένα βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση. Είναι αγώνας λαϊκός, αντιιμπεριαλιστικός, αγώνας κοινός με τους αριστερούς τουρκοκύπριους που αντιπολιτεύονται τον Ταλάτ όπως αντιπολιτεύονταν τον Ντενκτάς. Στον αγώνα αυτό για την ελευθερία και το δίκαιο είναι σίγουρο ότι εκτός από την υποστήριξη της Ρωσίας, της Γαλλίας και της Κίνας θα έχουμε και αυτή των συντριπτικά περισσοτέρων χωρών καθώς και ΟΛΩΝ των λαών, ακόμη και του τουρκικού.


Γιάννης Μαύρος

18/9/2008



* “το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί Εθνικόν ότι είναι Αληθές”

** “θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία”

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η έναρξη των απ’ευθείας διαπραγματεύσεων σε επίπεδο κορυφής για την επίλυση του κυπριακού χωρίς να υπάρχουν ούτε οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις επίτευξης δίκαιης και βιώσιμης λύσης του προβλήματος δεν μπορεί παρά να μας ανησυχεί.
Η αδιαλλαξία της Τουρκίας είναι πάγια και επιβεβαιώνεται με κάθε ευκαιρία και τούτο τη στιγμή που διεκδικεί, υποτίθεται, την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Υπό συνθήκες τουρκικής στρατιωτικής κατοχής στον βορρά, οι περισσότεροι τουρκοκύπριοι έχουν εκτοπιστεί από τους παράνομους εποίκους, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία στα κατεχόμενα. Η πολιτική έκφραση αυτού του καθεστώτος, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, αποδεδειγμένα δεν διαθέτει το παραμικρό κύρος, την ελάχιστη ανεξαρτησία απέναντι στην Άγκυρα.
Οι επιδιώξεις του ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλιστικού παράγοντα, παρ’όλες τις διαφορές -ενίοτε και αντιθέσεις- μεταξύ Λονδίνου, Ουάσιγκτων και Βρυξελλών, παραμένουν οι ίδιες όπως και προ τετραετίας, όταν ασκούσαν ασφυκτικές πιέσεις στον Κυπριακό Λαό να αποδεχθεί το σχέδιο Ανάν. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η (επικοινωνιακή) τακτική τους: ενώ τότε επιχείρησαν ευθέως να επιβάλλουν “λύση”, σήμερα κρύβονται πίσω από το “εύρημα” αναζήτησης λύσης “από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους”.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, άν και χώρα-μέλος του ΟΗΕ, έχει επί δεκαετίες εμπλακεί σε ατέρμονες και αδιέξοδες “διακοινοτικές συνομιλίες”, υποβαθμίζοντας η ίδια ένα πελώριο διεθνές ζήτημα εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και παράνομου εποικισμού σε απλή δικοινοτική “διαφορά”. Επίσης, από το 2004, αν και πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συναίνεσε στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ένωση, παρά το γεγονός ότι η πρώτη δεν την αναγνωρίζει, δεν εφαρμόζει το πρωτόκολλο τελωνιακής ένωσης και δεν ανοίγει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα. Οι “χειρονομίες καλής θέλησης” της Κ.Δ., πέρα από την αποδοχή της “διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας” και της “πολιτικής ισότητας” των δύο κοινοτήτων, έφθασαν να αποδεχθούν, προκαταβολικά και άνευ ανταλλάγματος, πάγιες τουρκικές θέσεις όπως αυτή του “συνεταιρισμού” των δύο “συνιστώντων πολιτειών”, την εκ περιτροπής προεδρία και τη νομιμοποίηση μεγάλου αριθμού εποίκων. Άν υπήρχε πολιτική βούληση επίλυσης του κυπριακού από την άλλη πλευρά, αυτές οι “χειρονομίες” θα εύρισκαν κάποια τουλάχιστον ανταπόκριση. Το ανησυχητικό δεν είναι τόσο ότι τούτο δεν συμβαίνει -αντίθετα πολλαπλασιάζονται οι προκλήσεις και επιβεβαιώνεται η αδιαλλαξία- αλλά ότι παρά το γεγονός αυτό η Κ.Δ. δείχνει να σύρεται, παθητικά και μοιραία, σε μια πορεία αυτοκαταστροφής που τίποτα δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει. Οι ανησυχίες εντείνονται από το γεγονός ότι το Εθνικό Συμβούλιο έχει πλήρως αδρανοποιηθεί και ο Πρόεδρος, αντί να επιζητεί τη μέγιστη συναίνεση και να αξιοποιεί διαπραγματευτικά τις εσωτερικές διαφωνίες, επιδιώκει τη φίμωση της αντίθετης άποψης και δηλώνει ότι δεν δεσμεύεται παρά μόνο από μια –απίθανη- ομοφωνία των πολιτικών δυνάμεων, διαφορετικά θα πράξει κατά βούληση. Τα παραπάνω είναι σημάδια νευρικότητας που ενισχύουν την εντύπωση ότι ο Πρόεδρος επείγεται να “κλείσει” το κυπριακό, άποψη άλλωστε που έχει επανειλημένα διατυπώσει, συνοδεύοντάς την με την επίκληση του φάσματος της διχοτόμησης.

Με την επίγνωση ότι ο μόνος σίγουρος δρόμος πρός την διχοτόμηση είναι η επιβολή “λύσης” άδικης και μη βιώσιμης και εν όψει του διαφαινομένου αδιεξόδου των απ’ ευθείας διαπραγματεύσεων, μήπως έφθασε πιά η ώρα για μια ριζική επανατοποθέτηση του κυπριακού ως διεθνούς θέματος εισβολής, κατοχής, εθνο-κάθαρσης και παράνομου εποικισμού και η αναζήτηση λύσης σύμφωνης με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και με το ευρωπαϊκό κοινοτικό κεκτημένο, χωρίς “εγγυήτριες δυνάμεις” και βρετανικές στρατιωτικές βάσεις;
Ο δρόμος αυτός ασφαλώς δεν είναι στρωμένος με ρόδα. Είναι επιλογή αγώνα εθνικοαπελευθερωτικού και αντιιμπεριαλιστικού, αγώνα ενάντια στα εκατέρωθεν κατεστημένα που αποδεδειγμένα βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση. Είναι αγώνας κοινός με τους αριστερούς τουρκοκύπριους που αντιπολιτεύονται τον Ταλάτ όπως αντιπολιτεύονταν τον Ντενκτάς. Στον αγώνα αυτό για την ελευθερία και το δίκαιο είναι σίγουρο ότι εκτός από την υποστήριξη της Ρωσίας, της Γαλλίας και της Κίνας θα έχουμε και αυτή των συντριπτικά περισσότερων χωρών και όλων των λαών, ακόμη και του τουρκικού.


Γιάννης Μαύρος
3/9/2008

ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ

Οι κάτοικοι των νησιών, γνωρίζουν καλύτερα από καθέναν άλλο, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με την ηλεκτροδότηση. Τα τοπικά εργοστάσια, όπου λειτουργούν, χρησιμοποιούν πετρέλαιο, που ως πάρεργο έχει μόλυνση, ακριβό κόστος και υποβάθμιση του χώρου που λειτουργούν. Τα πιο πάνω προβλήματα συνοδεύονται και από άλλα, όπως συχνές διακοπές ρεύματος.Η εισαγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τις γειτονικές χώρες, δεν μπορεί φυσικά να θεωρείται λύση. Υπάρχει όμως κάτι καλύτερο;ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑΓια την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών του πλανήτη χρησιμοποιούνται κατά μέσο όρο: κάρβουνο κατά περίπου 40%, πετρέλαιο κατά 20%, φυσικό αέριο κατά 20%, πυρηνική ενέργεια κατά 10%, υδατοπτώσεις 7%, ανανεώσιμες πηγές (π.χ. αιολική, ηλιακή, γεωθερμία) το υπόλοιπο 3%. Από το παραπάνω ενεργειακό μείγμα φαίνεται ότι το 80% του προβλήματος της υπερθέρμανσης οφείλεται στα ορυκτά καύσιμα. Αυτά δημιουργούν τις πολύ μεγάλες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και στη συνέχεια το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η υπερθέρμανση του πλανήτη που προκαλείται, ευθύνεται για τις κλιματικές αλλαγές, τις οποίες βιώνουμε όλοι. Μιας και η πυρηνική ενέργεια συνοδεύεται από πάμπολλους κινδύνους και υπάρχει και το άλυτο πρόβλημα των πυρηνικών αποβλήτων, μόνη λύση είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ).ΥΠΑΡΧΕΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΕ;Στη νησιωτική Ελλάδα, υπάρχουν πάρα πολλές δυνατότητες για εκμετάλλευση των ΑΠΕ. Οι λιγότερο διαδομένες πηγές ενέργειας, είναι η ενέργεια από παλίρροιες και η ενέργεια από τα θαλάσσια κύματα. Η έρευνα έχει προχωρήσει πάρα πολύ και ήδη σε αρκετές χώρες, χρησιμοποιούνται σχετικά συστήματα. Οι ελληνικές θάλασσες, είναι ιδανικό πεδίο εφαρμογής.Οι πιο διαδεδομένες μορφές ΑΠΕ όμως, είναι η ηλιακή και η αιολική. Ειδικά στα νησιά του Αιγαίου, υπάρχουν μεγάλες άγονες εκτάσεις όπου μπορούν να εγκατασταθούν εκατοντάδες φωτοβολταϊκά στοιχεία και ανεμογεννήτριες. Τα συστήματα αυτά, σε συνδυασμό με όσα προαναφέραμε, μπορούν να εκμηδενίσουν σχεδόν την ανάγκη για χρήση ορυκτών καυσίμων.Σε συνδυασμό δε με την ανακύκλωση, τη χρήση συσκευών και συστημάτων που δεν καταναλώνουν πολλή ενέργεια και τη διάδοση των μέσων μαζικής μεταφοράς, μπορούν να αλλάξουν παντελώς το τοπίο.ΘΕΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣΗ χρήση ΑΠΕ θα απελευθερώσει τη χώρα από διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξαρτήσεις που έχουν σαν αφορμή την ενέργεια. Επίσης περιορίζει την κερδοσκοπία καθώς οι πολίτες και οι κοινότητές τους θα είναι σχεδόν αυτόνομες και θα ελέγχουν την κατανάλωση και το κόστος της. Το κόστος της χρήσης καυσίμων που μολύνουν, το πληρώνουν οι καταναλωτές (ακριβό πετρέλαιο, πρόστιμα στη χώρα για τους ρύπους – τα οποία πληρώνουν τελικά οι πολίτες κλπ). Ο προσανατολισμός της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ όπως και της προηγούμενης του ΠΑΣΟΚ, είναι η κατασκευή εργοστασίων λιθάνθρακα, πυρηνικά εργοστάσια, αύξηση της χρήσης ΙΧ και «επένδυση» σε αυτοκινητόδρομους, απαξίωση του σιδηροδρόμου, παρεμπόδιση των ποδηλατών και των πεζών. Γενικά ο προσανατολισμός τους διευκολύνει – συνειδητά – όσους θέλουν να κερδοσκοπούν σε βάρος της τσέπης μας και κυρίως της ποιότητας ζωής μας και της υγείας των παιδιών μας.ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ, άμεσα τη διευκόλυνση, παροχή κινήτρων και χρηματοδότηση εγκαταστάσεων ΑΠΕ αρχικά από Δήμους και Κοινότητες και στη συνέχεια από όλους τους πολίτες. Άμεση αναβάθμιση της δημόσιας συγκοινωνίας. Μέτρα διευκόλυνσης για πεζούς και ποδηλάτες.
Του Τάσου Πανταζίδη

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Του Τάσου Πανταζίδη*
Στις μέρες μας ο καθένας δηλώνει Οικολόγος. Από τον αρμόδιο υπουργό, μέχρι και τον πρωθυπουργό. Οι εταιρείες, επίσης (ακόμα και αυτές που ρυπαίνουν) μιλάνε διαρκώς για «πράσινα προϊόντα». Για χάρη του περιβάλλοντος, οι κυβερνώντες προγραμματίζουν οικονομικά –κυρίως- μέτρα για να αναγκάσουν τους πολίτες να συμπεριφέρονται πιο οικολογικά. Επιπλέον φόροι, ακριβά βιολογικά προϊόντα, πανάκριβος εξοπλισμός ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (π.χ. φωτοβολταϊκά) κλπ. Η περιβαλλοντική κρίση, έδωσε μια επιπλέον ευκαιρία για αφαίμαξη των πολιτών. Αυτοί δηλαδή που έφεραν συνειδητά την κατάσταση στο απροχώρητο, σήμερα σχεδιάζουν να μας τιμωρήσουν και από πάνω.Η πράξη απέδειξε πως οικολογική πολιτική χωρίς σοσιαλιστικό προσανατολισμό, είναι σχήμα οξύμωρο. Τόσο ο καπιταλισμός στη Δύση, όσο και ο «Σοσιαλισμός» στην Ανατολή (στην ουσία κρατικός καπιταλισμός), προκάλεσαν με τη λειτουργία τους ανεπανόρθωτες καταστροφές στο περιβάλλον. Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστρέφονται δάση, αποξηραίνονται λίμνες, δηλητηριάζονται καλλιέργειες, τροποποιούνται γενετικά οι ζωντανοί οργανισμοί, η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται αλόγιστα, νοθεύονται οι τροφές και γενικά τα πάντα εμπορευματοποιούνται εις βάρος των καταναλωτών. Ακόμα και οι καλλιέργειες, μετατρέπονται σε βιοκάυσιμα αυξάνοντας την πείνα στις υπανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.Στις μέρες μας λοιπόν, παρουσιάζεται πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για μια οικοσοσιαλιστική πολιτική. Μια πολιτική προσηλωμένη στον Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, με βασικό πρόταγμα όμως την προστασία και αναβάθμιση του περιβάλλοντος. Την κλιματική αλλαγή που προκαλεί η δραστηριότητα της οικονομίας της Αγοράς, την πληρώνουν πρώτοι απ’ όλους οι οικονομικά ασθενέστεροι οι οποίοι πλήττονται αβοήθητοι από τις καταστροφές. Οι ίδιοι επίσης οδηγούνται λόγω ανέχειας στις φτηνές μεταλλαγμένες και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφές, χρησιμοποιούν οικιακό εξοπλισμό ενεργοβόρο και μη ανακυκλώσιμο και γενικά εξαναγκάζονται σε μια καθημερινότητα που καταστρέφει το περιβάλλον, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου.Ο ρόλος του οικοσοσιαλισμού, είναι να πιέσει για πολιτικές εναλλακτικής διαχείρισης των φυσικών πόρων και λειτουργίας της οικονομίας. Μία από τις προτεραιότητές μας θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη μιας οικολογίας των πόλεων, παράλληλα με την προστασία δασών, υδάτων και ατμόσφαιρας. Οι «μη προνομιούχοι» είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο. Για το λόγο αυτό, θα πρέπει να συστρατευθεί στον αγώνα και το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι λεονταρισμοί του τύπου: «οι οικολόγοι θέλουν να κλείσουν τα εργοστάσια και να χάσουμε τις δουλειές μας», δεν είναι μόνο αφελείς. Στην ουσία στηρίζουν τον μηχανισμό υπερεκμετάλλευσης και μεγιστοποίησης του κέρδους των βιομηχάνων, σε βάρος της ζωής όλων μας. Ο οικοσοσιαλισμός, πρέπει εφεξής να αποτελέσει κύρια ιδεολογική συζήτηση στα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, ώστε να οδηγηθούμε σε ολοκληρωμένες προτάσεις για το περιβάλλον και την κοινωνία.
* Ο Τάσος Πανταζίδης, είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Κεντρικής Γραμματείας των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας» αλλά και μέλος του «Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου».Το κείμενο αυτό είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα του ΔΗΚΚΙ "Σοσιαλιστική Ενότητα".