Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Επαναδιαπραγμάτευση των όρων συμμετοχής μας στην ΟΝΕ.

Επαναδιαπραγμάτευση των όρων συμμετοχής μας στην ΟΝΕ.

Στο χώρο της Αριστεράς, γίνεται λόγος για έξοδο από την Ε.Ε.. Είναι βέβαια μια ένωση καπιταλιστών η οποία δεν τηρεί ούτε τις βασικές της αρχές, όπως της ελεύθερης μετακίνησης. Δεν ξεχνάμε πως ακόμα και Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου και άλλα πολιτικά πρόσωπα, εμποδίστηκαν να αποβιβαστούν στην Ιταλία, πηγαίνοντας στη διεθνή διαδήλωση της Γένοβα. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, όπως στην περίπτωση που ο ευρωβουλευτής τότε, Α.Αλαβάνος προκάλεσε την οδηγία για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, η συμμετοχή στην Ε.Ε. φάνηκε να βοηθά. Θέλει λοιπόν πολλή συζήτηση.
Το κυριότερο αυτή τη στιγμή είναι η σχέση μας με την ΟΝΕ.
Το 1999, ο Χανς Όλαφ Χένκελ, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, σε συνέντευξη στη Λε Μόντ, είπε πως «κύρια ευεργετική συνέπεια του Ευρώ, είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά Εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα». Η πιο πάνω δήλωση, δείχνει τον αληθινό λόγο δημιουργίας της ΟΝΕ. Στη χώρα μας με την ασταθή οικονομία η είσοδος στην Ο.Ν.Ε. παρουσιάστηκε ως σωτήρια, μπορούμε όμως τώρα να δούμε τα «ευεργετικά αποτελέσματα». Οι εξαγωγές της χώρας δεν αυξήθηκαν, ούτε βελτιώθηκε το εμπορικό ισοζύγιο. Οι μισθοί και οι συντάξεις καθηλώθηκαν τύποις – μειώθηκαν κατ’ουσία. Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων παίρνει διαρκώς την κατιούσα. Ο πληθωρισμός, δεν έδειξε να φοβάται το νέο νόμισμα. Η κερδοσκοπία έγινε ο κανόνας στις εμπορικές συναλλαγές και στην παροχή υπηρεσιών (το μεγάλο πανηγύρι βέβαια το ζήσαμε όλοι την εποχή της μετάβασης στο ευρώ). Όσο για τους οικονομικούς δείκτες, τείνουν μα μας ξεπεράσουν και οι νέες χώρες της Ένωσης, αυτές δηλαδή της Ανατολικής Ευρώπης.
Η συνθήκη επιβάλει έλεγχο των οικονομικών της χώρας από την ΕΚΤ και της στερεί βασικά οικονομικά εργαλεία. Εργαλεία βέβαια που θα χρησιμοποιήσει μια άλλη –της Αριστεράς- κυβέρνηση, με λαϊκή στήριξη και συμμετοχή.
Πέρα από την ΟΝΕ όμως, ο ευρωστρατός, η Συνταγματική Συνθήκη, οι εργασιακές σχέσεις, η Αγροτική Πολιτική, είναι τομείς που θα χρειαστεί να δώσουμε πολύ μεγάλες μάχες... Ενωμένοι.

Τάσος Πανταζίδης

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ;

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ;



Εικόνες σαν τις πιο πάνω, τείνουμε να τις συνηθίσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν; Στα πεζοδρόμια (όπου υπάρχουν) δεν μπορεί να κινηθούν υπερήλικες, κινητικά ανάπηροι ή γονείς με μωρά σε καροτσάκι. Οι Δήμαρχοι κατά κανόνα δεν ενδιαφέρονται καθόλου να λύσουν τα προβλήματα αυτά. Δεν φτάνει που δεν υπάρχουν κοινόχρηστοι χώροι όπως πλατείες, πάρκα και παιδικές χαρές, μας κόβουν και την πεζή μετακίνηση; Μήπως κάποιοι μας σπρώχνουν υποχρεωτικά στους «παιδότοπους» όπου κλεισμένοι σε ανεπαρκείς χώρους και με τσουχτερό κόστος, συναθροίζονται γονείς και παιδιά;
Αντίσταση χρειάζεται. Οργάνωση σε εναλλακτικά Δημοτικά σχήματα και ομάδες πολιτών.
Δεν χαρίζουμε σε κανέναν τις πόλεις που ζούμε..

ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ
Κάθε 3-4 χρόνια, οι αγρότες της χώρας αναγκάζονται από τις συνθήκες να προβαίνουν σε κινητοποιήσεις, μεταξύ των οποίων και τα μπλόκα. Πράγματι, όταν οι μεγαλέμποροι προσφέρουν π.χ. 0,015 του ευρώ για ένα κιλό πορτοκάλια, πολύ – πολύ λιγότερο απ’ότι χρειάζεται μόνο για να μαζευτούν δηλαδή, λογικό είναι να έρχεται η απόγνωση στους αγρότες. Τούς γονάτισε το κόστος παραγωγής, που δεν καλύπτεται από τις τιμές διάθεσης των προϊόντων τους στο εμπόριο. Την ίδια στιγμή οι τιμές καταναλωτή παραμένουν στα ύψη, από τους μεσάζοντες, την ασυδοσία και την αισχροκέρδεια.
Το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη αγροτικής πολιτικής, τόσο από τα κόμματα εξουσίας, όσο και από τα κόμματα της αριστεράς.
Τα 500 εκατομμύρια ευρώ που θα διαθέσει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δεν φτάνουν για να αντιμετωπίσουν το συνολικό πρόβλημα. Άλλωστε και να έφταναν, δεν υπάρχει σχέδιο για αξιοποίησή τους. Τα χρήματα του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού αλλά και τα χρήματα της Ε.Ε. που δίνονται μέσω επιδοτήσεων εδώ και δεκαετίες, απλά διανέμονται και δεν αξιοποιούνται.
Ο αγροτικός τομέας δεν εκσυγχρονίσθηκε, δεν οργανώθηκε, δεν κατασκευάστηκαν έργα υποδομής, δεν αναπτύχθηκαν και δεν επεκτάθηκαν οι συνεταιρισμοί ώστε να συνδεθούν και με το κίνημα των καταναλωτών, για να παραμεριστούν οι μεσάζοντες, οι οποίοι εκμεταλλεύονται και τους παραγωγούς και τους καταναλωτές. Με την ένταξη στην ΟΝΕ και την εφαρμογή της ΚΑΠ, οι αγρότες σύρθηκαν σε αυτή την κατάσταση και είναι τα πρώτα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Με τις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν από την παγκοσμιοποίηση της αγοράς και την κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Έλληνας αγρότης θα έπρεπε να λειτουργεί συλλογικά, όχι μόνο για την παραγωγή προϊόντων, αλλά και για τη μεταποίηση και τη διάθεσή τους απευθείας στην κατανάλωση. Βασικό εργαλείο για την εφαρμογή μιας αποτελεσματικής αγροτικής πολιτικής είναι η λειτουργία και η ανάπτυξη ενός υγιούς συνεταιριστικού κινήματος, κατά το μοντέλο της Σουηδίας, το θαυμαστό παράδειγμα της Κύπρου, αλλά και ορισμένων οργανώσεων στην Ελλάδα, όπως των μαστιχοπαραγωγών της Χίου, των παραγωγών των Πεζών της Κρήτης, της Νεμέας, της Ζίτσας, του Κρόκου της Κοζάνης κ.ά. Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, δέχθηκαν πολλά χτυπήματα από την μεταξική δικτατορία, την Κατοχή, την απριλιανή χούντα, αλλά δυστυχώς και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Στη φάση της μεγάλης ανάπτυξής του μετά τη δικτατορία, το συνεταιριστικό κίνημα δέχτηκε τα πρώτα χτυπήματα από τον κομματισμό στη δεκαετία του 1980, όταν το ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας την άλωσή του, οδήγησε μεγάλες οργανώσεις στη χρεοκοπία και στη διάλυση. Η Νέα Δημοκρατία, παρ' όλο που με το πρόγραμμά της υποσχέθηκε εξυγίανση, στήριξη και ανάπτυξη, έδωσε τη χαρακτηριστική βολή στους συνεταιρισμούς, διότι, πολύ απλά, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της δεν συμπορεύεται με την ιδέα των συνεταιρισμών.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, εκτός από τα δύο κόμματα εξουσίας, έχουν και οι ίδιοι οι αγρότες για την κατάρρευση του συνεταιριστικού κινήματος. Ορισμένοι, μάλιστα, είχαν το θάρρος να το ομολογήσουν και στις τηλεοπτικές κάμερες, που κατέγραφαν δηλώσεις στα μπλόκα. Σήμερα πληρώνουν όλοι, και θα πληρώσουν ακόμη, βαρύ τίμημα για το μεγάλο έγκλημα διάλυσης των συνεταιριστικών οργανώσεων.
Δεν μπορεί κάθε αγρότης χωριστά να έχει γνώσεις όπως ξένες γλώσσες και εξοικείωση με το Ιντερνετ και γνώση των κανόνων του μάρκετινγκ για να προωθήσουν και να παρουσιάσουν προϊόντα ποιοτικά και με ταυτότητα. Δεν μπορούν να το κάνουν οι περισσότεροι αγρότες μόνοι τους, μπορούν όμως να το κάνουν οι οργανώσεις τους: οι συνεταιρισμοί, οι ομάδες παραγωγών, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα στελεχωθούν με ανθρώπους που έχουν τέτοιες γνώσεις και όχι από ισόβιους υπαλλήλους που διορίστηκαν με κομματικά κριτήρια. Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν από ομάδες παραγωγών και συνεταιρισμούς «άλλου είδους», όχι σαν τους ερειπωμένους του παρελθόντος, που τους έφαγε ο σκώρος της κομματικοκρατίας. Απαιτείται μια πολιτική στον αντίποδα της σημερινής: μελέτη των προβλημάτων εις βάθος, επεξεργασμένες ξεκάθαρες θέσεις, ενθάρρυνση και διευκολύνσεις, μέριμνα, εγρήγορση και αυστηρός έλεγχος. Ιδού ένα απλό παράδειγμα προς αποφυγή: από τότε που άνοιξε ο «δρόμος της Κίνας» (μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Πεκίνο), ποιες ήταν οι ενέργειες των αρμόδιων υπουργείων (Γεωργικής Ανάπτυξης, Ανάπτυξης και Εξωτερικών), καθώς και της ελληνικής πρεσβείας στην Κίνα, ώστε να διευκολυνθούν οι παραγωγοί και οι έμποροι; Τι έκαναν ώστε να τιμωρηθούν παραδειγματικά εκείνοι οι αεριτζήδες που πλάσαραν «ποσότητες δεύτερου λαδιού», με αποτέλεσμα να μειωθεί κατά πολύ το ενδιαφέρον των Κινέζων για το ελληνικό λάδι; Τίποτα απολύτως.
Οι αγρότες βρίσκονται εν πολλοίς σε ένα κοινό κοινωνικό πλαίσιο, κυρίως λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Γενικότερα οι αγροτικές κοινωνίες είναι και οι σταθερότερες εξαιτίας αυτού.
Βέβαια, το ότι είναι αλλοτριωμένοι με την ίδια νοοτροπία που έχει και ο μέσος κάτοικος των πόλεων, είναι γεγονός. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί έχουν ύφος φεουδάρχη, κάτι που φάνηκε στην Μανωλάδα με τους μετανάστες και την παραγωγή φράουλας, επιδιώκοντας τον εύκολο πλούτο και την άκρως ατομική ευμάρεια.
Πράγματι, είναι λίγοι οι επαγγελματίες αγρότες που δεν έχουν κάθε είδους όχημα και κανά δυο σπίτια, εκτός των μεγάλων εκτάσεων που δεν είναι εξ' ολοκλήρου παραγωγικές, ακριβώς λόγω της συγκέντρωσής τους σε λίγα άτομα. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε ενοικιάσεις γης, όπως γινόταν και επί φεουδαρχίας.
Στην πραγματικότητα, σήμερα επιβιώνει το μέσο προς τα πάνω στρώμα αγροτών κατ' επάγγελμα, ενώ οι μικροκαλλιεργητές και οι υπόλοιποι αγρότες, έχουν προχωρήσει στην απαλλαγή ή την υιοθέτηση και άλλων εργασιών μαζί με τις αγροτικές καλλιέργειές τους. Κάτι που συμβαίνει στο 80% της Ελληνικής επικράτειας, όπου οι συνθήκες του εδάφους και του κλίματος δεν επιτρέπουν μεγάλες καλλιέργειες, μα παρόλα αυτά, έχουν μια πολύ αξιόλογη παραγωγή (λάδι, εσπεριδοειδή).

Γιατί οι κυβερνώντες να κάνουν κάτι για να αλλάξει η κατάσταση;
Οι αγρότες είναι οι βασικοί ψηφοφόροι της ΝΔ και μερικές φορές και του ΠΑΣΟΚ. Ποτέ δεν στήριξαν τις φωνές που προειδοποιούσαν για την καταστροφή. Οι ίδιοι στήριξαν τα λαμόγια που κατάκλεψαν τους συνεταιρισμούς. Πάρα πολλοί, τις επιδοτήσεις τις ξόδεψαν σε αγορές φιγούρας και προβολής. Κατοικίες, αυτοκίνητα, τρακτέρ, τζόγος, σκυλάδικα κλπ. Δεν έγινε καμία επένδυση σε έργα ή κατασκευές και σχεδιασμό για το μέλλον. Έφτασαν σε σημείο να κόβουν τα ελαιόδεντρα για να πάρουν επιδότηση. Καμία ιδέα συνεργατικότητας. Ενώνονται μόνο προσωρινά στα μπλόκα, όπου πηγαίνουν με τα δεύτερα ή τρίτα (παλιά) τρακτέρ τους.
Εάν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί δούλευαν όπως πρέπει, θα μπορούσαν οι ίδιοι να χτυπήσουν τους μεσάζοντες, διαθέτοντας τα προϊόντα τους φθηνότερα και βάζοντας στην τσέπη τους περισσότερα - όπως κάνουν με επιτυχία μερικοί αγροτικοί συνεταιρισμοί στην Ελλάδα και οι περισσότεροι στο εξωτερικό. Οι επιδοτήσεις και οι προωθούμενες μονοκαλλιέργειες σακάτεψαν την αγροτική ζωή και έστρεψαν τους αγρότες στον ευκολότερο και χειρότερο γι' αυτούς αδιέξοδο δρόμο. Σίγουρα σκόπιμα. Αλλά είναι απαράδεκτο ένας νέος και μορφωμένος αγρότης ιδιοκτήτης μεγάλης αγροτικής έκτασης εκατοντάδων στρεμμάτων να καλλιεργεί αποκλειστικά αζήτητο βαμβάκι - επί χρόνια - και να μην εξετάζει ενδεχόμενο πολυκαλλιέργειας, αλλά ν' απαιτεί επιδοτήσεις για την μόνιμη χασούρα του. Παράλληλα απαιτεί να ξοδεύει το 99% του νερού του Νομού του και να του επιτρέπεται να χρησιμοποιεί κάθε είδους λίπασμα – δηλητηριώδες ή μη- προκειμένου να αυξήσει την παραγωγή του. Απαραίτητη είναι η επανεκπαίδευση των αγροτών στον τρόπο αντιμετώπισης της γης τους και της παραγωγής τους. Οι αγρότες όμως δεν έχουν τέτοιο αίτημα.
Κατά καιρούς εμφανίζεται ένα κίνημα το οποίο ζυμώνεται και το οποίο έχει ξεπουληθεί πολλές φορές από κομματικούς αγροτοπατέρες. Δεν μπορούμε να απαξιώσουμε το κίνημα αυτό. Τον επόμενο χρόνο όμως, οι αγρότες θα ξανακαλλιεργήσουν τα ίδια ακριβώς προϊόντα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τους ίδιους προμηθευτές, τις ίδιες διαδικασίες πώλησης, φθάνοντας στο ίδιο αδιέξοδο. Ακόμα και νέοι αγρότες, που διαχειρίζονται εκμεταλλεύσεις εκατοντάδων στρεμμάτων, συνεχίζουν να βαδίζουν στην αποτυχημένη πεπατημένη των συμβατικών μονοκαλλιεργειών, με τους μεταλλαγμένους στείρους σπόρους των πολυεθνικών και τους κερδοσκόπους μεσάζοντες. Οι ντόπιοι χονδρικοί καταναλωτές (π.χ. αλευρόμυλοι) προτιμούν να εισάγουν αγροτικά προϊόντα απ' το εξωτερικό για την τιμή και την ποιότητά τους.
Η κατάσταση είναι πολύ σύνθετη για να βελτιωθεί χωρίς ριζοσπαστικές αλλαγές.
Παρά το ότι οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες και απρόθυμες ν' αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα και είναι ικανές μόνο να συμμορφώνονται στις επιταγές της αγοράς, οι αγρότες (όπως και όλες οι άλλες παραγωγικές ομάδες της χώρας) χωρίζονται σε γαλάζιους, πράσινους και κόκκινους, χωρίς ταξική ενότητα και πρακτική. Ίσως τελικά δεν υπάρχει "κίνημα" της αγροτιάς. Υπάρχει απόγνωση και οργή, αλλά στραμένη προς λάθος κατεύθυνση. Καλόμαθαν τόσα χρόνια με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, μην υπολογίζοντας οτι έχουν ημερομηνία λήξης και λόγω της κρατικής ανυποληψίας και ανικανότητας, αντί να τις χρησιμοποιήσουν προς μακροπρόθεσμη βελτίωση της κατάστασής τους, τις εξάντλησαν όπως προαναφέραμε. Όσοι δεν αφέθηκαν να κατευθυνθούν από τους γεωτεχνικούς της ρεμούλας και την κουτοπονηριά, δεν βρίσκονται σήμερα στα μπλόκα, γιατί συμμετέχουν σε σωστούς και λειτουργικούς συνεταιρισμούς ή έχουν υγιείς αγροτικές επιχειρήσεις.
Τα μπλόκα δεν έχουν πολιτικό προσανατολισμό. Στην ουσία, οι κινητοποιήσεις αυτές χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης την δυσαρέσκεια των υπολοίπων πολιτών γι' αυτές. Από την άλλη πλευρά, οι αγρότες δεν ρισκάρουν τίποτα αυτήν την περίοδο. Είναι νεκρή από πλευράς αγροτικών εργασιών στα προϊόντα που παράγουν. Αν δεν ήταν στα μπλόκα, θα βρίσκονταν στα καφενεία, μουρμουρίζοντας για τα χρέη τους και τις δυσκολίες αποπληρωμής τους. Την ίδια στιγμή υπάρχουν νέοι αγρότες που κάνουν δεύτερες και τρίτες δουλειές για να μεγαλώσουν οικογένειες, στις προγονικές τους εστίες, σε μια εγκαταλελλειμένη και υποβαθμισμένη ύπαιθρο που φυσικά δεν ανήκουν στην ομάδα που προαναφέραμε. Στην ομάδα δηλαδή των «δημοσίων υπαλλήλων» που ζουν από τις επιδοτήσεις. Ακόμα και η έλλειψη μητρώου αγροτών δυσχεραίνει την κατάσταση και ευνοεί τα λαμόγια που επιδοτούνται σαν αγρότες χωρίς να είναι.
Τι θα γίνει όμως όταν το 2013 κοπούν οι επιδοτήσεις; Τα μπλόκα που ζητούν περισσότερα χρήματα από την κυβέρνηση, τι θα μπορούν να πετύχουν;
Το «κίνημα» των μπλόκων, σίγουρα κουβαλάει αμαρτίες του παρελθόντος. Σίγουρα προσκολλούνται πάνω του τα παλιά συμφέροντα και οι αγροτοπατέρες. Σίγουρα δεν έχει πάρει ακόμα σαφή μορφή και κατεύθυνση. Υπάρχουν όμως νεοσύστατες ενώσεις νέων αγροτών. Υπάρχουν επιτυχημένοι συνεταιρισμοί, έστω σε αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν αγρότες που συμμετέχουν σε σεμινάρια για νέες καλλιέργιες, που ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους, που ασχολούνται με την τοπική αυτοδιοίκηση. Συνεχίζουν την παράδοση και κρατούν ζωντανή την ταυτότητά τους.
Αυτοί οι νέοι άνθρωποι αποτελούν τη μαγιά του αγροτικού κινήματος και το κυριότερο είναι ενάντια σε παλαιοκομματικές αντιλήψεις. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό αγροτικό κίνημα. Το πώς κρίνουμε εμείς τον αγώνα τους είναι πλέον κάτι που έχει σχέση με τα κριτήριά μας.
Η Αριστερά τι κάνει;
Ουσιαστικά, μόνο το ΚΚΕ, θέτει θέμα Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και Ε.Ε. κι αυτό βέβαια από τη δική του οπτική γωνία.
Στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μόνο οι Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας μιλάνε για μια εναλλακτική αγροτική πολιτική, ενώ και το ΔΗΚΚΙ θέτει θέμα ΚΑΠ. Τα περισσότερα κόμματα της Αριστεράς αντιμετωπίζουν το αγροτικό σαν ένα ζήτημα μακρινό και διαφορετικό από την αστική τους ασφάλεια και την εξειδίκευσή τους στα «εργατικά» ζητήματα.
Προκύπτει η ανάγκη, να χαραχθεί η δική μας, πραγματικά επαναστατική κατεύθυνση. Κι αυτός είναι ο "ρόλος" που θα έπρεπε και θα μπορούσε ένα Κίνημα σαν το δικό μας να αποκτήσει, όχι αυτό του "παραπονιάρη" και "καταγγέλλοντα" καθώς αυτός είναι ο ρόλος του μικροαστού.
Το παράδειγμα και την πρόταση μπορούμε να το δούμε ιστορικά σε πρωτοπόρους συνεταιριστές, όπως ο Αλέξ. Μπαλτατζής, ο οποίος μαζί με άλλους προοδευτικούς αγρότες, πέτυχαν να δημιουργήσουν ισχυρές συνεταιριστικές οργανώσεις, να πετύχουν με τις τιμές ασφάλειας στήριξη του αγροτικού εισοδήματος, να παραμερίσουν τους μεσάζοντες ιδρύοντας οργανώσεις εμπορίας, προμηθειών γεωργικών εφοδίων (λιπάσματα, εργαλεία κ.λπ.), να ιδρύσουν μεγάλες βιομηχανίες μεταποίησης και αξιοποίησης της παραγωγής, να αυξήσουν τις εξαγωγές προς όλες τις χώρες, ακόμη και της τότε ανατολικής Ευρώπης. Πέτυχε, ακόμη, να ιδρύσει 500 σουπερμάρκετ στα αγροτικά κέντρα και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς στα μεγάλα αγροτικά κέντρα.

Ήρθε η ώρα να κάνουμε ουσιαστικές παρεμβάσεις.
• Επανασχεδιασμός του αγροτικού χάρτη της χώρας.
• Στροφή σε μη υδροβόρες, παραδοσιακές καλλιέργειες
• Ενίσχυση των (πραγματικών) βιοκαλλιεργητών
• Δημιουργία εθνικού δικτύου οργάνωσης και παροχής συμβουλών στους αγρότες από εξειδικευμένους επιστήμονες
• Καθορισμός μέγιστου ποσοστού κέρδους από τον παραγωγό ως τον καταναλωτή (π.χ. 20%)
• Χρήση ανακυκλωμένου ή αφαλατωμένου νερού για πότισμα
• Ίδρυση συνεταιριστικών επιχειρήσεων συσκευασίας, τυποποίησης και διάθεσης των αγροτικών προϊόντων, ανά νομό ή νησί
• Ενίσχυση της ορεινής γεωργίας (σε βαθμίδες ή «ξερολιθιές») στη νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα
• Παύση της υπεραλίευσης
• Ενημέρωση σε εθνικό επίπεδο των καταναλωτών για στροφή στη φυτική διατροφή

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ

Του Δημήτρη Γεωργά (Φυσιολατρικό & Κοινωνικό Κίνημα Κρίκος του Λαού )

Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες ή αλλιώς αποκαλούμενοι «ιδιωτική πρωτοβουλία», είναι περί τις 800.000 και με τους υπαλλήλους που απασχολούν, τους λογιστές, τους πλασιέ, τους εργάτες, τις οικογένειές τους, τους υπολογίζω περίπου πάνω από τον μισό Ελληνικό πληθυσμό. Όταν βάζουν λουκέτο στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις τους, μπαίνουν όλοι στις ουρές των ανέργων. Αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείφθηκαν στην μοίρα τους ενώ, όλοι σχεδόν τους απομυζούν. Είναι σαν μια «ισχνή αγελάδα, που όλοι την αρμέγουν χωρίς κανείς να φροντίζει να την ταΐζει». Βλέπουμε να κατεβάζουν τα ρολά των καταστημάτων τους, με απρόβλεπτες για την κοινωνία συνέπειες (μέχρι θανάτους και αυτοχειρίες έχουμε).
Για να ορθοποδήσουν, πρέπει να πάρουν χαμηλότατα δάνεια με ευκολίες αποπληρωμής για να βάλουν πράγματα στα ράφια τους, ή να ενισχύσουν τις επιχειρήσεις τους, για να μην έχουμε τον «θάνατο του εμποράκου». Πρέπει η Κυβέρνηση μαζί με την αντιπολίτευση να βρει τρόπους υποστήριξης με σχέδια και αναφορές.
Εάν δεν γίνει αυτό και τους φέρεστε σαν «Ιαβέρηδες», τότε, κακό της κεφαλής τους, όπως λένε οι Κρητικοί στις μαντινάδες τους. «Η αγελάδα θα ανακαλύψει την δύναμή της και θα παρασύρει πασσάλους που την έχουν δέσει» και στην προκειμένη περίπτωση δεν θα δώσει ψήφο στα «αφεντικά» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ειδικά όταν βλέπουν πως οι πόλεις γεμίζουν πολυκαταστήματα χιλιάδων τετραγωνικών όπου δουλεύουν οι σύγχρονοι σκλάβοι των 680 ευρώ, όλη μέρα. Οι μικροέμποροι, όσοι άντεξαν την επέλαση των σούπερ μάρκετ, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τη διαφήμιση, τα εξαντλητικά ωράρια και τις χαμηλές τιμές. Έτσι συντηρούν τα καταστήματά τους με ζημία, ώσπου να πάρουν σύνταξη ή κλείνουν. Στις γειτονιές τα άδεια μαγαζιά πληθαίνουν.
Όσο για τους καταναλωτές, η φτώχεια δεν τους επιτρέπει να στηρίξουν το έστω και λίγο ακριβότερο της γειτονιάς.
Το ξανατονίζουμε ότι είναι όλοι μαζί πάνω από τον μισό Ελληνικό πληθυσμό.
«Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω».

ΟΧΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

ΟΧΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ


Όσο κι αν σας φαίνεται αδιανόητο, στο κλειστό νεκροταφείο της Νεάπολης Νίκαιας, η ιθαγενής μας Αριστερά , προσπαθεί να κατασκευάσει ….. σχολείο. Ναι καλά διαβάσατε. Σχολείο. Παρά την αντίθετη άποψη του Οργανισμού Αθήνας και του Υπουργείου Υγείας, με τη σύμφωνη γνώμη του περιβαλλοντικά ευαίσθητου ΥΠΕΧΩΔΕ, χάριν ψηφοθηρίας, τόσο η Διοίκηση του Δήμου (ΚΚΕ) όσο και η χωρίς εκλεγμένο Σύμβουλο παράταξη που στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ, ΚΟΕ, ανένταχτοι) επιμένουν στην ανέγερση σχολείου σε ένα χώρο όπου δεν έχουν ακόμα απομακρυνθεί τάφοι και οστά (!) από το έδαφος. Ο Δήμος μάλιστα προχώρησε σε επιχωματώσεις, καταφέρνοντας απλά να μολυνθεί και το νέο χώμα. Καμία περιβαλλοντική ή άλλη μελέτη δεν έχει γίνει για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Πριν τις εκλογές του 2006, για ψηφοθηρικούς λόγους, οι αντιμαχόμενες παρατάξεις, ελάχιστα είχαν ψελλίσει για το θέμα. Η υποκρισία όμως είναι πως οι «σύντροφοι» που ωρύονταν «ούτε ένα μέτρο τσιμέντο» στο Ελληνικό ή στον Ελαιώνα, στην περιοχή τους στηρίζουν το «καλό» τσιμέντο. Για την αποκατάσταση της αλήθειας, το 19ο Δημοτικό Σχολείο, θα μπορούσε να στεγαστεί στον χώρο που βρίσκεται και τώρα, αν κατεδαφιζόταν το παλιό ισόγειο κτίσμα και τη θέση του έπαιρνε διώροφο, σύγχρονο. Αυτό όμως δεν εξυπηρετεί τους «επαναστάτες». Η αντιπολίτευση σιωπά, εκτός του πρώην Δημάρχου Νίκαιας και Πειραιά, Στ.Λογοθέτη, ο οποίος έχει οδηγήσει το θέμα στη Δικαιοσύνη. Στη φωτογραφία (από το Google Earth) φαίνονται τα κτήρια του υπάρχοντος σχολείου που αν αντικατασταθούν με νεότερα, υπερκαλύπτουν τις ανάγκες.

ΤΑ «ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ» ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΤΑ «ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ» ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ



Ο Κος Γ.Παπανδρέου, μιλά συνεχώς για «πράσινη ανάπτυξη». Αναφέρεται στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στο φυσικό αέριο, στην εξοικονόμηση νερού και μείωση φυτοφαρμάκων στη γεωργία, στην ανακύκλωση και σε φιλικό προς το περιβάλλον τουρισμό και συγκοινωνίες. Πρόκειται όμως για «πράσινα άλογα». Για αναποτελεσματικά ημίμετρα δηλαδή που εκφωνούνται από επίσημα χείλη.
Τις πιο πάνω θέσεις έχει ανακοινώσει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλώντας στους Έλληνες Βιομήχανους μαζί με μέτρα που δείχνουν τον αληθινό προσανατολισμό: Μίλησε παράλληλα για διατήρηση «εκσυγχρονισμένων» μονάδων λιγνίτη, δημιουργία ιδιωτικών αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων, ανταγωνιστικά ελληνικά αγροτικά προϊόντα, ταφή απορριμμάτων, αλλαγή του στόλου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και στροφή στον ποιοτικό τουρισμό. Μιλά δηλαδή για νέες ευκαιρίες κερδών για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, με προκάλυμμα την προστασία του περιβάλλοντος. Στην ουσία όμως προτείνει πολιτικές που αναιρούν τις υποτιθέμενες αγαθές προθέσεις. Καπιταλισμός / κέρδη και περιβάλλον, δεν συμβιβάζονται.
Λύση είναι οι Οικοσοσιαλιστικές και όχι οι «« Σοσιαλιστικές»» πολιτικές.

ΕΛΛΑΔΑ - ΚΥΠΡΟΣ

ΕΛΛΑΔΑ - ΚΥΠΡΟΣ



Κι όμως κάποιοι δεν ξεχνούν, αντιστέκονται και επιμένουν να μας αφυπνίζουν. Δημοτικά σχολεία στη Νίκαια (Αττικής), αδελφοποιημένα με σχολεία της Κύπρου.

ΕΛΑΙΩΝΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ, ΕΧΕΙ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ










Στο Παρίσι, υπάρχει ένα γήπεδο, το Parc des Princes (Πάρκο των Πριγκίπων). Σε αυτό στεγάζεται η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου Παρί Σεν Ζερμαίν και η εθνική ομάδα Ράγκμπυ. Ιδιοκτήτης του Γηπέδου όμως είναι ο Δήμος Παρισίων. Από το 1897 ως το 1972 στο χώρο υπήρχε ποδηλατοδρόμιο, περιορισμένου μεγέθους. Το πάρκο διατηρήθηκε μέχρι τότε. Με δούρειο ίππο το νέο στάδιο όμως, με τη μορφή της «διπλής ανάπλασης» το πάρκο εξαφανίστηκε. Έτσι το 1972 κατασκευάστηκε το νέο σύγχρονο γήπεδο. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν διαφορές με την περίπτωση του Ελαιώνα. Αρχικά, το τμήμα του πάρκου που καταστράφηκε, είναι ένα πολύ μικρό μέρος από τον συνολικό χώρο πρασίνου της περιοχής. Επίσης, στην πόλη του Παρισιού υπάρχουν πάρα πολλοί χώροι πρασίνου. Ακόμα, το γήπεδο ανήκει στον Δήμο και όχι στην ΠΑΕ. Τέλος, τα υπόλοιπα κτίσματα που κατασκευάστηκαν, δεν είναι εμπορικές επιχειρήσεις ή κέντρα διασκέδασης. Είναι εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλες κοινωφελείς υπηρεσίες.
Σήμερα έχει απομείνει μόνο το όνομα «Πάρκο των Πριγκίπων» και στην ουσία το πράσινο αρχίζει πιο βόρεια στο «Πάρκο της Βουλώνης».
Η κατασκευή εμπορικού κέντρου στον Ελαιώνα, είναι η διάρρηξη της κερκόπορτας για αλλαγή χρήσεων γης εις βάρος του πρασίνου. ‘Ιδια περίπτωση είναι και η περιοχή της παραλίας της Ζαχάρως στην Ηλεία, αλλά και η κατασκευή σχολείου στο πρώην νεκροταφείο της Νεάπολης Νίκαιας.
Στις φωτογραφίες, βλέπετε τον κατάφυτο περιβάλλοντα χώρο του πριν το 1972 ποδηλατοδρομίου - γηπέδου στο Παρίσι και σύγχρονες αεροφωτογραφίες που προέρχονται από το Google Earth.

ΒΙΟΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

ΒΙΟΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ


της Κωνσταντίνας Γεωργά, ειδικευμένης σε θέματα Ανακύκλωσης και Βιοκλιματικής Αρχιτεκτονικής, μέλος του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου.



Τα κτήρια είναι υπεύθυνα για το 40% περίπου της συνολικής τελικής κατανάλωσης ενέργειας σε εθνικό επίπεδο. Η κατανάλωση αυτή, είτε σε μορφή θερμικής (κυρίως πετρέλαιο) είτε σε μορφή ηλεκτρικής ενέργειας, έχει ως αποτέλεσμα, εκτός της σημαντικής οικονομικής επιβάρυνσης και τη μεγάλη επιβάρυνση της ατμόσφαιρας με ρύπους, κυρίως διοξείδιο του άνθρακα (CO2), που ευθύνεται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης στα κτήρια, επιτυγχάνεται με απλές μεθόδους και τεχνικές, με τον κατάλληλο σχεδιασμό των κτιρίων (βιοκλιματική αρχιτεκτονική) και με συστήματα και τεχνολογίες, όπως τα παθητικά ηλιακά συστήματα.
Η βιοκλιματική αρχιτεκτονική αφορά στο σχεδιασμό κτιρίων και χώρων (εσωτερικών και εξωτερικών - υπαίθριων) με βάση το τοπικό κλίμα, αξιοποιώντας την ηλιακή ενέργεια και άλλες περιβαλλοντικές πηγές. Βασικά στοιχεία του βιοκλιματικού σχεδιασμού αποτελούν τα παθητικά συστήματα που ενσωματώνονται στα κτίρια με στόχο την αξιοποίηση των περιβαλλοντικών πηγών (π.χ. ήλιο, αέρα - άνεμο, βλάστηση, νερό, έδαφος, ουρανό) για θέρμανση, ψύξη και φωτισμό των κτιρίων. Ο βιοκλιματικός σχεδιασμός εξαρτάται από το τοπικό κλίμα και βασίζεται στις παρακάτω αρχές: Α) Θερμική προστασία των κτηρίων τόσο το χειμώνα, όσο και το καλοκαίρι, ιδιαίτερα με την κατάλληλη θερμομόνωση και αεροστεγάνωση του κτιρίου και των ανοιγμάτων του. Β) Αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας για τη θέρμανση των κτιρίων τη χειμερινή περίοδο και για φυσικό φωτισμό όλο το χρόνο. Αυτό επιτυγχάνεται με τον προσανατολισμό των χώρων και ιδιαίτερα των ανοιγμάτων και την διαρρύθμιση των εσωτερικών χώρων. Γ) Προστασία των κτηρίων από τον καλοκαιρινό ήλιο, κυρίως μέσω της σκίασης. Δ) Απομάκρυνση της θερμότητας που το καλοκαίρι συσσωρεύεται μέσα στο κτίριο με φυσικό τρόπο προς το εξωτερικό περιβάλλον. Ε) Βελτίωση του κλίματος έξω και γύρω από τα κτήρια, με τον βιοκλιματικό σχεδιασμό των χώρων γύρω και έξω από αυτά.
H βιοκλιματική αρχιτεκτονική είναι ένας νέος τρόπος να μιλήσουμε για τον παραδοσιακό τρόπο οικοδόμησης: «εκμετάλλευση» του ήλιου, του αέρα, του νερού και της γης. Παραδείγματα πολλά. Όπως οι ιθαγενείς των τροπικών δασών, που κατασκευάζουν ξυλοκαλύβες ανοικτές από παντού, που εξασφαλίζουν, όμως, βαθιά σκιά στους χρήστες τους. Αντίθετα, οι στέγες από μπετόν ή από σίδηρο, δεν μπορούν να αντανακλάσσουν την ηλιακή ακτινοβολία. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, χρησιμοποιεί το καλύτερο μονωτικό: την πέτρα. Σε πολλούς παραδοσιακούς οικισμούς οι δρόμοι είναι στενοί για να κυκλοφορεί ο αέρας και να δημιουργεί ρεύματα. Όλα τα σπίτια στα άνυδρα νησιά του Αιγαίου έχουν ταράτσες για να μαζεύουν το νερό.
Ένα βιοκλιματικό σπίτι μπορεί να βελτιώνει το μικροκλίμα ακόμα και όταν τα γύρω του, αδικημένα από την κατασκευή τους, δημιουργούν μιαν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει ακόμα και ανάμεσα στις πολυώροφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Υπάρχουν επίσημες ενδείξεις ότι ένα τέτοιο σπίτι έχει 40% οικονομία στη θέρμανση και πολύ καλό αερισμό. Μπορεί να φτάσει σε μείωση των λογαριασμών, ως και 60%.
ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΒΙΟΚΛΙΜΑΤΙΚΟΥ ΚΤΗΡΙΟΥ
-Χρησιμοποιούνται μόνο παθητικά συστήματα ψύξης / θέρμανσης.
-Υπάρχει σωστός προσανατολισμός των ανοιγμάτων του σπιτιού (π.χ. μεγάλα ανοίγματα στο Νότο και μικρά παράθυρα στο Βορρά).
-Για τη θέρμανση μπορεί να υπάρχει θερμοκήπιο με διπλό τζάμι και τοίχος που αποθηκεύει την ηλιακή ενέργεια υπό μορφή θερμότητας (τρόμπ).
-Υπάρχει διαμπερής αερισμός με παράθυρα σε νευραλγικά σημεία του κτηρίου.
-Αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας
-Θερμική προστασία κτιρίων
-Προστασία μέσω σκίασης
-Συστήματα και τεχνικές παθητικού δροσισμού
-Βελτίωση - ρύθμιση των περιβαλλοντικών συνθηκών
-Φυσικός φωτισμός
-Βελτίωση ή ακόμα και δημιουργία μικροκλίματος.
Ο οικοδομικός τομέας συμμετέχει στην παραγωγή CO2, όχι μόνο εξαιτίας της καύσης ορυκτών καυσίμων για την ψύξη/θέρμανση των σπιτιών, αλλά επειδή για την εξόρυξη, την κατασκευή και τη μεταφορά των οικοδομικών υλικών καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες ενέργειας, άρα ακόμα περισσότερα ορυκτά καύσιμα.
Ένα κτήριο «ρυπαίνει» επιπλέον όταν αποβάλλει στο χώμα, στο νερό ή στον αέρα, τοξικές ουσίες. Για παράδειγμα, τα διαλυτικά χρωμάτων αποτελούν βασικό συντελεστή της δημιουργίας φωτοχημικού νέφους. Στον αντίποδα αυτών βρίσκονται τα οικολογικά υλικά, αυτά που είναι κατά το δυνατόν φυσικά, δεν χρειάζονται μεγάλη ενέργεια για την παραγωγή τους, δεν έχουν τοξική δράση, ενώ απορροφούνται και διαλύονται εύκολα μετά το τέλος της χρήσης τους.
Σε κλίμα με ηλιοφάνεια σαν της Ελλάδας, μπορούμε να έχουμε 100% θερμική αυτοτέλεια. Τα φωτοβολταϊκά μπορούν να καλύψουν και τη μεγαλύτερη ποσότητα ηλεκτρισμού που χρειαζόμαστε.
Υπάρχει και βιοκλιματική πολεοδομία. Ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός, δεν έχει καμία αναφορά στο πώς ένα σύστημα πόλης μπορεί να αξιοποιήσει τον ήλιο, τον αέρα, το νερό και τη γη. Ακόμα και μελέτες πανεπιστημιακών για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί το κλίμα ώστε να επιτευχθεί πολεοδομική άνεση, για την Κεντρική Αγορά της Αθήνας, για το ολυμπιακό χωριό και άλλες, δεν λαμβάνονται υπόψη καθώς θίγονται οικονομικά συμφέροντα εργολαβιών. Αν το κτήριο σχεδιαστεί σύμφωνα με τις αρχές τις βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής και λειτουργήσει ορθολογικά τότε σε κάποιο χρονικό διάστημα (ανάλογο της επένδυσης που έχει γίνει), εξοικονομώντας ενέργεια θα «αποδίδει χρήματα» σε σχέση με τα συμβατικά κτήρια. Η επιπλέον οικονομική επιβάρυνση της επένδυσης αποσβένεται σε περίπου οκτώ χρόνια. Κατασκευάζοντας ένα κτήριο, σύμφωνα με τις βιοκλιματικές αρχές, το θωρακίζουμε προστατεύοντάς το έτσι από το κρύο και τη ζέστη. Επίσης συντελούμε στη μείωση των εκπομπών CO2 που ευθύνεται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατανάλωση ενέργειας προκαλεί περιβαλλοντική υποβάθμιση. Αντίθετα, τα βιοκλιματικά και χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης κτήρια βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων μέσα σε αυτά. H ποιότητα ζωής σ' ένα βιοκλιματικό σπίτι δεν συγκρίνεται με αυτήν του συμβατικού, όσα μηχανήματα κι αν έχουμε εφοδιαστεί για να το φωτίζουμε, να το αερίζουμε, να το ζεσταίνουμε, να το κρυώνουμε. Εκτός αυτού συμμετέχουμε στον αγώνα των λογικών ανθρώπων για βιώσιμο περιβάλλον.

ΔΙΑΜΟΣΦΩΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ


Οι κυβερνήτες του κόσμου, έχουν πολλούς τρόπους για να διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των πολιτών του κόσμου ολόκληρου. Εντελώς τυχαία λοιπόν ανακαλύψαμε το πιο κάτω. Μεγάλη εισαγωγική εμπορική εταιρεία παιχνιδιών, που προμηθεύεται προϊόντα κυρίως από την Κίνα, διαθέτει παιχνίδι - αυτοκίνητο που υποτίθεται οτι διαθέτει ηλεκτρονικό σύστημα πλοήγησης.
Ποια περιοχή φαντάζεστε οτι απεικονίζει ο χάρτης; Το Κόσοβο.
Διαμορφώνοντας δεδομένα στις συνειδήσεις των παιδιών, αποτρέπεις αντιδράσεις τους ως ενήλικες.
Το παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας των λαών επιβάλλει σιγά - σιγά την κονιορτοποίηση της Ευρώπης και τη δημιουργία αμερικανικών προτεκτοράτων.

Η Οικοσοσιαλιστική διακήρυξη του Μπελέμ

Η Οικοσοσιαλιστική διακήρυξη του Μπελέμ

Η Οικοσοσιαλιστική διακήρυξη του Μπελέμ

«Ο κόσμος υποφέρει από πυρετό λόγω της αλλαγής του κλίματος
και η ασθένεια είναι το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης».
Evo Morales, πρόεδρος της Βολιβίας, Σεπτέμβριος 2007



Η επιλογή της ανθρωπότητας
Η ανθρωπότητα βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια ψυχρή επιλογή: οικοσοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Δεν χρειαζόμαστε περισσότερες αποδείξεις για τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, του παρασιτικού συστήματος που εκμεταλλεύεται εξίσου την ανθρωπότητα και τη φύση. Μοναδική του κινητήρια δύναμη είναι η επιτακτική ανάγκη προς το κέρδος και ως εκ τούτου η ανάγκη για συνεχή ανάπτυξη. Δημιουργεί με σπάταλο τρόπο περιττά προϊόντα, καταξοδεύοντας τους περιορισμένους πόρους του περιβάλλοντος και επιστρέφοντας σε αυτό μόνο τις τοξίνες και τους ρύπους. Υπό τον καπιταλισμό, το μόνο μέτρο της επιτυχίας είναι το πόσα περισσότερα πωλούνται κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε χρόνο. Έτσι παράγονται τεράστιες ποσότητες προϊόντων τα οποία είναι άμεσα επιβλαβή για τους ανθρώπους και τη φύση, εμπορεύματα που δεν μπορούν να παραχθούν χωρίς εξάπλωση ασθενειών, καταστροφή των δασών που παράγουν το οξυγόνο που αναπνέουμε, γκρέμισμα των οικοσυστημάτων, καθώς και αντιμετώπιση των υδάτων, του αέρα και του εδάφους ως υπονόμων για τη διάθεση βιομηχανικών αποβλήτων.

Η ανάγκη του καπιταλισμού για ανάπτυξη υπάρχει σε κάθε επίπεδο, από την ατομική επιχείρηση μέχρι το σύστημα στο σύνολό του. Η ακόρεστη πείνα των εταιρειών διευκολύνεται από την ιμπεριαλιστική επέκταση σε αναζήτηση όλο και μεγαλύτερης πρόσβασης σε φυσικούς πόρους, φθηνή εργασία και νέες αγορές. Ο καπιταλισμός ήταν πάντα οικολογικά καταστροφικός, αλλά στις μέρες μας αυτές οι επιθέσεις στη Γη έχουν επιταχυνθεί. Η ποσοτική αλλαγή έδωσε τη θέση της στην ποιοτική μετατροπή, φέρνοντας τον κόσμο σε ένα ορόσημο, στο χείλος της καταστροφής. Ένα διαρκώς αυξανόμενο μέρος της επιστημονικής έρευνας έχει εντοπίσει πολλούς τρόπους με τους οποίους οι μικρές αυξήσεις της θερμοκρασίας θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες, επιπτώσεις που δεν θα τις προλαβαίνουμε, όπως η ταχεία τήξη των πάγων στη Γροιλανδία ή η απελευθέρωση του μεθανίου που είναι εγκλωβισμένο στο πέρμαφροστ (παγωμένο έδαφος) και κάτω από τον ωκεανό, γεγονότα που θα έκαναν την καταστροφική αλλαγή του κλίματος αναπόφευκτη.
Αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, η υπερθέρμανση του πλανήτη θα επιφέρει ολέθριες επιπτώσεις στη ζωή ανθρώπων, ζώων και φυτών. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις θα μειωθούν δραστικά, οδηγώντας στην πείνα σε ευρεία κλίμακα. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θα εκτοπιστούν από την ξηρασία σε ορισμένες περιοχές και από την άνοδο της στάθμης των ωκεανών σε άλλες. Οι χαοτικές, απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες θα γίνουν ο κανόνας. Ο αέρας, το νερό και το έδαφος, θα δηλητηριαστούν. Επιδημίες ελονοσίας, χολέρας και ακόμη πιο θανατηφόρων ασθενειών, θα πλήξουν τα φτωχότερα και πιο ευάλωτα μέλη της κάθε κοινωνίας.
Οι επιπτώσεις της οικολογικής κρίσης είναι σοβαρότερα αισθητές από εκείνους των οποίων οι ζωές ήδη μαστίζονται από τον ιμπεριαλισμό στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, αλλά και από τους απανταχού αυτόχθονες λαούς οι οποίοι είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι. Η περιβαλλοντική καταστροφή και η κλιματική αλλαγή συνιστούν μια πράξη επιθετικότητας από τους πλούσιους, ενάντια στους φτωχούς.

Η Οικολογική ερήμωση που προκύπτει από την ακόρεστη ανάγκη για αύξηση των κερδών, δεν είναι τυχαίο γνώρισμα του καπιταλισμού: είναι ενσωματωμένη στο DNA του συστήματος και δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Η προσανατολισμένη στο κέρδος παραγωγή, συνυπολογίζει ένα βραχυπρόθεσμο ορίζοντα στις επενδυτικές της αποφάσεις και δεν μπορεί να λάβει υπόψη τη μακροπρόθεσμη υγεία και σταθερότητα του περιβάλλοντος. Η ατέρμονη οικονομική ανάπτυξη είναι ασύμβατη με τα πεπερασμένα και εύθραυστα οικοσυστήματα, αλλά το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να ανεχθεί όρια στην ανάπτυξη• η σταθερή του ανάγκη για να αναπτυχθεί θα ανατρέψει οποιαδήποτε όρια που μπορεί να επιβληθούν στο όνομα της "αειφόρου ανάπτυξης". Έτσι, το εγγενώς ασταθές καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ρυθμίσει τη δική του δραστηριότητα, πολύ λιγότερο δε, να ξεπεράσει τις κρίσεις που προκαλούνται από τη χαοτική και παρασιτική του ανάπτυξη, γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε τον καθορισμό ορίων στη συσσώρευση - μια απαράδεκτη λύση για ένα σύστημα που στηρίζεται στον κανόνα: Αναπτύξου ή εξαφανίσου!

Αν ο καπιταλισμός παραμείνει το κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα, το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε είναι αφόρητες κλιματικές συνθήκες, εντατικοποίηση των κοινωνικών κρίσεων και εξάπλωση των πιο βάρβαρων μορφών ταξικής επικυριαρχίας, καθώς οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα μάχονται μεταξύ τους αλλά και με τον πλανητικό Νότο για συνεχή έλεγχο των παγκοσμίως μειούμενων φυσικών πόρων.
Στη χειρότερη περίπτωση, η ανθρώπινη ζωή μπορεί να μην επιβιώσει.


Καπιταλιστικές στρατηγικές για αλλαγή
Δεν λείπουν οι προτεινόμενες στρατηγικές για να αντιμετωπιστεί η οικολογική καταστροφή, συμπεριλαμβανόμενης της υπερθέρμανσης του πλανήτη που είναι αποτέλεσμα της αλόγιστης αύξησης των ατμοσφαιρικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Η μεγάλη πλειονότητα αυτών των στρατηγικών μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα: έχουν σχεδιαστεί από και για λογαριασμό του κυρίαρχου παγκόσμιου συστήματος: του καπιταλισμού.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα το οποίο είναι υπεύθυνο για την οικολογική κρίση, καθορίζει επίσης τους όρους της συζήτησης σχετικά με αυτή την κρίση, με το κεφάλαιο να ελέγχει τα μέσα παραγωγής της γνώσης, όπως κάνει και με τα μέσα παραγωγής του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα. Κατά συνέπεια, οι πολιτικοί του καπιταλισμού, οι γραφειοκράτες, οι οικονομολόγοι και οι καθηγητές του, «παράγουν» ένα ατελείωτο ρεύμα προτάσεων με όλες τις παραλλαγές, πάνω στο ότι η οικολογική καταστροφή του πλανήτη μπορεί να αποκατασταθεί χωρίς διαταραχή των μηχανισμών της αγοράς και του συστήματος συσσώρευσης που «διοικεί» την παγκόσμια οικονομία.

Αλλά δεν μπορεί να υπηρετεί κανείς δυο αφεντικά - την ακεραιότητα του πλανήτη και την κερδοφορία του καπιταλισμού. Ένας πρέπει να εγκαταλειφθεί και η ιστορία δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την υποταγή της συντριπτικής πλειονότητας αυτών που δημιουργούν τις πολιτικές. Υπάρχει λοιπόν κάθε λόγος να αμφιβάλουμε ριζικά για την ικανότητα των μέτρων που θεσπίζονται, στο να ελέγξουν την ολίσθηση προς την οικολογική καταστροφή.

Πράγματι, πέρα από κάθε ωραιοποίηση, οι μεταρρυθμίσεις των τελευταίων τριάντα πέντε χρόνων, υπήρξαν μια τερατώδης αποτυχία. Βέβαια προκύπτουν μεμονωμένες βελτιώσεις, αλλά ανατρέπονται και αχρηστεύονται από την ανελέητη επέκταση του συστήματος και τον χαοτικό χαρακτήρα της παραγωγής του.
Ένα παράδειγμα αποδεικνύει την αποτυχία: στα τέσσερα πρώτα έτη του 21ου αιώνα, οι παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ήταν σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερες ετησίως από εκείνες της δεκαετίας του 1990, παρά την εμφάνιση του πρωτοκόλλου του Κιότο το 1997.
Το Κιότο θέτει δύο μέσα: το σύστημα εμπορίας/ανταλλαγής ποσότητας ρύπων, προκειμένου να επιτύχει ορισμένες μειώσεις εκπομπών και τα προγράμματα στον πλανητικό Νότο (τους λεγόμενους «μηχανισμούς καθαρής ανάπτυξης») για την αντιστάθμιση των εκπομπών στις εξαιρετικά βιομηχανοποιημένες χώρες. Όλα αυτά τα μέσα στηρίζονται σε μηχανισμούς της αγοράς, γεγονός που σημαίνει, πρώτα απ' όλα, ότι οι ατμοσφαιρικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα μετατρέπονται σε εμπόρευμα, υπό τον έλεγχο των ίδιων συμφερόντων που δημιούργησαν την υπερθέρμανση του πλανήτη. Οι ρυπαίνοντες δεν είναι υποχρεωμένοι να μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, αλλά μπορούν να χρησιμοποιούν την δύναμη που τους δίνει το χρήμα προκειμένου να ελέγχουν την ανταλλαγή ρύπων άνθρακα για τους δικούς τους σκοπούς, οι οποίοι περιλαμβάνουν την καταστροφική εξόρυξη ακόμη περισσότερων καυσίμων με βάση τον άνθρακα. Επιπλέον, δεν υπάρχει όριο στην ποσότητα των μονάδων εκπομπών που μπορεί να πιστωθούν με τις συμμορφούμενες κυβερνήσεις.
Από τη στιγμή που η εξακρίβωση και η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων είναι αδύνατη, το καθεστώς του Κιότο δεν είναι μόνο ανίκανο να ελέγξει τις εκπομπές, αλλά επιπλέον παρέχει άφθονες ευκαιρίες για διαφυγή και εξαπάτηση όλων των ειδών. Όπως ακόμη και η Wall Street Journal το έθεσε τον Μάρτιο του 2007, η εμπορία εκπομπών ρύπων «θα φέρει χρήμα σε ορισμένες πολύ μεγάλες εταιρίες, αλλά μην πιστέψετε ούτε για ένα λεπτό ότι αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις θα έκανε πολλά για την υπερθέρμανση του πλανήτη».
Η συνάντηση του ΟΗΕ για το κλίμα που έγινε στο Μπαλί το 2007, άνοιξε το δρόμο για ακόμη μεγαλύτερες καταχρήσεις κατά την επόμενη περίοδο. Η ενδιάμεση συμφωνία του Μπαλί απόφυγε οποιαδήποτε αναφορά στους στόχους για δραστική μείωση του άνθρακα που κατατέθηκαν από τους καλύτερους επιστήμονες του κλίματος (90% ως το 2050). Εγκατέλειψε τους λαούς του πλανητικού Νότου στο έλεος του κεφαλαίου, δίνοντας τη δικαιοδοσία επί της διαδικασίας στην Παγκόσμια Τράπεζα και έκανε τον συμψηφισμό της ρύπανσης από άνθρακα, ακόμα ευκολότερο.
Προκειμένου να εξασφαλίσουμε και να διατηρήσουμε αμετάβλητο το μέλλον μας, είναι αναγκαία μια επαναστατική μεταρρύθμιση, στην οποία όλοι οι επιμέρους αγώνες θα λάβουν μέρος σε ένα μεγαλύτερο αγώνα ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο. Αυτός ο μεγαλύτερος αγώνας δεν μπορεί να παραμείνει απλά αρνητικός και αντικαπιταλιστικός. Θα πρέπει να εξαγγείλει και να οικοδομήσει ένα διαφορετικό είδος κοινωνίας και αυτό είναι ο Οικοσοσιαλισμός.


Η Οικοσοσιαλιστική εναλλακτική
Το οικοσοσιαλιστικό κίνημα, έχει ως στόχο να σταματήσει και να αντιστρέψει την καταστροφική διαδικασία της υπερθέρμανσης του πλανήτη ειδικότερα και της καπιταλιστικής οικοκτονίας γενικότερα, καθώς και να οικοδομήσει μία ριζοσπαστική και πρακτική εναλλακτική πρόταση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Οικοσοσιαλισμός εδράζεται σε μια μεταμορφωμένη οικονομία που θα στηρίζεται στις μη οικονομικές αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικολογικής ισορροπίας. Επικρίνει τόσο την καπιταλιστική «οικολογία της αγοράς» όσο και τον παραγωγικό σοσιαλισμό, ο οποίος αγνόησε την γήινη ισορροπία και τα όριά της. Επαναπροσδιορίζει τη διαδρομή και το στόχο του σοσιαλισμού μέσα σε ένα οικολογικό και δημοκρατικό πλαίσιο.
Ο Οικοσοσιαλισμός περιλαμβάνει ένα επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα υπονοεί τον περιορισμό της ανάπτυξης και τη μετατροπή των αναγκών μέσα από μία βαθιά μετατόπιση από τα ποσοτικά στα ποιοτικά οικονομικά κριτήρια, με έμφαση στην χρηστική αξία αντί της ανταλλακτικής αξίας.
Αυτές οι στοχεύσεις απαιτούν τόσο δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων στον οικονομικό τομέα, για να μπορέσει η κοινωνία συλλογικά να καθορίσει τους στόχους των επενδύσεων και της παραγωγής, όσο και την κολεκτιβοποίηση των μέσων παραγωγής. Μόνο η συλλογική λήψη αποφάσεων και ιδιοκτησία της παραγωγής μπορούν να προσφέρουν την πιο μακροπρόθεσμη προοπτική, κάτι το οποίο είναι απαραίτητο για την ισορροπία και τη διατηρησιμότητα του οικολογικού αλλά και του κοινωνικού μας συστήματος.
Η απόρριψη του παραγωγισμού και η μετάβαση από τα ποσοτικά προς τα ποιοτικά οικονομικά κριτήρια, αφορούν την επανεξέταση του πως βλέπουμε τη φύση και τους στόχους της παραγωγής, αλλά και την οικονομική δραστηριότητα εν γένει. Οι βασικές δημιουργικές, οι μη παραγωγικές και οι αναπαραγωγικές ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως η φροντίδα του σπιτιού, η ανατροφή των παιδιών, η περίθαλψη, η εκπαίδευση παιδιών και ενηλίκων, αλλά και οι τέχνες, θα είναι βασικές αξίες σε μια οικοσοσιαλιστική οικονομία.
Ο καθαρός αέρας και το νερό, το γόνιμο έδαφος, η καθολική πρόσβαση σε τροφή χωρίς χημικές ουσίες και οι ανανεώσιμες μη ρυπογόνες πηγές ενέργειας, είναι βασικά δικαιώματα του ανθρώπου και της φύσης, τα οποία υπερασπίζεται ο οικοσοσιαλισμός. Μακριά από το να είναι «δεσποτική», η συλλογική χάραξη πολιτικής σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και διεθνές επίπεδο προσμετράται στην εξάσκηση της κοινωνίας για κοινωνική ελευθερία και ευθύνη. Αυτή η ελευθερία της λήψης αποφάσεων συνιστά απελευθέρωση από τους οικονομικούς «νόμους» του προσανατολισμένου στην ανάπτυξη καπιταλιστικού συστήματος, οι οποίοι οδηγούν στην αλλοτρίωση.
Για να αποφευχθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη και άλλοι κίνδυνοι που απειλούν την ανθρώπινη και την οικολογική επιβίωση, ολόκληροι τομείς της βιομηχανίας και της γεωργίας πρέπει να καταργηθούν, να μειωθούν ή να αναδιαρθρωθούν και άλλοι πρέπει να αναπτυχθούν, παρέχοντας παράλληλα, πλήρη απασχόληση για όλους. Μια τέτοια ριζική μεταμόρφωση δεν είναι εφικτή χωρίς συλλογικό έλεγχο των μέσων παραγωγής και δημοκρατικό σχεδιασμό της παραγωγής και ανταλλαγής. Οι δημοκρατικές αποφάσεις για τις επενδύσεις και την τεχνολογική ανάπτυξη πρέπει να αντικαταστήσουν τον έλεγχο από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, επενδυτές και τράπεζες, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο μακροπρόθεσμος ορίζοντας του κοινού καλού της κοινωνίας και της φύσης.
Τα πιο καταπιεσμένα στοιχεία της ανθρώπινης κοινωνίας, οι φτωχοί και οι αυτόχθονες λαοί, πρέπει να λάβουν πλήρως μέρος στην οικοσοσιαλιστική επανάσταση, προκειμένου να αναβιώσουν οι οικολογικά σταθεροποιητικές παραδόσεις και να δοθεί φωνή σε εκείνους που το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ακούσει. Επειδή οι λαοί του πλανητικού Νότου και των φτωχών γενικότερα είναι τα πρώτα θύματα της καπιταλιστικής καταστροφής, οι αγώνες και τα αιτήματά τους θα βοηθήσουν στο να καθορίσουμε το περίγραμμα μιας οικολογικά και οικονομικά βιώσιμης κοινωνίας εν τη γένεσή της. Ομοίως, η ισότητα των φύλων αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του οικοσοσιαλισμού και τα γυναικεία κινήματα υπήρξαν από τους πιο δραστήριους και αντιδραστικούς αντιπάλους της καπιταλιστικής καταπίεσης. Άλλοι δυνητικοί παράγοντες της οικοσοσιαλιστικής επαναστατικής αλλαγής υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες.
Μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να ξεκινήσει χωρίς ένα επαναστατικό μετασχηματισμό των κοινωνικών και πολιτικών δομών με βάση την ενεργό υποστήριξη από την πλειονότητα του πληθυσμού, ενός οικοσοσιαλιστικού προγράμματος. Ο αγώνας της εργασίας - εργάτες, αγρότες, χωρίς γη και άνεργοι- για την κοινωνική δικαιοσύνη, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα για την περιβαλλοντική δικαιοσύνη. Ο καπιταλισμός, κοινωνικά και οικολογικά εκμεταλλευτικός και ρυπογόνος, είναι εχθρός της φύσης και της εργασίας με παρόμοιο τρόπο.

Ο Οικοσοσιαλισμός προτείνει ριζικές μεταμορφώσεις:
1. στο ενεργειακό σύστημα, αντικαθιστώντας τα καύσιμα με βάση τον άνθρακα και τα βιοκαύσιμα, με καθαρές πηγές ενέργειας υπό τον έλεγχο των κοινοτήτων: αιολική, γεωθερμική, τα κύματα, και πάνω απ 'όλα, ηλιακή ενέργεια.
2. στο σύστημα μεταφορών, με δραστική μείωση της χρήσης των ιδιωτικών αυτοκινήτων και φορτηγών και την αντικατάστασή τους από την δωρεάν και αποτελεσματική δημόσια συγκοινωνία.
3. στα σημερινά πρότυπα παραγωγής, κατανάλωσης, και οικοδόμησης, εγγενώς παρωχημένα, τα οποία βασίζονται στη σπατάλη, στον ανταγωνισμό και τη ρύπανση, παράγοντας μόνο ανθεκτικά και ανακυκλώσιμα αγαθά και αναπτύσσοντας «πράσινη» αρχιτεκτονική.
4. στην παραγωγή και τη διάθεση τροφίμων, μέσω της υπεράσπισης της κυριαρχίας των τοπικών τροφίμων όσο αυτό είναι δυνατόν, της εξάλειψης των ρυπογόνων βιομηχανικών αγροτικών επιχειρήσεων, τη δημιουργία βιώσιμων αγροσυστημάτων και δρώντας ενεργά για την ανανέωση της γονιμότητας του εδάφους.

Το να θεωρητικοποιούμε και να εργαζόμαστε προς υλοποίηση του στόχου του «πράσινου» σοσιαλισμού, δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει επίσης να αγωνιζόμαστε για συγκεκριμένες και επείγουσες μεταρρυθμίσεις άμεσα. Χωρίς καμία ψευδαίσθηση σχετικά με τον «καθαρό καπιταλισμό», πρέπει να εργαστούμε για να επιβληθούμε στους φορείς της εξουσίας (κυβερνήσεις, εταιρείες, διεθνείς οργανισμούς) και να επιτύχουμε κάποιες στοιχειώδεις αλλά ουσιαστικές άμεσες αλλαγές:

• δραστική και εντατική μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου,
• ανάπτυξη των καθαρών πηγών ενέργειας,
• παροχή ενός εκτεταμένου συστήματος δωρεάν δημόσιας συγκοινωνίας,
• σταδιακή αντικατάσταση των φορτηγών από τα τρένα,
• δημιουργία προγραμμάτων απορρύπανσης,
• εξάλειψη της πυρηνικής ενέργειας και των στρατιωτικών δαπανών.


Αυτά και παρόμοια αιτήματα είναι στο επίκεντρο της ατζέντας του κινήματος της Παγκόσμιας Δικαιοσύνης και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, τα οποία έχουν προωθήσει (μετά το Σηάτλ το 1999) τη σύγκλιση των κοινωνικών και περιβαλλοντικών κινημάτων σε ένα κοινό αγώνα κατά του καπιταλιστικού συστήματος.

Η περιβαλλοντική αποσάθρωση, δεν θα εμποδιστεί σε αίθουσες συνεδρίων ή με διαπραγματεύσεις για Συνθήκες. Μόνο η μαζική δράση μπορεί να κάνει τη διαφορά. Οι εργαζόμενοι των πόλεων και της υπαίθρου, οι λαοί του πλανητικού Νότου και οι αυτόχθονες λαοί είναι στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα ενάντια στην περιβαλλοντική και την κοινωνική αδικία, στις μάχες ενάντια στις εκμεταλλεύτριες και ρυπογόνες πολυεθνικές, στις δηλητηριώδεις αγροεπιχειρήσεις, τους γενετικά τροποποιημένους σπόρους που εισβάλουν στο πιάτο μας, στα βιοκαύσιμα που το μόνο που κάνουν είναι να οξύνουν την ήδη υπαρκτή διατροφική κρίση. Πρέπει να προχωρήσουμε αυτά τα κοινωνικά - περιβαλλοντικά κινήματα και να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των αντικαπιταλιστικών οικολογικών κινημάτων στο Βορρά και το Νότο.


Αυτή η Οικοσοσιαλιστική διακήρυξη είναι μια πρόσκληση σε δράση. Η εδραιωμένη άρχουσα τάξη είναι ισχυρή, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα αποκαλύπτει κάθε μέρα την οικονομική και ιδεολογική του πτώχευση, αδύναμο να ξεπεράσει την οικονομική, οικολογική, κοινωνική, διατροφική και τις άλλες κρίσεις που αυτό προκαλεί. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης είναι ζωντανές και ζωτικές. Σε όλα τα επίπεδα, τοπικό, περιφερειακό και διεθνές, αγωνιζόμαστε για να δημιουργήσουμε ένα εναλλακτικό σύστημα βασισμένο στην κοινωνική και οικολογική δικαιοσύνη.



(μετάφραση από τα αγγλικά, Τάσος Πανταζίδης)

http://ecosocialistsgreece.blogspot.com/2008/12/blog-post_27.html

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΟΣΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΩΣ «ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ» ΤΟΥ ΒΩΒΟΥ

Οι κύριοι του Δήμου Αθηναίων και του Παναθηναϊκού, μας είχαν βομβαρδίσει τον τελευταίο καιρό με ψέματα του τύπου «ο Νόμος 3481/2006 κατήργησε την εισφορά σε γη», οπότε ο κος Βωβός χαρίζει 56 στρέμματα γης για να χτιστεί το γήπεδο του ΠΑΟ. Μια απλή ανάγνωση του Νόμου, μπορεί να βεβαιώσει τον καθένα πως δεν καταργεί καμία εισφορά σε γη ( διαβάστε το Νόμο στο http://www.dsanet.gr/Epikairothta/Nomothesia/n3481_06.htm ).
Απειλεί ο κος Βωβός πως «αν εκδοθεί απόφαση αναστολής, θα ανακαλέσουμε αμέσως το συμβόλαιο με το οποίο χορηγήσαμε άνευ ανταλλάγματος στον Δήμο Αθηναίων τα 56 στρέμματα»
Έφτασαν να εκβιάζουν ακόμα και το κράτος. Στην αίτησή της προς το ΣτΕ η «Μπάμπης Βωβός - Διεθνής Τεχνική ΑΕ» υποστηρίζει ότι μετά την έκδοση της προσωρινής διαταγής υπέστη μεγάλη οικονομική ζημιά, η οποία μάλιστα κατά τους ισχυρισμούς της θα καταστεί ανεπανόρθωτη εάν παραταθεί η προσωρινή αναστολή ή αν γίνει δεκτή η αίτηση αναστολής των κατοίκων.
Όπως αναφέρει η «Μπάμπης Βωβός - Διεθνής Τεχνική ΑΕ» στην αίτησή της, σε μια τέτοια περίπτωση η εταιρεία θα πάψει να λειτουργεί και όλοι οι εργαζόμενοι θα χάσουν την εργασία τους σε μια εποχή έντονης οικονομικής κρίσης.
Αντί να προβληθούν οι διαμαρτυρίες των εμπόρων της Αθήνας και των Δήμων του Λεκανοπεδίου, που εξαιτίας των τεράστιων εμπορικών κέντρων, έχουν δει την κίνηση στα καταστήματά τους να ελαττώνεται διαρκώς, μας καλούν να κλάψουμε μαζί με τους μετόχους του κου Βωβού, γιατί «σχεδόν 231 εκατ. ευρώ έχασαν σε δύο συνεδριάσεις οι μέτοχοι της «Μπ. Βωβός Διεθνής Τεχνική», αμέσως μόλις επανήλθε στο ταμπλό η μετοχή της εισηγμένης, μετά την προσωρινή αναστολή διαπραγμάτευσης! Οι μέτοχοι της εταιρείας, ανάμεσά τους και κορυφαίοι θεσμικοί του εξωτερικού, όπως η FIDELITY και η CREDIT AGRICOLE CHEUVREUX, βίωσαν το δικό τους δράμα , βλέποντας σε μια ημέρα να χάνεται το 30% της αξίας της μετοχής, ενώ η κεφαλαιοποίηση της εταιρείας υποχώρησε από τα 437,7 στα 306,7 εκατ. Ευρώ». Να σκεφτούμε τους καημένους τους μετόχους. Θα τους σκεφτούμε βέβαια. Όπως σκέφτηκαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τους χιλιάδες εξαπατημένους μικροεπενδυτές του Χρηματιστηρίου.
Μιλάνε οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού για τον ιστορικό τους σύλλογο και το δικαίωμά του να έχει γήπεδο.
Κατά πρώτον, ο Σύλλογός τους δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Έγινε Ανώνυμη Εταιρία. Κατά δεύτερον, η δωρεά προς μια ΑΕ του χώρου όπου ασκεί τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες, δεν είναι ούτε υποχρέωση, ούτε δικαίωμα του κράτους και των ΟΤΑ. Το κράτος έχει την υποχρέωση να δημιουργεί αθλητικές και πολιτιστικές εγκαταστάσεις, για όλους τους πολίτες και ειδικότερα τα ερασιτεχνικά σωματεία. Κατά τρίτον, αν εμείς είμασταν φίλαθλοι του Παναθηναϊκού, δεν θα μας εξόργιζαν αυτοί που υπερασπίζονται τη δημιουργία πάρκου. Θα μας εξόργιζαν αυτοί που χρησιμοποιούν το ιστορικό όνομα της ομάδας μας για να κάνουν μπίζνες εκατομμυρίων και που χρησιμοποιούν την εκλογική δύναμη και των φανατισμό των οπαδών για να ασκήσουν πιέσεις προς τους κυβερνώντες και προς τη δικαιοσύνη. Κατά τέταρτον, ήδη είναι πολύ μεγάλη παραχώρηση το γεγονός του οτι εδώ, στην Αθήνα, την πόλη με έναν από τους πιο μικρούς συντελεστές πρασίνου στον κόσμο, συζητάμε τη δημιουργία γηπέδου και Δημαρχείου σε έναν από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της (δεχόμαστε το γήπεδο μόνο χάρη στη μετατροπή σε πράσινο του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, διαφωνώντας όμως με τη σκανδαλώδη σύμβαση Δήμου – ΠΑΕ).
Άλλωστε, ακόμα και το όνομα της περιοχής, λέει ποια θα έπρεπε να ήταν η χρήση του στο ιστορικό χθες και στο δημιουργικό αύριο: ΕΛΑΙΩΝΑΣ. (δείτε κείμενό μας για το αστικό και περιαστικό πράσινο στο: http://ecosocialistsgreece.blogspot.com/2008/08/blog-post_1680.html )

Καλούμε τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου, τους γονείς, τους νέους, τους μικροεμπόρους, όλους όσους ανησυχούν για το μέλλον του τόπου, να αντιδράσουν άμεσα.
ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΘΕΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ.
ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΛΑΙΩΝΑ ΣΕ ΧΩΡΟ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΑΜΕΣΑ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΝΤΙΟΣ ΝΑ ΜΗ ΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΝΤΙΟΣ ΝΑ ΜΗ ΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ

Αθήνα, 14.5.2009

Επιστολή Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, Πόντιου της Μακεδονίας

Η προκλητική στάση του προέδρου των Οικολόγων Πράσινων κ. Τρεμόπουλου που με την πρόταση του να ονομαστεί δρόμος στη Θεσσαλονίκη με το όνομα του Ατατούρκ, σφαγέα των Ποντίων και των άλλων ελληνικών και χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, προσβάλλει την τιμή και την υπόληψη κάθε Ποντίου, που διατηρεί άσβεστη τη μνήμη των προγόνων του και της ιστορικής μνήμης κάθε ΄Ελληνα.

Για του λόγου το αληθές σας αποστέλλω δύο κείμενα που καταμαρτυρούν την αντι- ποντιακή και εθνομηδενιστική πολιτική του προέδρου των Οικολόγων Πρασίνων, μέλος του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος, που πρωτοστάτησε στους βομβαρδισμούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας (με πρωτεργάτη τον περίφημο πράσινο Κον Μπεντίτ και μετέπειτα εκφραστή της πιο μαύρης αντίδρασης) και πρωτοστατεί στην στήριξη της αλυτρωτικής πολιτικής των Σκοπίων και όχι μόνο.

΄Ολοι οι Έλληνες στην εκδήλωση μνήμης στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 19 Μαίου. Πληροφορίες: info@poe.org.gr

Επί Τροχάδην

«Οικολόγοι- Πράσινοι» : μαζεύοντας ψήφους…

Από το πουθενά. Άξαφνα, στις δημοσκοπήσεις, άρχισαν οι «δημοσκόποι» -αυτοί οι ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ πλυντηρίων, συγγνώμην, της κοινής γνώμης- να εμφανίζουν ως 6ο κόμμα, στον προθάλαμο της Ελληνικής Βουλής, κόμμα πανελληνίως άγνωστο, αυτό των «Οικολόγων –Πράσινων».. το μόνο που ξέραμε οι ασχολούμενοι με τα κοινά ήταν ο εκπρόσωπος τους κ. Τρεμόπουλος και οι κατά καιρούς «περίεργες» ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΕΣ δηλώσεις του, όπως η μετονομασία κεντρικής οδού της συμπρωτεύουσας σε Κεμάλ Ατατούρκ, «διότι είναι παιδί της πόλης» (!!!) επειδή γεννήθηκε στη Σαλονίκη.. να δωθεί δηλαδή σε κεντρικό δρόμο της Συμπρωτεύουσας το όνομα του ΣΦΑΓΕΑ του Μικρασιατικού και του Ποντιακού Ελληνισμού.. Όπως επίσης, και την αποφυγή να λάβει ευθέως θέση για το Μακεδονικό, για τα Σκόπια , για την ύπαρξη ή όχι εν Ελλάδι του 2009 Σλαβομακεδόνικη «μειονότητα»…Τώρα λοιπόν διαβάζουμε ότι, οι «Οικολόγοι –Πράσινοι», διαθέτουν «κουλτούρα συνεργασίας» (!!!), δεν αποκλείουν μετεκλογική συνεργασία με κόμμα εξουσίας. Δια στόματος Τρεμόπουλου συγκεκριμένα: « Δεν είμαστε, από θέση αρχής, αντίθετοι είτε να συμμετέχουμε στην διακυβέρνηση είτε να στηρίξουμε με ψήφο ανοχής ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας, στο ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας σε περίπτωση εκλογών. Αυτό που αναζητούμε πάνω από όλα είναι ο διάλογος, η προγραμματική συζήτηση και η δέσμευση για συγκεκριμένες αλλαγές, σε συγκεκριμένα προβλήματα και η διαμόρφωση συγκεκριμένων πλειοψηφιών στην κοινωνία». Τι μας λέει λοιπόν κοντολογίς ο εκπρόσωπος των «Οικολόγων-Πράσινων»; Ότι δεν έχει πρόβλημα συνεργασίας είτε με την Ν.Δ. είτε με το ΠΑΣΟΚ, δεδομένου ότι, όλως τυχαίως, αυτά είναι τα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα από την Μεταπολίτευση ως σήμερα.

Το σύστημα έχει πλήθος εφεδρείες και καλοθελητές. Μετά το ΛΑ.Ο.Σ. που προτιμά μονόπλευρα την Ν.Δ. λόγω ιδεολογικής συγγένειας – οι ίδιοι δηλώνουν ότι είναι ένοικοι της ίδια πολυκατοικίας- είχαμε την νεοσύστατη –αλλά καθοδηγούμενη από ηλικιωμένους- «Δράση» να δηλώνει στήριξη σε οποιονδήποτε από τους δύο. Την εικόνα έρχονται να συμπληρώσουν οι «Οικολόγοι-Πράσινοι» , θέτοντας εαυτούς στην υπηρεσία του συστήματος. Δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να ξέρουμε κάθε φορά για τι μιλάμε, να μην δημιουργούμε ψευδαισθήσεις Και να ξεχωρίζουμε τα βασικά: ΑΛΛΟΙ οι Οικολόγοι και το Οικολογικό Κίνημα της δεκαετίας του ’80, ΑΛΛΟΙ σήμερα. Χθες, με πρωτοπόρες σκέψεις και δράσεις, σήμερα, οπαδοί της από-εθνικοποίησης, οπαδοί δηλαδή εξ αντικειμένου της Νέας Τάξης και του Παγκοσμιοποιητικού χυλού. Μακάρι να λύνονταν τα προβλήματα με το σβήσιμο των φώτων για μία ώρα, μία φορά τον χρόνο….

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e-mail: gpapagian@in.gr

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΟΔΗΓΟΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΠΟΣΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΘΕ ΚΟΜΜΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΝΑΛΥΣΗ ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ ΠΙΘΑΝΩΝ ΕΚΔΟΧΩΝ (ΣΕΝΑΡΙΩΝ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Σε συνέχεια της προηγούμενης μελέτης του αναλυτή συνεργάτη μας Νικήτα – Αθανασίου Γ. Σούμπλη, παραθέτουμε παρακάτω και δύο ακόμα εκδοχές με τις αντίστοιχες κατανομές των εδρών ανά περιφέρεια.

Συγκεκριμένα τώρα εξετάζονται : Α) εκδοχή με διαφορά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ 4,5% (39,5%-35,0%) και ΟΙΚΟΛ.-ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ 3,20%, και Β) εκδοχή με διαφορά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ 4,8% (39,8%-35,0%) και ΟΙΚΟΛ.-ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ 2,90%. Για ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ και ΛΟΙΠΑ ΚΟΜΜΑΤΑ έχουν ληφθεί υπόψη και στις δύο εκδοχές τα ίδια ποσοστά, ήτοι αντιστοίχως 8,80%, 7,0% , 5,0%, και 1,5%. Τα εξεταζόμενα σενάρια απεικονίζουν και τον μέσο όρο των δημοσκοπήσεων που δημοσιεύτηκαν μέχρι το Μάρτιο και τις αρχές Απριλίου 2009. Η ανάλυση και η επεξεργασία γίνεται όπως και προηγούμενα με την λογική παραδοχή ότι η διαφορά των ποσοστών κάθε κόμματος που προκύπτει ανά περίπτωση σε σχέση με το γενικό ποσοστό του των εκλογών του 2007, εφαρμόζεται με ενιαίο τρόπο δηλαδή με προσαύξηση ή απομείωση του ποσοστού του κάθε κόμματος σε κάθε περιφέρεια και σε κάθε εκδοχή.

Για την επέτειο του Δημοψηφίσματος

Ομιλία του Δρα Βάσου Λυσσαρίδη σε εκδήλωση

για την επέτειο του Δημοψηφίσματος στο Λήδρα Πάλας

24.4.2009

Στώμεν Καλώς.

Ο Πενταδάκτυλος δεν ανασηκώνει, αλλά γυρίζει την πλάτη

Περιφρονεί τη σκλαβιά και τους προσκυνημένους.

Ο Απόστολος Ανδρέας αιχμάλωτος βιώνει μια αλλιώτικη σταύρωση και αναμένει Ανάσταση.

Η Κερύνεια αλυσοδεμένη, οργισμένη μας διαμηνύει πως δεν τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας.

Ο Μούσκος στον αφανισμένο τάφο απαιτεί τρισάγιο. Ο Μάτσης αναρωτιέται αν ξεχάστηκε το δικό του μολών λαβέ.

Στην Αίπεια οι πέτρες ουρλιάζουν στην αρχαία Ελληνική, Μητέρα της Κυπριακής.

Το συρματόπλεγμα διάτρητο πληγώνει πιο βαθιά από το αδιαπέραστο.

Ο Ρε Αλέξης διαμηνύει.

Τον τάφο μου μην αναζητάτε

Εγώ θέλω λεύτερη γη για να ταφώ.

Στα μαγειρεία ετοιμάζονται νεοανανικά σχέδια.

Με το ίδιο υλικό με ψευδεπίγραφα καρυκεύματα.

Κι εσύ λαέ βασανισμένε

Μην ξεχνάς τον Ωροπό.

Στα χέρια σου θα πάρεις την τύχη σου. Εσύ διαφεντεύεις τις προοπτικές.

Δεν υπάρχουν εν λευκώ εξουσιοδοτήσεις.

Αυτή τη γη την κρατάει σε στέρεη άγκυρα μια ιστορία χιλιάδων χρόνων, μια πανάρχαια γλώσσα που μιλιέται ακόμα με τα ώδε τα χαμαί, τα διπλά σύμφωνα και τα περισπώμενα.

Αυτή τη γη κανείς δεν θα μας την πάρει.

Μας πληγώνουν.

Μα το νιν ανταν να τρώει την γην,

τρώει την γην θαρκέται,

μα πάντα τζείνον τρώεται τζιαι τζείνον

καταλιέται.

Γιατί σαφής η μοίρα.

Η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί

όντας ο κόσμος λείψει.

24 Απριλίου 2004. Τα σχέδια καλώς προετοιμασμένα. Με αξιοποίηση του αναξιόπιστου εκπροσώπου του ΟΗΕ του Ανάν για να δώσουν δικαιοφάνεια στις προτάσεις.

Με εκβιασμούς, πιέσεις, απειλές και εξαγορές στο μητροπολιτικό και στον κυπριακό χώρο.

Με Εφιάλτες έτοιμους και με αφελείς να συστρατρεύονται.

Κι εσύ λαέ, με το αλάθητο κριτήριο, παραμερίζοντας έντεχνες εποικοδομητικές ασάφειες, έθεσες τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων και αντελήφθης του λόγου το αληθές.

Ανέτρεψες σχέδια, δολοπλοκίες και επιτήδειους δολοπλόκους. Και είπες Όχι. Ένα Όχι που ακούεται ακόμη και που το ακούει στον τάφο ο Πρόεδρος που με τόση συναισθηματική φόρτιση έδωσε αυτή την απάντηση, ο παρών απών Τάσσος Παπαδόπουλος.

Και το Όχι βαρυσήμαντο. Και ασφαλώς δεν είπες όχι σε επί μ΄ρους πρόνοιες, αλλά στη φιλοσοφία του σχεδίου. Όταν πλανητάρχες δια πυρός και σιδήρου επέβαλλαν απόψεις, σε κάθε λαό που δεν ανεχόταν την υποταγή, κάποιοι πληρεξούσιοι και εντολοδόχοι πιστοί υπηρέτες σε προειδοποιούσαν ότι το Όχι σου θα ήταν καταστροφικό, γιατί πλανητάρχες και σία δεν θα αποδεχόντουσαν από ένα λιλιπούτειο λαό αντίσταση στα σχέδια και τις επιδιώξεις τους.

Σου ΄παν.

Είσαι μικρός. Αν κάνεις ένα ακόμα βήμα

θα σε αφανίσουν.

Είπες. Αν δεν το κάνω θα

είμαι ακόμα πιο μικρός.

Και έφυγες από τα μαρμαρένια αλώνια με σημάδια πληγών, μα περήφανος, αγονάτιστος και έτοιμος να συνεχίσεις τη λογική άρνηση υπογραφής καταστροφικών σχεδίων. Και τώρα, ας μας μετρήσουν καλύτερα.

Και τότε οι ξένοι ήσαν βέβαιοι για το αποτέλεσμα. Και προσωπικά με προειδοποίησαν ότι εμμονή σε απόρριψη ισοδυναμούσε με δονκιχωτισμό.

Και πιστός στη δική σας εντολή, διερμηνεύοντας τις δικές σας αποφάσεις, έδωσα τη δική σας απάντηση.

Ότι όταν υπάρχουν ανεμόμυλοι επικίνδυνοι σαν κι αυτούς χρειαζόντουσαν Δόν Κιχώτες σαν κι εμάς για να τους ανατρέψουν.

Και ο λαός έσπασε τα ιδεολογικά σύνορα, αγνόησε προτροπές και απειλές και είπε Όχι σε ένα σχέδιο που στην ουσία θα τερμάτιζε τη νόμιμη του κρατική οντότητα και στη συνέχεια θα οδηγούσε σε εθνικό αφανισμό.

Το σχέδιο Ανάν ενταφιάσθηκε τον Απρίλη του 2004.

Και οι νεκροί δυνάμει λαϊκής απόφασης δεν αναστήνονται. Όμως κάποιοι προσπαθούν να τους αναβιώσουν ως βρικόλακες που και πάλιν μαίνονται και απειλούν.

Σχέδια βρικόλακες που πλαστογραφούν την ουσία του Κυπριακού. Παραμερίζουν την κατοχή και την ένοχη Τουρκία και προσπαθούν να προβάλουν το Κυπριακό ως διακοινοτική διαμάχη, προσφέροντας άλλοθι στην Τουρκία που κατηγορούμενη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καταφέρνει να εκλεγεί μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, να είναι υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε. και να οδηγεί το θύμα στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Εμείς όμως θα ανατρέψουμε την πλαστογραφία.

Ποια είναι η υφή του Κυπριακού. Εισβολή, κατοχή, εθνοκάθαρση, γενοκτονία, διχοτόμηση από τον Τουρκικό στρατό, εποικισμός και μία κατά συνέχεια παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Κυπριακού λαού.

Εδώ έπρεπε να επικεντρώνεται ο διάλογος με την Τουρκία ως αντίπαλη πλευρά όχι το έτερο θύμα του τουρκικού επεκτατισμού τους Τουρκοκύπριους.

Και οι δηλώσεις για λύση από τους Κυπρίους αποτελούν φενάκη. Ο Ταλάτ είναι πιστός γκαουλάϊτερ της Άγκυρας και όχι εκπρόσωπος των συμφερόντων των Τουρκοκυπρίων.

Στην προεκλογική περίοδο όλες οι πλευρές δεσμεύθηκαν ενώπιον του λαού για λύση που να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, των θεσμών, της οικονομίας, τις βασικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα τερματίζει κηδεμονίες, εγγυήσεις και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Η λαϊκή εντολή δόθηκε πάνω σε αυτή τη βάση. Περαιτέρω ότι οι συνομιλίες θα άρχιζαν μόνο εφόσον είχε εξευρεθεί ένα αδρό πλαίσιο για λύση. Βρέθηκε; Το πρώτο κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια – Ταλάτ δημιούργησε εύλογες ανησυχίες. Αδιανόητη η αποδοχή δύο κρατών, συνεταιρισμού, που η ανυπαρξία του επισημοποιήθηκε το 1964, εκ περιτροπής προεδρία νομιμοποίηση του εποικισμού, εκχώρηση του κατάλοιπου εξουσίας και συνομοσπονδιακή διάρθρωση με εκ περιτροπής χειρισμό θεμάτων, με ουσιαστική εξίσωση του 82 με το 18, με κατά καιρούς πρόεδρο εκ Τουρκίας να λύει αδιέξοδα, με τους έποικους να αποτελούν την πλειοψηφία στα κατεχόμενα και να καθορίζουν την Τ/Κ ηγεσία με συμφωνίες (κρατικές στην ουσία) μεταξύ ομοσπονδιακής κυβέρνησης και περιφερειών. Αυτές οι προτάσεις δεν ανταποκρίνονται προς τη λαϊκή εντολή.

Αδιανόητη η άποψη ότι αυτή πρέπει να είναι η βάση των συνομιλιών. Λαϊκή απαίτηση και εντολή είναι η αναίρεση κάθε παρέκκλισης και επάνοδος και εμμονή στις προεκλογικές δεσμεύσεις. Κάποιοι θεωρούν τη μάχη χαμένη και ότι πρέπει να συμπεριφερθούμε σαν ηττημένοι και να δεχθούμε τους όρους του κατακτητή.

Σου ΄παν. - Γιατί συνεχίζεις αφού η μάχη έχει χαθεί;

Είπες: - Αν δεν συνεχίσω δεν θα υπάρξει άλλη μάχη.

Και προσθέτω:

Αν αντικρίζεις την κατοχική σημαία

στον Πενταδάκτυλο

και δεν σε πνίγει η οργή

αν προσκυνάς τα φυλακισμένα

μνήματα

και γυρνάς στο σπιτικό με ήρεμη

συνείδηση

αν προσπερνάς

τον Μαχαιρά του Αυξεντίου

ως ένα απλό αξιοθέατο

αν νυχτοβραδιάζεις στο αλυσοδεμένο

λιμανάκι της Κερύνειας

παρέα με το δεσμοφύλακα

του κάστρου που φιλοξενεί

το αίμα μαρτύρων αιώνων

με την κατοχική

σημαία θεματοφύλακα της

πλαστογραφίας

αν έχεις διαγράψει τα αχνάρια

του Κανάρη από την

πονεμένη ακτή της Λαπήθου

αν έχεις ξεγράψει το πατρικό σου για μερικά

αργύρια

τότε όσο κι αν αγαπώ

όλους τους ανθρώπους

όσο κι αν συγχωρώ, εγκλήματα

και δειλίες

όσο κι αν αντικρίζω το βορρά

αδιόρθωτος

τότε ταπεινά σου λέω

δεν σε θέλω στην παρέα μου

εγώ θέλω τον τούρκο λεύτερο

σε λεύτερη Τουρκία

και λεύτερο το γέρο – Μίχαλο

σε λεύτερη πατρίδα

Ναι. Υπάρχουν αρνητικές εξελίξεις. Οι ΗΠΑ συνεχίζουν την ίδια πολιτική στην περιοχή με την Τουρκία ως υπέρτατο πληρεξουσιακό περιφερειάρχη. Η επίσκεψη Ομπάμα καταδεικνύει τη συνέχιση της ίδιας Αμερικανικής πολιτικής.

Και η Μ. Βρετανία ακολουθεί ή καλύτερα υποβάλλει αυτή τη γραμμή ενώ εμείς εμμέσως νομιμοποιούμε κυριαρχία επί εδαφών μας. Όμως υπάρχουν και θετικές εξελίξεις. Η Ε.Ε. αρχίζει να απορρίπτει αμερικανικές κηδεμονικές τάσεις ιδιαίτερα αναφορικά με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. αναζητεί ανεξάρτητο ρόλο και αυτό οδηγεί στην αναζήτηση γέφυρας επικοινωνίας στη Μέση Ανατολή μέσω Κύπρου, ενώ η Τουρκία αποτελεί καθαρό πληρεξουσιακό παράγοντα των ΗΠΑ.

Επιβάλλεται μια διεκδικητική πολιτική και προσφυγή σε όλα τα διεθνή πολιτικά και νομικά βήματα.

Ασφαλώς είναι ανεπίτρεπτο να επιτραπεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας A la carte όταν αρνείται να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της.

Το Βέτο είναι το όπλο των μικρών χωρών για προάσπιση των εθνικών συμφερόντων τους.

Στο κουρδικό ίσως δεν υπάρχει σύμπτωση θεωρήσεων μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας. Όμως συν Αθηνά και χείρα κίνει. Οι σχέσεις μας με την περιοχή πρέπει να αναβαθμισθούν ιδιαίτερα με τις παραδοσιακές φιλικές Αραβικές χώρες. Πρέπει να αναβαθμίσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και άλλες εν δυνάμει συμμαχικές χώρες (Κίνα, Γαλλία, Αυστρία) και η Ελλάδα να εμμείνει στην υλοποίηση άλλων ενεργειακών οδών που τώρα μονοπωλούνται σχεδόν από την Τουρκία.

Μπορεί το αριθμητικό ισοζύγιο να είναι αρνητικό. Όμως η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων θα αναβαθμίσει τη γεωστρατηγική μας σημασία. Περαιτέρω. Σε κάθε αναμέτρηση υπάρχει μια σημαντική διάσταση. Η αποφασιστικότητα ενός λαού να υπερασπίσει τα δικαιώματά του.

Τα μολών λαβέ οδήγησαν αγωνιστές στο θάνατο και έθνη στην αθανασία. Το μολών λαβέ του Αυξεντίου γέννησε την Κυπριακή Δημοκρατία. Το δικό σας μολών λαβέ θα διασφαλίσει τη δικαίωση..

Σήμερα δεν χρειαζόμαστε ολοκαυτώματα. Αλλά σταθερή αντίσταση σε πιέσεις, εκβιασμούς και εξαγορές. Και αυτή είναι το ίδιο σημαντική. Οι πολιτικές Θερμοπύλες είναι εξ ίσου ηρωικές.

Ναι. Η ενότητα αποτελεί κλειδί στην επιτυχία. Όμως η ενότητα στηρίζεται στην κοινότητα στόχων.

Και ο λαός είναι έτοιμος να στηρίζει, χωρίς υπολογισμό θυσιών, ενότητα που βασίζεται στις προεκλογικές υποσχέσεις. Σιωπή όταν υπάρχουν παρεκκλίσεις ισοδυναμεί με συνενοχή.

Και η κριτική δεν έχει στόχο να τσιμεντώσει τυχόν σφάλματα, αλλά να τα ανατρέψει. Θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Κύπρο για όλους. Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους, Λατίνους σε μια ειρηνική συμπόρευση προόδου και ευημερίας.

Θέλουμε μια πολυπολιτισμική Κύπρο. Αυτό σημαίνει περηφάνια για την εθνική ταυτότητα όλων.

Ναι. Είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας και θέλουμε το ίδιο για τους Τουρκοκύπριους.

Θέλουμε επαναπροσέγγιση. Αλλά η επαναπροσέγγιση δεν σημαίνει ούτε διαγραφή εγκλημάτων ούτε πλαστογραφία της ιστορίας, ούτε της υφής του Κυπριακού.

Επαναπροσέγγιση σε κοινή πορεία ενάντια σε ξένες κηδεμονίες, ξένους στρατούς και ενάντια στην επιβολή ενός πολυκηδεμονευόμενου συνομοσπονδιακού μεταποικιοκρατικού μορφώματος.

Επειγόμεθα για λύση. Όχι για διάλυση. Έντεχνα επισείουν τον κίνδυνο διχοτόμησης που είναι υπαρκτός. Όμως τα υπό εκκόλαψη νεο – ανανικά σχέδια ισοδυναμούν με διχοτόμηση και τουρκική επικυριαρχία στις τώρα ελεύθερες περιοχές που τελικά θα οδηγήσει με τον εποικισμό σε αλεξανδρετοποίηση .

Ο θάνατος είναι μεγαλύτερη καταδίκη από τον ακρωτηριασμό. Όμως με σωστή διεκδικητική πολιτική μπορούμε να αποφύγουμε και τον ακρωτηριασμό. Και αυτό θα πράξουμε.

Οι ξένοι γνωρίζουν ότι για να γίνουν δεκτά σχέδια εθνοκτόνα πρέπει να υποσκάψουν το αίσθημα εθνικής ταυτότητας. Η προσπάθεια είναι σαφής. Κάθε αναφορά σε ελληνικότητα χαρακτηρίζεται ως σοβινισμός. Όμως η εθνική ταυτότητα δεν είναι επιλογή. Είναι αυτονόητη. Και σε πολυεθνικές κρατικές οντότητες δεν υπονομεύεται η εθνική ταυτότητα της μειοψηφίας, αλλά ασφαλώς όχι και της πλειοψηφίας. Δεν θα ανεχθούμε πλαστογράφηση της ιστορίας της οποίας φρουροί είναι οι Αυξεντίου οι Μάτσηδες, οι Παλληκαρίδηδες.

Και η ελληνική φιλοσοφική θεώρηση είναι αναγνώριση και αλληλεγγύη προς κάθε λαό.

Θα επαναλάβω στίχους από το ποίημα για την Ελλάδα.

Ελλάδα των Αρκαδίων και της

Αλαμάνας

του κρυφού σχολιού μα και

της ανοιχτής αντίστασης

οι αναλύμπιοι άρχοντες

μου διαμυνούν πως

αν σε πω μάνα Ελλάδα

με μαύρο χρώμα θα

με βάψουν αναχρονιστή κι

Εθνικιστή,

Ελλάδα που με δίδαξες

αληθινά να αγαπώ και τον Ανδρεα

τον Αράμ και του

γειτονικού χωριού τον

φίλο τον Ομέρη

εγώ Ελλάδα μου δεν

σε κρατάω μητριά

και τώρα στο στερνό

το μονοπάτι

μάνα Ελλάδα θα σε πω

κι όταν ακόμα

κάποιοι νεοέλληνες εδώ κι εκεί

μου γύρισαν την πλάτη

Και ας μη συγχύζουν την αναγκαία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με την κακόγουστη προσπάθεια επαναγραφής της ιστορίας με στενά αλλότρια ελατήρια.

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές.

Στώμεν καλώς.

Όλοι εμείς εδώ, με τα αγκάθια του συρματοπλέγματος να πληγώνουν τις σάρκες μας, χωρίς μισαλλοδοξία, δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση πως χωρίς υπολογισμό θυσίας θα υπερασπίσουμε την επιβίωση μας σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια από τον Απ. Ανδρέα, την Κερύνεια, του Μόρφου ως την Πάφο και το δικαίωμα όλων των Κυπρίων (Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων) να είναι περήφανοι πολίτες της συνολικής κυπριακής επικράτειας.

Θα υπερασπίσουμε για όλους αυτό το δικαίωμα.

Στον Πενταδάκτυλο στασίασε ένας νεκρός

Δεν τον χωρούσε ο Άδης

Μα τα σύνορα φρουρούσαν Κέρβεροι

Και Πραιτωριανοί

Ξέφυγε μα δεν έφυγε

Απόμεινε μισοστρατίς στον

Ανύπαρκτο χώρο

Κι από τότε παράμεινε

Ανύπαρκτος στην υπαρκτή

Αδιέξοδη στράτα.

Ζητείται λύτης

Και λύτης ο λαός

Που γκρεμίζει αλυσίδες

Και Πραιτωριανούς

Και κάνει τη ζωή, ζωή

Και την ελευθερία, ελευθερία.

Και εμείς δεν θα εξαντληθούμε σε εκκλήσεις προς τον Πενταδάκτυλο τον άψυχο ψυχωμένο βράχο. Εμείς θα δανείσουμε χέρια και δόντια και ψυχή στον αιωνόβιο αδούλωτο γίγαντα.

Αυτά τα χώματα είναι δικά μας

Και δικά τους

Και κανείς δεν θα μας τα πάρει

Ο αγώνας θα έχει μόνο

Μια κατάληξη.

Λεύτερη Κύπρος για όλους.

Σε αυτό τον αγώνα θάμαστε στρατευμένοι ζωντανοί ή νεκροί.

Όσοι πιστοί.