ΕΛΛΑΔΑ - ΚΥΠΡΟΣ

Κι όμως κάποιοι δεν ξεχνούν, αντιστέκονται και επιμένουν να μας αφυπνίζουν.

Δημοτικά σχολεία στη Νίκαια (Αττικής), αδελφοποιημένα με σχολεία της Κύπρου.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008

Από την συγκέντρωση της "Πρωτοβουλίας Σοσιαλιστών" της 4ης Δεκεμβρίου 2008 στο ξενοδοχείο Stanley.

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Η Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών για την λαϊκή πατριωτική και οικολογική συσπείρωση, το ΔΗΚΚΙ και ο συγγραφέας του βιβλίου «Η Κύπρος σε Παγίδα» Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, σας προσκαλούν σε εκδήλωση – συζήτηση με θέμα «Έθνος, Αριστερά και Διεθνείς Εξελίξεις» που θα πραγματοποιηθεί με αφορμή την παρουσίαση του παραπάνω βιβλίου, στο Ξενοδοχείο Τιτάνια, Πανεπιστημίου 52, την Δευτέρα 16.3.09 στην αίθουσα «Απόλλων» και ώρα 19.00 μ.μ..

Εισηγητές θα είναι: ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑΑλέκος Αλαβάνος, ο Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Νίκος Κατσουρίδης, ο πρώην Υπουργός Αναστάσιος Πεπονής, ο Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος της Δ.Ε. του ΔΗΚΚΙ Ηλίας Νικολόπουλος.

Την συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ.

Η παρουσία σας θα αποτελέσει μεγάλη τιμή για εμάς.

Προτάσεις για τα εθνικά θέματα.

Οι ακόλουθες προτάσεις για τα θέματα διεθνών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής αποτελούν περιληπτική διατύπωση ορισμένων κρίσιμων θεμάτων της εθνικής μας πολιτικής μέσα στο ευρύ πλέγμα των διεθνών σχέσεων. Τα σημεία στα οποία αναφερόμαστε απλώς αποτελούν την αιχμή του δόρατος στο πλαίσιο που αφορά την εξωτερική μας πολιτική στο γειτονικό μας περιβάλλον και σαφώς δεν εξαντλούν το σύνολο της εξωτερικής μας πολιτικής.

Ο δημόσιος διάλογος επικεντρώνεται μόνο στο εσωτερικό μέτωπο, παραβλέποντας επιδεικτικά ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει εθνικά προβλήματα σε πολλά μέτωπα, όπως στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία κ.λπ.

Με αφορμή τα 15 σημεία – «άμεσοι στόχοι πάλης»- του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνονται από κοινού ορισμένες αρχές, παραδεκτές απ’ όλους.

Η υπεράσπιση της Ειρήνης και ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, όπως εκφράζονται στους άμεσους στόχους, προϋποθέτουν, κατά γενική ομολογία και συμφωνία, τα ακόλουθα:

1. «Αναζωογόνηση του φιλειρηνικού κινήματος. Αντίσταση στη στρατιωτικοποίηση, τη Νέα Τάξη και τον μιλιταρισμό. Μέτωπο στον εθνικισμό».

2. «Προώθηση της ειρήνης και της σταθερότητας στα Βαλκάνια και το Αιγαίο. Μια πολιτική φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, ανάπτυξη των διακρατικών σχέσεων, της καλής γειτονίας, της ισότιμης συνεργασίας και του σεβασμού του αμοιβαίου οφέλους και της εδαφικής ακεραιότητας όλων των χωρών. Μόνο σ’ αυτή τη βάση μπορούν να προωθηθούν δίκαιες λύσεις στα μεγάλα προβλήματα του Κυπριακού, των ελληνοτουρκικών σχέσεων, της FYROM, του Κοσόβου».

Η ειρήνη που είναι το ανώτατο αγαθό, πρέπει να εδράζεται στο δίκαιο και την ελευθερία των λαών. Δεν νοείται ειρήνη με εξάρτηση. Γι’ αυτό τα θέματα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ειρήνη, την σταθερότητα κ.λπ. Στο θέμα αυτό έδωσε απάντηση ο Θουκυδίδης, διατυπώνοντας τη θέση: «Ο καλύτερος τρόπος να εξασφαλίσει κανείς μια σταθερή ειρήνη είναι βέβαια ν’ αποφύγει να μεταχειρίζεται τη δύναμη του για να αδικεί, αλλά και να δείχνει ότι είναι αποφασισμένος να μην ανεχθεί να τον αδικούν».[1]

Θέλουμε να λάβουμε και την πρόταση του Θουκυδίδη ως βασική αρχή του καθορισμού της πολιτικής μας στα εθνικά θέματα μαζί με τις άλλες αρχές. Για να εκπληρώσουμε λοιπόν τα ανωτέρω, πρέπει να είμαστε σε θέση να υπερασπιζόμαστε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και να διασφαλίζουμε την εδαφική ακεραιότητα και εθνική ανεξαρτησία, γιατί δεν θέλουμε να αδικούμε, δεν πρέπει όμως και να ανεχόμαστε να μας αδικούν. Η προσκόλληση και ενασχόληση μόνο με τους κοινωνικούς αγώνες στο εσωτερικό, αγνοώντας ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει εθνικά προβλήματα σε πολλά μέτωπα, όπως στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία κ.λπ., κάνει μια αυθαίρετη ιστορική αφαίρεση, ακυρώνοντας στην πράξη τα αντι-ιμπεριαλιστικά αιτήματα.

Αναγνωρίζουμε ότι οι κοινωνικοί αγώνες στο εσωτερικό βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση με τον αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα, έτσι όπως μας τον κληροδότησε η πολιτική του ΕΑΜ και της ΕΔΑ; Συμφωνούμε στην εθνικοαπελευθερωτική εαμική παράδοση και δεν την θεωρούμε παρωχημένη, ώστε να την αναθεωρήσουμε; Η ελληνική Αριστερά, εάν θέλει να δημιουργήσει το πλειοψηφικό ρεύμα για μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, πρέπει να είναι εαμογενής, δηλαδή πατριωτική (να έχει διάσταση εθνικοαπελευθερωτική και κοινωνική συγχρόνως). Η τυχόν αποσύνδεσή του εθνικού και του κοινωνικού αφήνει στο απυρόβλητο τον ιμπεριαλισμό. Αν οι ανωτέρω τρεις αρχές αποτελούν τους άξονες για τον καθορισμό της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ και τον προσδιορισμό της πολιτικής του στα εθνικά θέματα, τότε μπορούμε μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια να κάνουμε τις προτάσεις μας.

Προηγουμένως όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε σε τι συνίσταται η Νέα Τάξη και πως ερμηνεύεται ο εθνικισμός και δεύτερο, πως κατοχυρώνεται η ειρήνη γενικά.

Για το λόγο αυτό συμπληρωματικά και επεξηγηματικά θα πρέπει να συμφωνήσουμε στα εξής:

1. Η πολιτική της αλλαγής συνόρων που επιδιώκουν οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της Νέας Τάξης στα Βαλκάνια, άμεσα στο Κόσοβο και στο Αιγαίο και ενδεχομένως στη Θράκη, στη Μακεδονία και στην ΄Ηπειρο αντίκειται ή δεν αντίκειται στις προαναφερόμενες αρχές;

Πρέπει να πάρουμε θέση. Η άποψή μας είναι ότι αντίκειται στις ανωτέρω αρχές. Σαφώς και δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε υπέρ της αλλαγής συνόρων και το έχουμε δηλώσει όλοι μας κατηγορηματικά.

2. ΄Οταν μιλάμε για εθνικισμό εννοούμε μόνο τον εθνικισμό εντός των ελληνικών συνόρων ή περιλαμβάνουμε σ’ αυτόν και τον εθνικισμό των γειτόνων μας; Η επιθετική και σοβινιστική πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης και η αλυτρωτική και επεκτατική πολιτική των Σκοπίων, ως επίσημη κρατική πολιτική, αντίκειται επίσης στις ανωτέρω αρχές, γιατί από μια τέτοια επιθετική πολιτική των γειτόνων μας τίθενται υπό αμφισβήτηση τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, η εδαφική μας ακεραιότητα και εθνική ανεξαρτησία και δημιουργούνται κίνδυνοι για την ειρήνη και την ειρηνική συμβίωση στην περιοχή.

Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τη διευκρίνηση ότι ο πατριωτισμός δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικισμό. Είναι για μας η προϋπόθεση του διεθνισμού. Ούτε η πατριδοκαπηλία έχει σχέση με τον πατριωτισμό. ΄Ο,τι διεκδικούμε για τους άλλους λαούς πρέπει να διεκδικούμε και για τον εαυτό μας.΄Αλλο λοιπόν η φιλοπατρία κι άλλο η πατριδοκαπηλία.[2] Κάνουμε αυστηρή διάκριση ανάμεσα στις δύο έννοιες. Ορισμένοι ανιστόρητοι κύκλοι θέλουν απλώς να ενοχοποιήσουν με τον τρόπο αυτό τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Χωρίς πατριωτισμό δεν μπορεί να υπάρξει διεθνής αλληλεγγύη, παρά υποταγή στον διεθνή ιμπεριαλισμό και τις επιδιώξεις του. ΄Οσοι υποστηρίζουν, από ιδεολογική παραπλάνηση, ότι ο πατριωτισμός ταυτίζεται με τον εθνικισμό υπηρετούν αντικειμενικά την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη.

Ακόμη υπάρχει προς διευκρίνηση και τοποθέτηση το θέμα που αφορά το έθνος- κράτος. Πιστεύουν ορισμένοι ηγετικοί θεωρητικοί κύκλοι στα πλαίσια της Αριστεράς ότι το έθνος αποτελεί φαντασιακή κατασκευή του κράτους. Συνεπώς τα περί έθνους κατά την άποψή τους, είναι ανοησίες.[3] Το μόνο που υπάρχει αντικειμενικά και έχει υλική βάση είναι η ταξική πάλη. Εμείς θεωρούμε, σε αντίθεση μ’ αυτούς που θέλουν να ισοπεδώσουν και να μηδενίσουν την εθνική ιδιοπροσωπία μας, ότι η εθνική συνείδηση και ιστορική παράδοση του ελληνισμού και ό,τι αυτό σημαίνει, από την αρχαιότητα έως σήμερα, προηγείται του κράτους.

Ισχυριζόμαστε ότι η ιμπεριαλιστική πολιτική που εφαρμόζεται και μέσω της παγκοσμιοποίησης αποσκοπεί είτε στην δημιουργία κρατών -προτεκτοράτων, όπως αυτό του Κοσόβου και της FYROM, είτε στην κατάργηση και πολτοποίηση εθνών -κρατών, όπως η Ελλάδα, η οποία θέλει να διατηρήσει την ύπαρξή της, την εδαφική της ακεραιότητα, την εθνική της ανεξαρτησία και την προκοπή της. Δεν είναι τυχαία η ιμπεριαλιστική πολιτική που ασκείται σε βάρος μας από τις ΗΠΑ και τους «άσπονδους φίλους και συμμάχους» μας για την εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών τους συμφερόντων στην περιοχή και που εφαρμόζεται με ποικίλους τρόπους.

Σύμφωνα με τα ανωτέρω, η επιθετική ιμπεριαλιστική πολιτική κατά της Ελλάδας, είναι σε πολλά επίπεδα. Είναι πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική:

α) Στην πολιτική: Οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι, με αιχμή του δόρατος τις ΗΠΑ, στηρίζουν με κάθε τρόπο και κάθε μέσο την ανθελληνική πολιτική της Τουρκίας, των Σκοπίων και της Αλβανίας στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη και τη Μακεδονία. Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι αποσκοπούν, όπως και ο Χίτλερ στον διαμελισμό ή ακρωτηριασμό της Ελλάδας[4]

β) Στην οικονομία. Υπονομεύουν την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας, προσπαθώντας να ακυρώσουν τις συμφωνίες για το πετρέλαιο και φυσικό αέριο και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας, ενισχύοντας και ενθαρρύνοντας την επεκτατική και σοβινιστική πολιτική της ΄Αγκυρας στο Αιγαίο με το casus belli, τις γκρίζες ζώνες και αποτρέποντας την Ελλάδα να εφαρμόσει τη Διεθνή Σύμβαση της Θάλασσας με τον καθορισμό της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης των διακοσίων μιλίων, την οποία η Τουρκία εφάρμοσε στον Εύξεινο Πόντο, την αρνείται όμως στην Ελλάδα και την Κύπρο, ωσάν να ήμαστε υποτελείς της.

γ) Στην παιδεία. Η παιδεία είναι κατά γενική ομολογία η μετάδοση του μέχρι σήμερα παραχθέντος πολιτισμού, που σημαίνει μετάδοση του ελληνικού πολιτισμού, που αποτελεί τη βάση της κοινωνικής συνοχής και που θέλουν να εξαλείψουν οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι, σύμφωνα και με τα αποδιδόμενα στον Κίσινγκερ. Εμείς δεν συμφωνούμε στην κατάλυση της πολιτιστικής μας παράδοσης, αλλά επιδιώκουμε αντιθέτως την ανανέωσή της και την κάθαρσή της από οποιαδήποτε εθνικιστικά χαρακτηριστικά, που επέβαλε η μετεμφυλιακή «εθνικοφροσύνη». ΄Οπως δεν συμφωνούμε να πετάξουμε τον σοσιαλισμό στον κάλαθο των αχρήστων, γιατί τον παραποίησε ο υπαρκτός σοσιαλισμός. ΄Οπως δεν απαξιώνουμε τη δημοκρατία, επειδή την αλλοίωσε η διαπλοκή, όπως δεν ακυρώνουμε την αξία της ελευθερίας, επειδή πολλοί την ταυτίζουν με την ασυδοσία, δηλαδή με τον νεοφιλελευθερισμό. Θέλουμε να διατηρήσουμε τα οράματα, τις αρχές και αξίες του ελληνικού πολιτισμού, που αποτελούν συγχρόνως πανανθρώπινα ιδανικά. Είμαστε για το λόγο αυτό κατά της εθνομηδενιστικής πολιτικής που επιδιώκουν να επιβάλουν οι ξένοι κύκλοι με τη συνεργασία ορισμένων θεσμικών και εξωθεσμικών κέντρων εντός και εκτός Ελλάδας,, για την διαστρέβλωση της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού, σύμφωνα με τα κελεύσματα της Νέας Τάξης.[5]

Δεν συγχέουμε τους λαούς των χωρών με τις ηγεσίες τους. Είμαστε υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης και αλληλεγγύης με όλους τους λαούς. Φιλία όμως δεν σημαίνει υποταγή.

1. Θέτουμε λοιπόν το ακόλουθο απλό ερώτημα: Υπάρχει ή δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική απειλή, που αφορά που αφορά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, την εδαφική μας ακεραιότητα και εθνική ανεξαρτησία; Είναι αποκύημα φαντασίας μια τέτοια άποψη; Εμείς λέμε ότι υπάρχει και το αποδεικνύει καθημερινά η επεκτατική πολιτική των γειτόνων μας.

2. Εμείς είμαστε υπέρ του να ασκήσει η Ελλάδα τα κυριαρχικά της δικαιώματα, που είναι σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες και τις διεθνείς συνθήκες, για να μας σέβονται και οι ξένοι και να μη μας θεωρούν δουλοπρεπείς και δουλόφρονες. Επειδή όμως η Ελλάδα είναι «κράτος περιορισμένης ευθύνης», δεν θέλουμε να παραιτηθούμε από τα δικαιώματα αυτά, από τα οποία παραιτείται η υποτελής άρχουσα τάξη της Ελλάδας, για να μη δυσαρεστήσει τις ΗΠΑ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς κύκλους και να αποκομίσει και τα δικά της οφέλη. Στον αγώνα αυτόν πρέπει να πρωτοστατήσει η πολιτική Αριστερά για να συνδεθεί με την κοινωνική Αριστερά, σύμφωνα και με τις καλλίτερες παραδόσεις της.

3. Σχετικά με την Κύπρο: Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, όπως αναφέρεται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και των ΗΕ και γι’ αυτό θεωρούμε ότι καμία λύση δεν είναι δυνατή, χωρίς την αποχώρηση του στρατού κατοχής.

α) Ο πρόεδρος της Κύπρου διακηρύττει θεωρητικά, ως βάση συνομιλιών με την τουρκοκυπριακή πλευρά: ΄Ενα κράτος, μία κυριαρχία και μία ιθαγένεια.

Ο κ. Ταλάτ και ο κ. Ερντογάν απεναντίας μιλούν για κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δύο ισότιμα κράτη και συνεταιρισμό. Από τη θέση αυτή δεν μετακινούνται καθόλου. Προσπαθούν με την βοήθεια των Αγγλοαμερικάνων να περάσουν ένα τροποποιημένο σχέδιο Ανάν. Πρέπει να είμαστε σαφώς ενάντια στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και της μετατροπής της σε προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων.

Υποστηρίζουμε ότι η λύση του Κυπριακού πρέπει να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, των θεσμών, τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους. Λύση εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, χωρίς εξαιρέσεις.[6] Η Αριστερά στο σύνολό της πρωτοστατούσε πάντα στους αγώνες για την ανεξαρτησία της Κύπρου. Θεωρούμε σήμερα ότι αυτοί οι αγώνες δεν αποτελούν ένα ιστορικό λάθος που πρέπει να αναθεωρηθεί, αλλά αντιθέτως η Αριστερά πρέπει να πρωτοστατήσει στη συνέχισή τους.

4. Σχετικά με το Αιγαίο: α) Η Τουρκία ασκεί μια επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο (εναέριος χώρος, αποστρατικοποίηση ελληνικών νήσων, γκρίζες ζώνες, αμφισβήτηση FIR Αθηνών, περιοχή θαλάσσιας έρευνας και διάσωσης, λαθρομετανάστευση κ.λπ) Αναγνωρίζουμε ότι το μόνο πρόβλημα που έχει να επιλύσει η Ελλάδα με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), βάσει τους διεθνούς δικαίου της θάλασσας. Το θέμα της υφαλοκριπίδας υπερκαλύπτεται από την εφαρμογή της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης. Υποστηρίζουμε ότι η Ελλάδα, σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, πρέπει να εφαρμόσει τη Διεθνή Σύμβαση των Θαλασσών του 1982 για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των 200 μιλίων στο Αιγαίο, το Ιόνιο και το Λυβικό Πέλαγος, σε συμφωνία με τα όμορα κράτη. (φυσικά, όπου τα 200 μίλια τέμνονται ακολουθείται η μεσαία γραμμή). Η Ελλάδα δείχνει να φοβάται να εκμεταλλευτεί τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές προς όφελος του ελληνικού λαού, δικαίωμα που της αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συνθήκες, λόγω απειλών από μέρους της Τουρκίας και πιέσεων των ΗΠΑ. Η Τουρκία απεναντίας εφάρμοσε στον Εύξεινο Πόντο το σχέδιο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, αλλά το αρνείται στην Ελλάδα. Δικαιούμαστε να ασκήσουμε ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος τα δικαιώματά μας η θα υποταχτούμε ως υποτελείς στις απαιτήσεις της ΄Αγκυρας, η οποία εφαρμόζει το διεθνές δίκαιο, όποτε και όπου της συμφέρει;

β) Δεν αναγνωρίζουμε συνεπώς ούτε συνοριακές διαφορές, ούτε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, που αναγνώρισε η κυβέρνηση Σημίτη με Υπουργό Εξωτερικό τον Πάγκαλο και τον σημερινό αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτεύσης Γιώργο Παπανδρέου, κατόπιν απαιτήσεως των Αμερικανών.

γ) Απαιτούμε την κατάργηση του casus belli που επικύρωσε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, προκειμένου να διαπραγματευόμαστε με την Τουρκία. ΄Εχει η Τουρκία δικαίωμα, με βάση τους διεθνείς κανόνες και τις διεθνείς συνθήκες, να μας απειλεί και είναι αυτός τρόπος ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών; Φυσικά δεν μπορούμε να αποδεχτούμε μια τέτοια στάση της Τουρκίας, που ακυρώνει στο σύνολό τους τις αρχές που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι η βία, ο πόλεμος και η απειλή βίας αποτελούν προϋποθέσεις της ειρήνης, της σχέσης καλής γειτονίας κ.λπ. Στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε για τη σχέση δύο λαών, αλλά για την επιβολή μιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Τουρκίας.

δ) Η συμπεριφορά της Τουρκίας είναι ασυμβίβαστη με την αίτηση ένταξής στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, γιατί δεν συμμορφώνεται με τους διεθνείς κανόνες και τις διεθνείς συνθήκες, τις οποίες καταπατεί ασύστολα. Η συνηγορία μας υπέρ της ένταξής της, την ενθαρρύνει να αδικοπραγεί με το αζημίωτο. Υπό τις συνθήκες αυτές, αλλά και γιατί πιστεύουμε ότι η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση σημαίνει διάλυσή της, ως δυνάμει ανεξάρτητης οντότητας και μετατροπή της σε ζώνη ελευθέρων συναλλαγών, μια νεοαποικία των Αμερικανών, είμαστε αντίθετοι στην ένταξή της στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.

ε) Είμαστε υπέρ της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, όπως ορίζουν οι διεθνείς συνθήκες και το εφαρμόζει η ίδια η Τουρκία σε άλλα μέρη των θαλασσών της.

5. Σχετικά με το Μακεδονικό: Με την βεβαιότητα ότι θα δημιουργηθεί μόνιμη εστία έντασης στην περιοχή, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ειρήνη, δεν δεχόμαστε η όποια ονομασία των Σκοπίων προκύψει από τις διαπραγματεύσεις να περιέχει τον όρο Μακεδονία ή παράγωγό του. Αυτό δείχνει η ασυμβίβαστη στάση των Σκοπίων στο όνομα. Είμαστε συνεπώς, για τους ανωτέρω λόγους, ενάντια σε οποιανδήποτε σύνθετη ονομασία που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία. Ούτε ΄Ανω, ούτε Νέα, ούτε Βόρεια Μακεδονία εξασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της ελληνικής Μακεδονίας. Ο λόγος είναι απλός: ΄Ετσι και αναγνωριστούν ως Μακεδόνες σαν κρατική οντότητα, τότε ούτε ο γεωγραφικός προσδιορισμός, ούτε η για όλες τις χρήσεις του, μας εξασφαλίζει από αλυτρωτισμούς και εδαφικές διεκδικήσεις, γιατί ένα κράτος που εμπεριέχει στην ονομασία του τον όρο Μακεδονία, έχει το δικαίωμα, σύμφωνα και με την θεωρία, ότι το κράτος δημιουργεί τα έθνη, να δημιουργήσει και μακεδονική εθνότητα και μακεδονική γλώσσα. Οι Σκοπιανοί θα ισχυρίζονται ότι υπάρχει η λυτρωμένη Μακεδονία (΄Ανω, Νέα, Βόρεια, δεν έχει σημασία και η αλύτρωτη Κάτω, Παλιά, Νότια). Πώς θα λέγονται οι Σκοπιανοί; ΄Ανω Μακεδόνες; Είναι γελοίο και προκαλεί την νοημοσύνη μας, γιατί θα λέγονται απλώς Μακεδόνες και όχι ΄Ανω ή Νέοι ή Βόρειοι Μακεδόνες. Θα επιδιώξουν συνεπώς αλλαγή των συνόρων. [7]

Αρνούμαστε σ’ αυτό το κράτος να φέρει για όλο τον γεωγραφικό χώρο τον όνομα «Μακεδονία ή παράγωγό του», παρά μόνο στην περιοχή που του ανήκει, ως επαρχία του.[8] Πιστεύουμε ότι θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και θα οδηγήσει σε πλήρη αποσταθεροποίηση και ανασφάλεια την περιοχή. Κινδυνεύει άμεσα η Ειρήνη από μια τέτοια υπερεθνικιστική, προκλητική και επιθετική πολιτική των Σκοπίων, που διαρκώς παίρνει πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Μια τέτοια ενέργεια των Σκοπίων συνιστά δυναμίτη στα θεμέλια της ειρηνικής συνύπαρξης, της καλής γειτονίας κ.λπ., για τις οποίες αγωνιζόμαστε και γι’ αυτό και μόνο το λόγο δεν πρέπει να υποχωρήσουμε. [9]

Ορισμένοι κύκλοι στα πλαίσια της ανανεωτικής Αριστεράς διακήρυτταν ότι θα αναγνωρίσουν την «Δημοκρατία της Μακεδονίας»; Ποιους εξυπηρετούν αντικειμενικά (και όχι από πρόθεση, αλλά από λάθος εννοούμενο διεθνισμό) με την τοποθέτησή τους αυτή; Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των Αμερικανών που χρησιμοποιούν την αμερικανοτραφή ηγεσία των Σκοπίων ως μαριονέτες για να επιβάλουν τα γεωστρατηγικά σχέδιά τους στην περιοχή; Γνωστά είναι ήδη τα σχέδια των Αμερικανών να ελέγξουν απόλυτα τη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου με το σχέδιο Ναμπούκο, μέσα από κράτη - προτεκτοράτα, όπως είναι η FYROM και το Κόσοβο, στα σύνορα των οποίων στήνεται η βάση Bondsteel, η μεγαλύτερη βάση των Αμερικανών στον κόσμο εκτός ΗΠΑ.

6. Σχετικά με την Θράκη. Εμείς είμαστε ενάντια στην αυτονομιστική προσπάθεια που καλλιεργεί η Τουρκία στους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης και στις απαιτήσεις σοβινιστικών κύκλων της Αλβανίας για την Τσαμουριά. Γνωστή είναι η δήλωση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Τσετίν, ότι δεν υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, αλλά τουρκική και ότι αυτή αποτελεί «αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου τουρκικού έθνους». Θα επιβραβεύσουμε μια τέτοια πολιτική;

Αντιθέτως θέτουμε θέματα κατοχύρωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων τόσο στη FYROM, όσο και στην Αλβανία, στην Τουρκία, αλλά και οπουδήποτε στον κόσμο.

7. Σχετικά με την ασφάλεια. Στηρίζουμε μια πολιτική ασφάλειας που θα κατοχυρώνει την εθνική ακεραιότητα και εθνική ανεξαρτησία, θα είναι σε θέση να υπερασπίζεται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και ουδέν πέραν τούτου. Με την έννοια αυτή θα πρέπει να διατηρούμε έναν αξιόμαχο στρατό που θα προασπίζει για τον ελληνικό λαό αυτά τα αγαθά και θα αποτρέπει την επιθετική πολιτική των γειτόνων μας και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που τους στηρίζουν, σύμφωνα και με την αρχή που διακήρυξε ο Θουκυδίδης. Είμαστε ενάντια σε οποιανδήποτε επιθετική ενέργεια, απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται αυτή και από οπουδήποτε μπορεί να εκπορεύεται. Γι’ αυτό είμαστε υπέρ της κατάργησης των βάσεων της Σούδας κ.λπ., και της απαγόρευσης οποιασδήποτε στρατιωτικής αποστολής στο εξωτερικό.

Οι θέσεις που διακηρύττουμε είναι απόλυτα συμβατές με τις αρχές που αναγνωρίζει και προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατοχυρώνουν γενικά την ειρήνη και την και ιμπεριαλιστικές πολιτικές της Νέας Τάξης.

8. Σχετικά με τη γενοκτονία των Ποντίων και του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Η Τουρκία θα πρέπει να αναγνωρίσει το έγκλημα των Νεοτούρκων και τον Κεμαλιστών κατά του ποντιακού Ελληνισμού και των Ελλήνων της Ιωνίας. Αυτό το αίτημα αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια και δικαιοσύνη και την φιλία ανάμεσα στους λαούς.

9. Σχετικά με τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Η Γερμανία θα πρέπει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα για τα εγκλήματα που διέπραξαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής κατά της Ελλάδας, πληρώνοντας τις αποζημιώσεις, εξοφλώντας το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο και επιστρέφοντας τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που έκλεψαν οι Ναζί. ΄Ετσι αποκαθίσταται και στο θέμα αυτό η δικαιοσύνη, που αποτελεί προϋπόθεση της συμφιλίωσης των δύο λαών.

10. Μεταναστευτικό ζήτημα. Εκτός από την κοινωνική και ανθρωπιστική πτυχή, στην οποία ορθά η Αριστερά επιδεικνύει την ευαισθησία της, το ζήτημα έχει βαρύνουσα οικονομική και πολιτική σημασία και επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια μιας συνολικής εθνικής στρατηγικής που εκτός από ζητήματα απασχόλησης, ασφάλισης, κοινωνικής και πολιτιστικής ενσωμάτωσης (όχι βέβαια αφομοίωσης!) πρέπει να εξετάσει και τις παραμέτρους εθνικής ασφαλείας. Επίσης, δεδομένης της γεωγραφίας της χώρας μας, που αποτελεί πύλη εισόδου για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, το μεταναστευτικό εκτός από εθνικό είναι και κοινοτικό και διεθνές θέμα και σαν τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Το πρόβλημα είναι τεράστιο και πρέπει να μελετηθεί σε βάθος για να προταθεί και η κατάλληλη πολιτική, που θα δώσει λύσεις με βάση τόσο τις ανάγκες ασφαλείας και τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας όσο και τις αρχές της αλληλεγγύης ανάμεσα στους ΄Ελληνες και αλλοδαπούς εργαζόμενους.

Θέλουμε να είμαστε στην πράξη συνεπείς με όσα διακηρύττουμε στη θεωρία. Μια εθνική στρατηγική που θα εδράζεται σ’ ένα πραγματικό αντιϊμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό μέτωπο αποτελεί την ασφαλή εγγύηση για την κοινωνική συνοχή στο εσωτερικό και την κατοχύρωση της ειρήνης, ως του μέγιστου αγαθού στις διακρατικές σχέσεις.

---

1 Θουκυδίδου, Ιστορίας Α΄ (70 - 71)

[2] Το «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης», (Ομήρου Ιλ., Μ 243) δεν έχει σχέση με τον εθνικισμό.

[3] Βλ. άρθρο ορισμένων διανοουμένων της ανανεωτικής Αριστεράς στην εφημερίδα της ΑΚΟΑ «Εποχή», 24.12.2006, που ισχυρίζονται ότι το μόνο που υπάρχει και ισχύει στην κοινωνία είναι η ταξική πάλη και πέραν τούτου ουδέν και ότι τα περί έθνους είναι απλώς ανοησίες! Ειλικρινά πρέπει να αναρωτηθεί κανείς: Πως να πάει η Αριστερά με τέτοιες θέσεις μπροστά και να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα;

[4] Βλ. Μανώλης Γλέζος, Εθνική Αντίσταση 1940 -1941, Αθήνα 2006, σ.

[5] Στο θέμα αυτό σημαντική είναι η συνεισφορά του Λαοκράτη Βάσση, ο οποίος στο βιβλίο του: Αναζητήσεις Πολιτιστικής Πολιτικής, εκδ. «Ταξιδευτής», Αθήνα 2008, αναλύει με επιστημονικούς όρους το πρόβλημα του πολιτισμού, αναζητεί λύσεις και προβαίνει σε συγκεκριμένες προτάσεις.

[6] Βλ. και ανάλυση του Δαμιανού Βασιλειάδη: «Η ιδεολογική πλευρά του προβλήματος της Κύπρου, με βάση την πολιτική Χριστόφια και Αναστασιάδη» καθώς και την εξαίρετη ανάλυση του Λουκά Αξελού: «Πατριωτισμός, Διεθνισμός και Κυπριακό Ζήτημα», όπου μπαίνουν και θέματα ιδεολογικής ερμηνείας της ιστορίας.

[7] Βλ. Υπάρχουν σχετικές μελέτες στο διαδίκτυο, που αναλύουν τις υπερεθνικιστικές και άκρως επικίνδυνες για τη σταθερότητα στην περιοχή διεκδικήσεις των γειτόνων μας από Βορά, τους κινδύνους για την ειρήνη, λόγω της αλυτρωτικής τους πολιτικής και του σφετερισμού της ελληνικής ιστορίας και προσδιορίζουν επιπλέον το νόημα του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοδιάθεσης.

[8] ΄Οταν λέμε ως επαρχία του εννοούμε ότι το κράτος αυτό μπορεί να ονομαστεί π.χ. «Δημοκρατία των Σκοπίων ή Βαρτάσκα ή όπως αλλιώς θέλει, και μπορεί το γεωγραφικό μέρος που της ανήκει (ένα 17% να το ονομάσει «Μακεδονία της Δημοκρατίας των Σκοπίων. Αυτή θα ήταν η σωστή λύση.

[9] Παραθέτουμε και τις πρόσφατες αποφάσεις ελληνοαμερικανικών οργανώσεων προς το σκοπό αυτό: ΗΠΑ: Ανακληση αναγνώρισης της ΠΓΔΜ με το όνομα Μακεδονία ζητεί η Παμμακεδονική

Posted: 25 Feb 2009 06:01 PM PST

Την ανάκληση της απόφασης που είχε λάβει η κυβέρνηση Μπους για την αναγνώριση της ΠΓΔΜ με τον όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ζητεί από τη νέα αμερικανική κυβέρνηση η Παμμακεδονική Ένωση Ηνωμένων Πολιτειών.

Με επιστολή της προς την υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, η οποία στάλθηκε πριν από τη σημερινή συνάντησή της με την υπουργό Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη, η Παμμακεδονική εκφράζει την «έντονη ανησυχία» της οργανωμένης ομογένειας των ΗΠΑ για τη «συνεχή και κλιμακούμενη αδιαλλαξία και επιθετικότητα» της ΠΓΔΜ, ζητώντας παράλληλα την...καταδίκη της «αλυτρωτικής συμπεριφοράς» της.

Την επιστολή προσυπογράφουν το Ελληνοαμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο, η Παγκόσμια Συντονιστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα (ΠΣΕΚΑ) και η Κυπριακή Ομοσπονδία Αμερικής.

«Η λανθασμένη απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης να αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, έγινε ο καταλύτης μιας ολοένα και πιο επιθετικής στάσης από την ΠΓΔΜ, που σήμερα μπορεί να θεωρηθεί ως εχθρική προς την Ελλάδα, η οποία είναι χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και σύμμαχος των ΗΠΑ εδώ και πολλά χρόνια», τονίζεται στην επιστολή.

«Πιστεύουμε ότι η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να ανακαλέσει την απόφαση για αναγνώριση της χώρας αυτής και πάλι ως ΠΓΔΜ και μάλιστα να εμποδίσει την ένταξή της στο ΝΑΤΟ έως ότου βρεθεί ένα νέο όνομα για την ΠΓΔΜ. Επιπλέον, οι ΗΠΑ θα πρέπει να καταδικάσουν με τον πλέον έντονο τρόπο τον αλυτρωτισμό και την επιθετική συμπεριφορά του κρατιδίου αυτού. Είναι επιτακτική ανάγκη η αμοιβαία αποδεκτή λύση να συμπεριλαμβάνει την αλλαγή του συνταγματικού ονόματος της ΠΓΔΜ σε νέο όνομα που θα συμφωνηθεί, αλλά και η αλλαγή αυτή να εμπεριέχεται και στα διαβατήριά τους και το εν λόγω όνομα πρέπει να είναι για όλες τις χρήσεις. Επίσης, όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ήδη έχουν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, να υιοθετήσουν το νέο όνομα για όλες τις χρήσεις», προστίθεται στην επιστολή.

Τέλος, η Παμμακεδονική Ένωση και οι άλλες ομογενειακές οργανώσεις υπογραμμίζουν ότι «οι ανωτέρω θέσεις εκφράζουν τη συντριπτική πλειοψηφία της οργανωμένης ομογένειας των ΗΠΑ», σημειώνοντας ότι τόσο «η Περιφερειακή Συνέλευση του ΣΑΕ Περιφέρειας ΗΠΑ κατά την πρόσφατη σύγκλισή της, όσο και το Δίκτυο Νεολαίας της ομόφωνα υιοθέτησαν αυτές τις θέσεις».

Την επιστολή υπογράφουν εκ μέρους της Παμμακεδονικής Ένωσης η ύπατη πρόεδρος Νίνα Γκατζούλη, εκ μέρους του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου ο Μανώλης Βεληβασάκης, εκ μέρους της Παγκόσμιας Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα (ΠΣΕΚΑ) ο Φίλιπ Κρίστοφερ και της Κυπριακής Ομοσπονδίας ο Πίτερ Παπανικολάου.

Δαμιανός Βασιλειάδης

Ο Φώτης Κουβέλης και το ΠΑΣΟΚ

Ανάλυση του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ, πρώην ηγετικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ

Αθήνα, 17.2.2009

Μας άφησε κατάπληκτους η τοποθέτηση του συντρόφου Φώτη Κουβέλη, που αναφέρθηκε στο ΠΑΣΟΚ ως «όμορο πολιτικό χώρο», προτείνοντας μάλιστα «χωρίς συμμετοχή στην κυβέρνηση παροχή ψήφου ανοχής ή και εμπιστοσύνης με δεσμεύσεις όμως προς όφελος της κοινωνίας».

Είναι δυνατό να πιστεύει ο σύντροφος Κουβέλης ότι το ΠΑΣΟΚ θα αναλάβει δεσμεύσεις προς όφελος της κοινωνίας; Δεν μετράει η πρότερη ιστορία το Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ; Δεν ισχύει η λαϊκή σοφία για τον Γιώργο Παπανδρέου: «΄Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς;» Κι αν άλλαξε και τα ρούχα, φυσικά, που κατά την γνώμη μας ούτε αυτό έκανε.

Σαν μέλος του ΔΗΚΚΙ, του οποίου τα περισσότερα μέλη είναι πασοκογενή, όπως ο υποφαινόμενος, αναρωτιόμαστε, με βάση αυτή τη δήλωση του Φώτη Κουβέλη, τι νόημα είχε και έχει η αποχώρησή μας από το ΠΑΣΟΚ. Γιατί άραγε να μην ξαναγυρίσουμε στο ΠΑΣΟΚ και να έχουμε και αξιώματα και απολαβές, αντί να καθόμαστε και να του δίνουμε ψήφο ανοχής ή εμπιστοσύνης; Μήπως φύγαμε από το ΠΑΣΟΚ για κάποιο καπρίτσιο; Μήπως φύγαμε από το ΠΑΣΟΚ, γιατί «ο καιροσκοπισμός μας» δεν υπηρετήθηκε από τον μηχανισμό του ή γιατί υπήρχαν καθαρά ιδεολογικοί λόγοι, επειδή δεν θέλαμε να συνταυτιστούμε με μια πολιτική που εξυπηρετούσε τη Νέα Τάξη και την παγκοσμιοποίηση; Μήπως επιπλέον όσοι φύγανε από το ΠΑΣΟΚ και πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να ξαναγυρίσουν στο ΠΑΣΟΚ, για να έχουν και κάποια ωφελήματα;

Η τοποθέτηση αυτή του σύντροφου Κουβέλη δημιουργεί το ολιγότερο σύγχυση. Σύγχυση με την έννοια ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι διαφορετικό στην πολιτική του από τη Νέα Δημοκρατία. Εμείς θέλουμε να δείξουμε ότι φύγαμε από το ΠΑΣΟΚ και ενταχτήκαμε στις γραμμές του του ΔΗΚΚΙ και του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θεωρούμε ότι το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχτηκε σε ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο κόμμα, και αυτόν τον νεοφιλελευθερισμό τον υπηρέτησαν με συνέπεια τόσο ο Σημίτης όσο και ο Γιώργος Παπανδρέου. ΄Εχει αλλάξει τίποτε από αυτήν την κατάσταση και δεν το καταλάβαμε; Τι έκανε, όταν ήταν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου; Δεν τα έδωσε όλα στους διαπλεκόμενους και τους Αμερικανούς; Μετρούν τα λόγια και όχι οι πράξεις; Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δοκιμαστεί και έχει αποδειχτεί ως στυλοβάτης του νεοφιλελευθερισμού.

Πραγματικά θα περίμενε κανείς μια απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα.

Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο να ερμηνεύσουμε τους λόγους και να εξηγήσουμε ότι η πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ υπηρετεί πιστά τον νεοφιλελευθερισμό και αλλαγή πορείας είναι με αυτή την ηγετική ομάδα (όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη) αδύνατη. Το έχει αποδείξει η έως τώρα πράξη. Τα λόγια δεν παίζουν κανένα ρόλο. Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να υπόσχεται τώρα ανέξοδα λαγούς με πετραχήλια. Όμως τι έκανε όταν ήταν στην κυβέρνηση επί δεκαετίες; Και αυτό πρέπει να το αποδείξουμε στα στελέχη και τους οπαδούς αυτού το κόμματος, που είναι εγκλωβισμένοι σε μια απάτη. Υπηρέτησε κανέναν σοσιαλιστικό στόχο; Εμείς πρέπει να αποδείξουμε στα στελέχη και τους οπαδούς του ότι όσο μένουν μέσα στο ΠΑΣΟΚ θα υπηρετούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αυτήν, την οποία θέλουν να ανατρέψουν.

Τι εννοούμε συγκεκριμένα: Οι διακηρυγμένες αρχές του Κινήματος, που αποτελούν και το περιεχόμενο της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ, ως γνωστόν, είναι οι διακηρυγμένες αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη, δηλαδή εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση και δημοκρατική διαδικασία.

Η πολιτική του Κινήματος και η οργανωτική του δομή θα έπρεπε κανονικά να εξυπηρετούν διαχρονικά αυτούς τους στόχους. Με άλλα λόγια τα πολιτικά πρόσωπα του Κινήματος ή η κάθε φορά ηγεσία του, ως φορέας πολιτικής, θα έπρεπε να υπηρετεί και διασφαλίζει αυτούς τους στόχους. Άντ’ αυτού άρχισαν με ευθύνη της ηγεσίας να εγκαταλείπονται μία μετά την άλλη οι στρατηγικές αρχές του Κινήματος και να γίνεται απόλυτη προσαρμογή τους στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι επήλθε σταδιακά η απότομα -δεν έχει σημασία - η αποϊδεολογικοποίηση του Κινήματος και η επικράτηση των γραφειοκρατικών μηχανισμών.

Οι μηχανισμοί, που διαμορφώνουν καθεστώτα, καθόρισαν τελικά ότι ο μόνος στόχος είναι η κατάκτηση και νομή της εξουσίας στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που έγινε αυτοσκοπός, Κι αυτό γιατί οι μηχανισμοί σε αντίθεση με την ιδεολογία διεκπεραιώνουν προσωπικές και μόνο στρατηγικές. Το ΠΑΣΟΚ έχασε κατ’ αυτόν τον τρόπο τη φυσιογνωμία του και τον στρατηγικό του προσανατολισμό. Μεταλλάχτηκε μέσω της προσαρμογής, μέσω της διαπλοκής και με ευθύνη της εκάστοτε ηγεσίας του, μηδενός εξαιρουμένου, σ’ ένα νεοφιλελεύθερο, αντιλαϊκό, νεοταξικό κόμμα. Το γεγονός ότι υπάρχουν δυνάμεις μέσα στους κόλπους του και μια κοινωνική αριστερά δεν παίζει καθοριστικό ρόλο για την νεοταξική πορεία του. Και στην Νέα Δημοκρατία υπάρχουν εγκλωβισμένες δυνάμεις που ανήκουν στην κοινωνική αριστερά. Σημασία έχει ότι είναι εγκλωβισμένες στην πολιτική δεξιά.

Αυτή είναι η πολιτική που εφαρμόζει και ο νέος του πρόεδρος Γιώργος Παπανδρέου. Προσπαθεί να παρουσιαστεί με καινούργιο πρόσωπο, λες και προέρχεται από παρθενογένεση. Δεν ήταν επί δεκαετίες υπουργός σε διάφορα κρίσιμα πόστα και κατά την εποχή Σημίτη, όπου όλα δόθηκαν στους διαπλεκόμενους και τους Αμερικανούς; Πως μπορεί κανείς να αγνοεί την πολιτική του διαδρομή, η οποία στην πράξη και όχι στα λόγια αποδεικνύει τις πολιτικές του επιλογές: Βλέπε στήριξη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής Σημίτη σ’ όλα τα επίπεδα, στήριξη του κατάπτυστου σχεδίου Ανάν, παράδοση Οτσαλάν στους Τούρκους, παραδοχή συνοριακών διαφορών και ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας κατ’ απαίτηση των Αμερικανών, ΄Ιμια κ.λπ. Έναν πολιτικό άνδρα θα πρέπει να κρίνει κανείς από τις πράξεις του, όπως και κάθε άνθρωπο φυσικά. Ποια ήταν συνολικά η πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου τελικά: Η συνεπής σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική, όπως και όλων των άλλων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα,. Αποτέλεσμα ήταν να χάσει ένα μέρος της κοινωνικής του βάσης, που το στήριζε και που δεν ήταν πρόθυμο να αποδεχτεί την μετάλλαξη αυτή, διατηρώντας ακόμη τα προδομένα οράματα και ελπίζοντας (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία) σε μια αλλαγή πλεύσης προς μια προοδευτική πολιτική, που η μέχρι τώρα πράξη αποδεικνύει το αντίθετο. Τώρα προσπαθούν να τον ενισχύσουν με τις δημοσκοπήσεις τους οι διαπλεκόμενοι.

Η εξέλιξη αυτή στο ΠΑΣΟΚ ούτε ξαφνική είναι ούτε προέκυψε συγκυριακά. Η μετάλλαξή του υπέβοσκε σχεδόν από τα πρώτα βήματα του Κινήματος και ο πρώτος που έβαλε τα θεμέλια γι’ αυτήν την μετάλλαξη, που τώρα ξέσπασε με τόση δραματικότητα δεν είναι μόνο ο Κώστας Σημίτης (αυτός την επέτεινε απλώς. Εξάλλου ο τελευταίος δεν προέκυψε από παρθενογένεση), αλλά ο ίδιος ο ιδρυτής του Κινήματος Ανδρέας Παπανδρέου.

Αυτός, ο ιδρυτής του Κινήματος, έβαλε στα θεμέλιά του τον πρώτο δυναμίτη, εγκαθιστώντας στο ΠΑΣΟΚ ένα προσωποπαγές, συγκεντρωτικό, αυταρχικό αρχηγικό καθεστώς, με τους πραιτοριανούς και τους αυλοκόλακες, καταλύοντας από τα πρώτα βήματα του Κινήματος την βασικότερη κατά την άποψή μου αρχή: τις δημοκρατικές διαδικασίες, δηλαδή την εσωκομματική δημοκρατία. Έτσι δημιούργησε την πρώτη παιδική ασθένεια του, η οποία ξέσπασε με τόση τραγικότητα στην ενηλικίωση του Κινήματος τώρα. Η κρίση του Κινήματος (ασθένεια) έχει την ιστορική της διαδρομή και είναι συνεχής και σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό, πολιτικό δημοκρατικά θεσμοθετημένο οργανωτικό πλαίσιο, δεν μπορεί να διευθετηθεί καμία κρίση, για να προκύψει με τη σειρά της διέξοδος. Τα αδιέξοδα στο ΠΑΣΟΚ είναι πια ενδημικά και δεν επιδέχονται, για τους λόγους που προανέφερα περιληπτικά, καμία απολύτως θεραπεία. Ο μεταπολιτευτικός κύκλος του ΠΑΣΟΚ, ως σοσιαλιστικό, πατριωτικό Κίνημα έκλεισε αμετάκλητα.

Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι την κρίση αυτή επεσήμανα ήδη από τα τέλη του 1974 στο βιβλίο μου: «ΠΑΚ - ΠΑΣΟΚ, μύθος και πραγματικότητα».[1] Παραθέτω μόνο δύο αποσπάσματα. Μετά τις διαγραφές της Δημοκρατικής Άμυνας και τις άλλες επεσήμανα: «Η γραμμή τώρα είναι: Α ρ ι σ τ ε ρ ή φ ρ α σ ε ο λ ο γ ί α κ α ι δ ε ξ ι ά π ο λ ι τ ι κ ή π ρ α κ τ ι κ ή».[2] Σε ένα άλλο σημείο συμπλήρωνα, προμηνύοντας τον κατήγορο που θα ακολουθούσε: «Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, τα πρώτα αχνάρια, τις πρώτες αμυδρές ενδείξεις ότι ακολουθούμε λαθεμένη τακτική, άρχισα να αποκτώ με το κυνήγι των παλαιοκομματικών και την μέθοδο που ακολουθούσε το Κίνημα τότε». Και σε ένα άλλο σημείο: «Και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά απολύτως ένδειξη ότι ο κατήφορος αυτός θα σταματήσει».[3] Κατήφορος βέβαια για το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε και όχι το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ. Ακούγεται ως τραγική ειρωνεία η δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου στην εφημερίδα τα «Νέα» στις 8.10.74: «Είναι αδύνατο να επαγγέλλεσαι Δημοκρατία για το Έθνος και να μη την εφαρμόζεις ο ίδιος μέσα στους κόλπους σου, στους κόλπους του Κινήματός σου». Έτσι οι δύο βασικοί στρατηγικοί στόχοι του Κινήματος καταργήθηκαν σταδιακά από τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, δηλαδή οι δημοκρατικές διαδικασίες και η λαϊκή κυριαρχία. Τι απέμεινε από το σύνθημα: «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο Λαός στην εξουσία;». Η χώρα υποχώρησε από την Εθνική Ανεξαρτησία στην πολλαπλή εξάρτηση. Είναι γνωστές οι εξελίξεις. (σχέδιο Ανάν, ελληνοτουρκικά κ.λπ). Τι απέγιναν οι πολιτικές της κοινωνικής δικαιοσύνης και του κοινωνικού μετασχηματισμού;

Το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε τα λαϊκά στρώματα που εκπροσωπούσε και την λαϊκή βάση που το στήριζε. Δυστυχώς είναι δύσκολο να αποδεχτεί κανείς σκληρές αλήθειες. Ο λαός του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή εκείνοι που θέλουν να διατηρούν ακόμη το όραμα της αλλαγής, δύσκολα να αντέξουν τέτοιες αλήθειες και προτιμούν τα απατηλά λόγια. Όμως το ψέμα δεν σώζει. Το Κίνημα, που λέγεται ΠΑΣΟΚ, το δυναμίτισε ευθύς εξαρχής ο ίδιος ο ιδρυτής του. Από κει και πέρα η μετάλλαξη ακολούθησε νομοτελειακή πορεία. Όλα αυτά τα φαινόμενα τα αναλύω στα βιβλία μου. [4]

Σ’ ένα περιορισμένο άρθρο δεν είναι δυνατό να αναλυθεί όλο το πλέγμα των αιτίων της διαρκούς κρίσης του ΠΑΣΟΚ. Ένα μόνο θα τονίσω: Αναγέννηση ή ανασυγκρότηση με μια ηγεσία, ή οποία ευθύνεται γι’ αυτή την κατάντια του ΠΑΣΟΚ, είναι φύσει αδύνατο να γίνει. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι φορέας μηχανισμών και όχι ιδεολογίας. Και αν υπάρχει ιδεολογία αυτή είναι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Τι σχέση μπορεί να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ μ’ ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ;

Αλλαγή στο ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να γίνει, γιατί όλες οι ηγετικές του πτέρυγες συγκλίνουν στην ίδια πολιτική και οι μεταξύ τους αντιθέσεις αφορούν αποκλειστικά την κατάκτηση, τη διαχείριση και τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Τα πολιτικά πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να κινήσουν διαδικασίες παραγωγής μιας ιδεολογικής πρότασης διαφορετικής από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Βέβαια ως μεταλλαγμένο, νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ θα έχει τις αξιώσεις του για να κυβερνήσει.

Αυτό τελικά θα το καθορίσουν οι διαπλεκόμενοι. Αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τις δικές τους επιλογές, τότε πραγματικά θα πρέπει να συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ ή να αυτοδιαλυθούμε και προσχωρήσουμε στις γραμμές του για να έχουμε και τα ανάλογα οφέλη. Τότε όμως έχουμε προδώσει το λαϊκό κίνημα.

---

[1] Βλ. ΠΑΚ - ΠΑΣΟΚ, μύθος και πραγματικότητα, εκδ. «Βέγας», Αθήνα, Μάης 1977

[2] Ο.π., σ. 9.

[3] Ο.π., σ. 12 -13

[4] Βλ. Δημοκρατικός Σοσιαλισμός ή το όραμα του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η εφαρμογή του στην πράξη, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2006. και στο καινούργιο μου βιβλίο: Ο μύθος του Ανδρέα ή οι θεωρητικές βάσεις της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη», εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις 2007. Στα δύο αυτά βιβλία αναλύεται με κάθε λεπτομέρεια και με αδιάσειστα ντοκουμέντα και επιχειρήματα η όλη εξελικτική πορεία του ΠΑΣΟΚ.

Η τηλεδημοκρατία και τηλετρομοκρατία

του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ και μέλους του ΣΥΡΙΖΑ Αθήνα, 17.2.09

Ζούμε σε μια κοινωνία της πληροφορίας, που αποτελεί πραγματική τεχνολογική επανάσταση στον τομέα της γνώσης. Με την εξάπλωση της πληροφορίας μπορούμε να μιλούμε για την παγκοσμιοποίηση της γνώσης. ΄Ομως δε μπορεί αυτή η επανάσταση στη γνώση, που αποκορύφωμά της αποτελεί το διαδίκτυο, να θεωρηθεί πανάκεια για την ανθρωπότητα.Είμαστε υποχρεωμένοι, για να μην υπάρχει σύγχυση, να τονίσουμε ότι η γνώση αυτή καθαυτή δεν αποτελεί αυταξία, αλλά αξία χρήσης, δηλαδή μέσο. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι από μόνα τους δεν αποτελούν ούτε ευλογία ούτε κατάρα, ούτε πρόοδο ούτε οπισθοδρόμηση. Εξαρτάται βασικά ποιος εξουσιάζει αυτή τη γνώση και πως τη χρησιμοποιεί. Γι’ αυτό και αποτελεί αξία χρήσης. Ο χρήστης, δηλαδή εκείνος που την εξουσιάζει και τη χρησιμοποιεί ως μέσο είναι και εκείνος που της δίνει την θετική ή την αρνητική της αξία, ανάλογα για ποιους σκοπούς τι χρησιμοποιεί. Με αυτή την έννοια οι άρχουσες τάξεις της κοινωνίας είναι εκείνες που χρησιμοποιούν στο έπακρο αυτό το μοντέρνο και αποτελεσματικό μέσο για να πετύχουν τους στρατηγικούς και τακτικούς τους στόχους. Αυτό το είχε διαγνώσει έγκαιρα ο Γκράμσι ο οποίος μιλούσε για την ιδεολογική, πολιτισμική και ηθική ηγεμονία της άρχουσας τάξης και βέβαια την καπιταλιστικής άρχουσας τάξης.

Ο Γκράμσι κατάφερε να δώσει διέξοδο σε προβλήματα που απασχολούσαν τις προηγμένες πολιτιστικά κοινωνίες, τις κοινωνίες πολιτών, όπως τις χαρακτήριζε, διατυπώνοντας τις προϋποθέσεις της επαναστατικής τους διεξόδου, του ριζικού μετασχηματισμού τους. Βασικά εστίασε στο πρόβλημα της κρίσης της Αριστεράς, με την έννοια ότι αν η Αριστερά δεν αποκτήσει την ιδεολογική ηγεμονία απέναντι στην ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης, η Αριστερά δεν μπορεί να ανακάμψει.Επίσης πολύ σωστά επεσήμανε ότι η αστική τάξη, εκτός από τον καταναγκασμό, χρησιμοποιεί και την συναίνεση, που είναι αποτέλεσμα της ηγεμονίας που ασκεί στις καταπιεζόμενες τάξεις, για να αποδεχτούν (συναινέσουν) στην εξουσία της. Ο ρόλος των οργανικών διανοουμένων ενός ριζοσπαστικού ή επαναστατικού κινήματος έγκειται κατά συνέπεια στο καθήκον τους, να αντιπαλέψουν αυτήν την πολιτιστική -ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης και στη θέση της να εδραιώσουν την πολιτιστική ηγεμονία του λαϊκού κινήματος. Θα πρέπει λοιπόν οι πολίτες να μεταπειστούν. Θα πρέπει με μια λέξη να αλλάξει η συνείδηση των ανθρώπων σε μια σοσιαλιστική κατεύθυνση. Μια τέτοια αλλαγή δεν είναι καθόλου εύκολη, γιατί η αστική συνείδηση έχει διαποτίσει την κοινωνία, ακόμη κι αυτούς που αυτοαποκαλούνται αριστεροί με τα προτάγματά της. Η αστική συνείδηση στην πράξη έχει γίνει δεύτερη φύση του ανθρώπου.

Σήμερα μπορεί ο καπιταλισμός να διέρχεται κρίση και αυτό με τον ένα ή άλλο τρόπο να επαναλαμβάνεται και να παίρνει διάφορες μορφές, όμως ο καπιταλισμός κατέχει προνομιακά και μονοπωλιακά την ιδεολογική, πολιτισμική και ηθική ηγεμονία, έχοντας σχεδόν στην απόλυτη κατοχή του τη γνώση, δηλαδή όλη την τεχνολογία της γνώσης (διαδίκτυο, τηλεοπτικά μέσα, ραδιοτηλεόραση, μέσα μαζικής ενημέρωσης, παιδεία, εκκλησία κ.λπ). Με αυτή την παγκοσμιοκρατία της γνώσης (την τεχνολογία της πληροφορίας), πετυχαίνει και την ιδεολογική της επιβουλή στις αρχόμενες τάξεις και μάλιστα μέσω της «ενεργής» συναίνεσης..Θα περιοριστούμε αποσπασματικά σ’ ένα μόνο τομέα του μηχανισμού συναίνεσης, που κρατούν και ελέγχουν οι διαπλεκόμενοι, δηλαδή η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, για να καταλάβουμε πως λειτουργεί ο μηχανισμός της συναίνεσης, δηλαδή της αποδοχής της καπιταλιστικής ιδεολογίας, χωρίς να ασκείται σωματική βία, παρά ψυχολογική και μόνο, στην ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων, τόσο συνειδητά, όσο και υποσυνείδητα.

Είμαστε υποχρεωμένοι να επικεντρωθούμε σ’ έναν μηχανισμό «συναινετικής διαδικασίας», όπως την ανέλυσε ο Γκράμσι, που λέγεται τηλεόραση. Ο ρόλος της σήμερα είναι αποφασιστικός για τη διαμόρφωση συνειδήσεων. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με αιχμή του δόρατος την τηλεόραση αποτελούν την τέταρτη εξουσία, που κοντεύει να πάρει σε ορισμένες περιπτώσεις και σε ορισμένα κράτη την πρώτη θέση. Ο λόγος είναι απλώς. Η τηλεόραση - για να περιοριστούμε σ’ αυτήν - διαμορφώνει εκείνες τις σχέσεις ανάμεσα στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που την αποκαλούμε διαπλοκή. Η αμεσότητά της είναι σε θέση να διαμορφώσει μια εικονική πραγματικότητα, με την οποία χειραγωγεί και τουλάχιστον στην Ελλάδα τρομοκρατεί τον έλληνα πολίτη, για να τον κάνει υποχείριό της, όμηρο των δικών της σκοπιμοτήτων. Αυτή είναι που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές εξελίξεις σ’ έναν συγκεκριμένο κοινωνικό σχηματισμό. ΄Ενα τέτοιο ρόλο παίζουν και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες δήθεν καταγράφουν τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης, στην ουσία όμως την καθοδηγούν, εκεί που θέλουν. Τόση είναι η δύναμή της τηλεόρασης, ώστε όποιον επιλέγουν τα τηλεοπτικά μέσα για την ανάδειξή και επικράτησή τους στην πολιτική, εκείνοι και επικρατούν. Μ’ αυτή την έννοια οι πολιτικοί στην πλειοψηφία τους γίνονται πειθήνια όργανα αυτών των εξωθεσμικών κέντρων, που καθορίζουν ωστόσο έμμεσα και τους θεσμούς, παρεμβαίνοντας μέσω των πολιτικών και της πολιτικής στον έλεγχο και την ποδηγέτηση της κοινωνίας, για να μπορούν να την εκμεταλλεύονται με το αζημίωτο. Ο τρόπος είναι η συναίνεση. Μια συναίνεση ωστόσο που έχει τα χαρακτηριστικά της πλύσης εγκεφάλου. Είναι γνωστή η θεωρία της ψυχολογίας των μαζών, την οποία οι διαπλεκόμενοι, που ελέγχουν τα κανάλια της τηλεόρασης, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις εφημερίδες, εφαρμόζουν συστηματικά και με μεγάλη επιτυχία, για να εξυπηρετούν τα άνομά τους συμφέροντα. Η μέθοδος είναι πραγματικά σατανική, γιατί είναι στην ουσία της επιστημονική. Από τη μία διαρρηγνύουν τα «ιμάτιά τους» για τα λαϊκά στρώματα, που υποφέρουν, και από την άλλη οι ίδιοι τα εκμεταλλεύονται ασύστολα.Η ριζοσπαστική Αριστερά, αν θέλει να επιτελέσει το ρόλο της, θα πρέπει να δει πολύ σοβαρά το θέμα αυτό, γιατί από την ικανοποιητική του αντιμετώπιση εξαρτάται και σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία της, σύμφωνα με αυτά που αναπτύξαμε πιο πάνω. Επειδή ακριβώς η διαχείριση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της κοινής γνώμης και η χειραγώγησή της δημιουργεί τις προϋποθέσεις της συναίνεσης, για την οποία μιλάει ο Γκράσμι. Εκεί πρέπει να παρέμβει δυναμικά η ριζοσπαστική Αριστερά, για να είναι πραγματικά και όχι κατ’ όνομα μόνον ριζοσπαστική. Η παράνομη ή μισοπαράνομη κατοχή των τηλεοπτικών συχνοτήτων, με τις οποίες ασκούν ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική επιρροή στους πολίτες, τόσο στη σκέψη όσο και στο θυμικό, πρέπει να ανακοπεί. η ιδεολογική χειραγώγηση, η τηλερύπανση και η πολτοποίηση της ψυχής και του φρονήματος του Έλληνα από την αλλοτριωτική τους επίδραση είναι πραγματικά εγκληματική. Γιατί στην πραγματικότητα ο μηχανισμός αυτός συνιστά άσκηση ιδεολογικής και ψυχολογικής βίας στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα πολίτη, για να τον κάνει τελικά ένα άβουλο υποχείριό του. προοπτική.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η κοινωνία μας ζει στα πλαίσια μια εικονικής πραγματικότητας, την οποία διαμορφώνουν κατά κύριο λόγο τα τηλεοπτικά μέσα και κατά δεύτερο λόγο ο τύπος. Αν η Αριστερά θέλει να αλλάξει τις κοινωνικές συνθήκες πρέπει πρωταρχικά να ασχοληθεί σοβαρά με τον καθοριστικό αυτόν παράγοντα και να διαμορφώσει την ανάλογη στρατηγική.

Η κρίση της νεολαίας και η ερμηνεία της

Ανάλυση του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ και μέλους του ΣΥΡΙΖΑ Αθήνα, 25.1.09

Τώρα που καταλάγιασε κατά κάποιον τρόπο ο κουρνιαχτός της κινητοποίησης της νεολαίας και μας δίνεται η αναγκαία χρονική απόσταση από τα γεγονότα, η κατά προσέγγιση αντικειμενική αποτίμηση του φαινομένου αυτού ίσως είναι πιο εύκολη, βάζοντας μπροστά τη λογική και την ανεπηρέαστη από λαϊκισμούς και αριστερισμούς κριτική σκέψη.

Τρία είναι τα επίπεδα της αναλυτικής έρευνας για να είναι έγκυρη.

1. Η αυστηρή καταγραφή των γεγονότων, πέρα από καταγγελίες, δαιμονοποιήσεις, εκθειασμούς, εξιδανικεύσεις και μυθοποιήσεις.

2. Η ερμηνεία του φαινομένου βάσει των πραγματικών δεδομένων.

3. Τα συμπεράσματα που πρέπει να εξαχθούν για τη σημασία του.

Έτυχε λόγω εργασίας να είμαι αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην περιφέρεια του Πολυτεχνείου και να μετέχω και σε όλες σχεδόν τις διαδηλώσεις και σε συγκεκριμένα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των πορειών. (Δεν αναφέρομαι στα έκτροπα. Κάνω αφαίρεση αυτών των συμβάντων για να επικεντρωθώ μόνο στο γεγονός της κινητοποίησης της νεολαίας και της ερμηνείας της).

Με τον τρόπο αυτό έχω άμεση εμπειρία για να καταγράψω τις διαπιστώσεις και να κάνω μια αντικειμενική διάγνωση. Και η διάγνωση αυτή με οδηγεί στη διαπίστωση ότι το μόνο κυρίαρχο σύνθημα που επικράτησε κατά την διάρκεια του ξεσπάσματος της νεολαίας ήταν: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!». (Οι τελευταίοι βέβαια είναι παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Ας μην το ξεχνούμε). Επίσης το κυρίαρχο σύνθημα που αναγράφηκε και ακόμη υπάρχει προς ανάγνωση στα νεοκλασικά κτίρια της Πανεπιστημίου και αλλού είναι το ίδιο.

Δεν ακούστηκε κανένα άλλο σύνθημα, αν συγκρίνουμε το σύνθημα αυτό με τα συνθήματα και αιτήματα της νεολαίας άλλων περιόδων, όπως το 1.1.4. της προχουντικής περιόδου και των αιτημάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 73 με τα κυρίαρχα συνθήματα: «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, έξω η Αμερικάνοι, έξω το ΝΑΤΟ, εθνική ανεξαρτησία κ.λπ. Και τίθεται στην περίπτωση αυτή το ερώτημα: Πώς πρέπει να ερμηνεύσουμε και χαρακτηρίσουμε το αυθόρμητο αυτό ξέσπασμα της νεολαίας; (Στην περίπτωση αυτή δεν θα ασχοληθώ με το θέμα: Ποιοι, πως και για ποιες σκοπιμότητες το εκμεταλλεύτηκαν ή το χρησιμοποίησαν!).

Μένουμε μόνο στο καθαυτό ξέσπασμα της νεολαίας, που πραγματικά ήταν αυθόρμητο. Εδώ δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.

Κατά την δική μου άποψη η ερμηνεία που δίνω είναι : Κρίση της κοινωνίας συνολικά, η οποία τελικά άγγιξε και την νεολαία. Πρόκειται βασικά για ένα άκρως ανησυχητικό φαινόμενο, όταν μολύνεται πια και η άδολη ψυχή της νεολαίας από τις αμαρτίες ενός συστήματος και μιας κοινωνίας που από την μεταπολίτευση και μετά βρίσκεται σε προϊούσα και σταδιακή αποσύνθεση όλων των παραδοσιακών αξιών και προτύπων. Ένας μετά τον άλλο όλοι οι θεσμοί αυτής της παρασιτικής και αλλοτριωμένης κοινωνίας, όπως πολιτική, εκκλησία, δικαιοσύνη, παιδεία κ.λπ. Τα πάντα έχουν εξευτελιστεί και απαξιωθεί. Μιλάμε για μια κοινωνία της καταναλωτικής αποκτήνωσης και της αποδόμησης και αποσάθρωσης όλου του αξιακού συστήματος. Οι παραδοσιακές αξίες του έθνους ρέπουν προς την ισοπέδωση και τον μηδενισμό. Πουθενά δεν φαίνεται προοπτική, πουθενά δεν υπάρχει όραμα.

Φυσικά και η νεολαία ως ευαίσθητος αποδέκτης αυτής της ανυπαρξίας

ενός συστήματος αξιών, που θα τις έδινε νόημα και περιεχόμενο επιδίδεται στην τυφλή βία. Το αφουγκράζομαι κι έχω κατανόηση. ΄Όμως ως εδώ. Μου έκανε αλγεινή εντύπωση και μου δημιούργησε αίσθημα απελπισίας για το μέλλον αυτής της νεολαίας, όταν διάβασα στις σκάλες της εθνικής βιβλιοθήκης: «Κάψτε τα πνευματικά κελιά!» εννοώντας προφανώς τις βιβλιοθήκες και τα πνευματικά ιδρύματα.

Ένα μέρος της νεολαίας, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, δεν έχει όνειρα, δεν έχει οράματα, δεν έχει ιδανικά, δεν έχει αρχές και αξίες, γιατί κάποιος έπρεπε να τους τα δώσει, να τους τα διδάξει, κάποιος έπρεπε να τους διαπαιδαγωγήσει, κάποιος να είναι πρότυπο και παράδειγμα. Και αυτός ο κάποιος, ο υπεύθυνος, δεν υπάρχει: Ούτε οι γονείς, ούτε οι δάσκαλοι, ούτε η «συντεταγμένη» πολιτεία, ούτε τα κόμματα, ούτε τα πνευματικά ιδρύματα, στο σύνολό τους. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η πλήρης γύμνια μιας κοινωνίας από οράματα, αρχές, αξίες και ιδανικά που χτίζουν την κοινωνική συνοχή και τις συνέπειες της φυσικά υφίσταται και η νεολαία. Απλώς η νεολαία δεν έχει διαφθαρεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορεί να αντιδρά, έστω και με τυφλό τρόπο και αυθόρμητα, που σημαίνει με πλήρη απαξίωση των πάντων, με την τυφλή αντίδραση. Γι’ αυτό και το μόνο κυρίαρχο σύνθημα ήταν: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!».

Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε την ευθύνη της «Αριστεράς», γιατί ποιος και με ποια κριτήρια προσδιορίζει ποιος είναι αριστερός ή όχι; Αυτή λοιπόν η «Αριστερά» δεν έχει να δώσει κανένα όραμα, καμία ελπίδα και καμία προοπτική στην νεολαία, γιατί ή ίδια βρίσκεται εντός της κρίσης. Δεν μιλούμε φυσικά για εξαιρέσεις. Γι’ αυτό προσβλέπει με αγωνία στη νεολαία, μήπως αυτή της μεταλαμπαδεύσει κάτι που η ίδια δεν διαθέτει. Έτσι καταφεύγει στην μυθοποίησή της, την εξιδανίκευση και την αποθέωσή της. Όλοι προσπαθούν να τη χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι για να καλύψουν τις δικές τους χρόνιες ανεπάρκειες.

Χρειάζεται γι’ αυτό μια θαρραλέα αυτοκριτική, μήπως και υπάρξει διέξοδος από την γενικότερη κρίση, για να μπορεί να δοθεί διέξοδος και στην κρίση της νεολαίας. Το μαχαίρι έφτασε έως το μεδούλι. Και το μεδούλι της κοινωνίας είναι τα νιάτα της. Ένδειξη κάποιας θετικής εξέλιξης θα έβλεπα, αν π.χ. η μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία δεν έκανε καταλήψεις, αλλά υποδειγματικό μάθημα, αν δεν καταντούσε τα πανεπιστήμια αχούρια, αν πήγαινε να διαμαρτυρηθεί στα ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια, για να καταργηθούν και φρόντιζε συνάμα να λειτουργήσει άψογα η δημόσια εκπαίδευση. Ενώ με τις ενέργειές της κάνει το εντελώς αντίθετο. Απαξιεί την δημόσια εκπαίδευση και ενισχύει στην πράξη την ιδιωτική. Αυτήν δηλαδή που υποτίθεται θέλει να καταπολεμήσει, ενισχύοντας αντικειμενικά (και όχι από πρόθεση) το σύστημα. Η συνέχιση της συμμετοχής και στήριξης του αυθόρμητου «ιστορικού ξεσπάσματος της εξέγερσης», όπως αποκαλείται από κάποιους το νεανικό ξέσπασμα, δεν έχει νόημα. Μ’ ένα λόγο: Η ελληνική κοινωνία μετά την μεταπολίτευση και ύστερα από μια ίσως μικρή αναλαμπή, βρίσκεται σε συνεχή παρακμιακή πορεία, όπου οι συντηρητικές της δυνάμεις κατέστρεψαν τις παραδοσιακές αξίες, των οποίων υποτίθεται υποκριτικά ήταν θεματοφύλακες και οι κατά πρόθεση προοδευτικές (όχι αναγκαστικά κατ’ απόδειξη) δεν κατάφεραν να οικοδομήσουν καινούργιες στη θέση των παλαιών, για να εμπνεύσουν και τη νεολαία. Και όσο οι δεύτερες πιστεύουν ότι στραβός είναι ο γιαλός....θα αιωρούμεθα στο κενό της κρίσης. Και καινούργιες, δημιουργικές δυνάμεις δεν φαίνονται στον κοινωνικό ορίζοντα ακόμη. Ωστόσο πιστεύω ότι θα υπάρξουν δυνάμεις που τελικά θα αντιστρέψουν το κλίμα και θα δημιουργήσουν διέξοδο και προοπτική, με βάση τον ελληνικό πολιτισμό. Το οσφραίνομαι. Όμως υπό έναν όρο: Θα κυριαρχήσει το γνώθι σαυτόν!, που το είπαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους Έλληνες. Η επίκληση αυτή των αρχαίων ημών προγόνων δε συνιστά εθνικισμό!!! Ο νοών νοείτο! και ο ορθά φρονών, φρονήτω!

Μαρκος για Δεκέμβρη 2008

Subcomandante Marcos of EZLN Zapatistas salutes revolted Greece DECEMBER 2008

O Subcomandante Marcos του EZLN (Zapatistas) στέλνει ΜΗΝΥΜΑ συμπαράστασης στην εξεγερμένη Ελλάδα:
Στο πλαίσιο του 1ου Παγκόσμιου Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής, που λαμβάνει χώρα στο Μεξικό, ο εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος ξεκινάει την παρέμβασή του, με τίτλο "Πρώτος άνεμος. Μια οργισμένη αξιοπρεπής νεολαία", με ένα χαιρετισμό στα ελληνικά:
"Συντρόφισσα, σύντροφε.
Εξεγερμένη Ελλάδα.
Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε.
Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι' αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις.
Από μακριά μαθαίνουμε από σένα.
Ευχαριστούμε".
Υποδιοικητής Marcos / Δεκέμβριος 2008.
1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής.
Μεξικό, 12/2008.