Νέο δημοψήφισμα στην Κύπρο το Σεπτέμβριο του 2009

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου To Σεπτέμβριο του 2009 προγραμματίζουν, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, να επαναφέρουν σε δημοψήφισμα στην Κύπρο μια μορφή του σχεδίου Ανάν το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και οι πάμπολλοι φίλοι τους στους ιθύνοντες κύκλους Αθηνών και Λευκωσίας. Η επιδίωξη είναι να ανοίξει πανηγυρικά ο δρόμος της Τουρκίας προς την ΕΕ στη συνάντηση κορυφής της 'Ενωσης, το Δεκέμβριο 2009. Αν άλλωστε υπερψηφισθεί ένα νέο σχέδιο Ανάν ή Μπανάν, που θα παρουσιασθεί δήθεν ως σχέδιο Χριστόφια-Ταλάτ, η Τουρκία θα αποκτήσει «από το παράθυρο», μέσω δηλαδή της θεσμικής επιρροής που θα έχει στο «κυπριακό» μόρφωμα που θα προκύψει, πολλά από τα δικαιώματα του πλήρους μέλους της ΕΕ και καμιά από τις υποχρεώσεις του. 'Οπως επίσης και σημαντικούς μοχλούς πίεσης επί των Βρυξελλών. Αν επιβληθεί μια τέτοια ρύθμιση στην Κύπρο, όχι μόνο οι Ελληνοκύπριοι αλλά και η ίδια η Ελλάδα θα καταστούν εσαεί όμηροι της «καλής θέλησης» Ουάσιγκτον, 'Αγκυρας και Λονδίνου (αλλά και της ανύπαρκτης σταθερότητας του βαθιά κλυδωνιζόμενου μεταψυχροπολεμικού διεθνούς «συστήματος»), προκειμένου να μην «ανατιναχθεί» μέσα στο αίμα η επιχειρούμενη ρύθμιση. Γιατί η ουσία της ρύθμισης Ανάν και των παραπλήσιων, των μόνων δηλαδή που βρίσκονται πραγματικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λευκωσίας, είναι η κατάργηση του υφισταμένου σήμερα (παρά τις υποθήκες, τον εδαφικό ακρωτηριασμό και τις απειλές) αναγνωρισμένου, ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κυπριακού κράτους. Κανένα κράτος δεν συνιστά «απόλυτη» εγγύηση ασφάλειας ή ευημερίας για τους πολίτες του -στις σημερινές όμως (και ήδη ταχέως επιδεινούμενες) διεθνείς συνθήκες και σε αυτή την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η κατάργηση της κρατικής προστασίας μιας εθνικής ομάδας είναι συνταγή για καταστροφή και ανοιχτή πρόσκληση για κάθε επιβουλευόμενο- και δόξα τω Θεώ, η κολοσσιαία γεωπολιτική (αν όχι και γεωοικονομική) σημασία του «οικοπέδου» Κύπρος, του εξασφάλισε άπειρους επιβουλευομένους στο διάβα της Ιστορίας του. Μια ρύθμιση που καταλύει την κυριαρχία των Ελληνοκυπρίων ακόμη και στις ελεύθερες σήμερα περιοχές, αυτό ακριβώς που προβλέπουν τα συζητούμενα σχέδια, είναι συνταγή για τη μακροχρόνια τουρκοποίηση της Κύπρου, όπως συνέβη με τους 'Ελληνες της Ίμβρου και της Τενέδου, παρά την προστασία που υποτίθεται ότι τους προσέφερε η συνθήκη της Λωζάνης. Μια τέτοια «τουρκοποίηση» δεν θα επιχειρηθεί επειδή οι Τούρκοι είναι «βάρβαροι», αλλά γιατί θα την επιβάλλει αφεύκτως στην Τουρκία η ίδια η επιδίωξη ελέγχου του νησιού και θα την επιτρέψει ένα σχέδιο τύπου Ανάν. Δεν ζούμε στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν ο σουλτάνος μπορούσε να σεβασθεί ορισμένα δικαιώματα εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων, που ούτε αυτός, ούτε οι ίδιες, σκεπτόντουσαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να ξεσηκωθούν ζητώντας δικό τους κράτος. Τότε, η μη διεκδίκηση της ελευθερίας ήταν όντως τρόπος επιβίωσης για τους ραγιάδες, σήμερα όμως είναι τρόπος καταστροφής (και αυτός είναι ένας παράγοντας που μπορεί να καταστρέψει μια εθνική ομάδα, στο συλλογικό υποσυνείδητο της οποίας κυριαρχεί πολύ περισσότερο η μακραίωνη περίοδος της αναγκαστικής δουλείας και την οποία έχουν προσπαθήσει συστηματικά να ενοχοποιήσουν γιατί «σήκωσε κεφάλι», γιατί διεκδίκησε την ελευθερία της). Ο μόνος, μακροχρόνια ασφαλής τρόπος ελέγχου της Κύπρου από την Τουρκία, στις σημερινές επαναλαμβάνουμε και όχι τις προ 300 ετών συνθήκες, είναι η δραστική μεταβολή της δημογραφίας της, γιατί όσο η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της είναι 'Ελληνες, πάντα θα μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Και επειδή η Κύπρος δεν είναι Ίμβρος ή Τένεδος, η προσπάθεια αλλαγής της δημογραφίας και η προσπάθεια να εκμεταλλευθούν οι δύο πλευρές τις όποιες ασάφειες της ρύθμισης, θα οδηγήσει πιθανότατα από μείζονες εθνοτικές συρράξεις και θα απειλήσει σοβαρά την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (όλοι οι πόλεμοι στην Ευρώπη, μετά το 1945, προέκυψαν σε ζώνες «θολής», «αμφισβητούμενης» κυριαρχίας). Αυτό συνέβη άλλωστε στο παρελθόν, στην ίδια την Κύπρο, ως αποτέλεσμα των κακών συνθηκών του 1960, αλλά επίσης και σε όλη τη Μέση Ανατολή ή στην Ινδία, όπου δηλαδή οι Βρετανοί ανακατεύτηκαν σε θέματα κρατών και συνόρων (όπως συνέβη και με τη Γιουγκοσλαβία, όπου δεν προκάλεσαν τους πολέμους οι «τρελλοί», «εγκληματίες» εθνικιστές, αλλά ήταν η εξωτερική επέμβαση, με την αναγνώριση των δημοκρατιών, τη διάλυση του κράτους και την επαναχάραξη των συνόρων, που έκανε αναγκαίους και επίκαιρους τους «τρελούς» και τους «εγκληματίες»). Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι η ελληνική και ακόμα περισσότερο η κυπριακή κοινωνία, εύκολα στην Ιστορία τους μετασχηματίζουν τις εξωτερικές πιέσεις σε εσωτερικές και συχνά βίαιες και αιματηρές συγκρούσεις. Στην Κύπρο, μόνο η τραγωδία του 1974, αλλά και η ύπαρξη συγκεκριμένου και καθορισμένου κρατικού πλαισίου τα τελευταία 35 χρόνια, επέτρεψε μια ειρηνική πολιτική ζωή. Αν το πλαίσιο αυτό απειληθεί με οποιονδήποτε τρόπο, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν δεν θα γυρίσουμε και στις τόσο συνήθεις στην ιστορία μας, αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Γενικότερα μιλώντας, η εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ο κλονισμός του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, οι αμφιβολίες για το μέλλον της ΕΕ, καθιστούν σε αυτή την περίοδο ακραίο τυχοδιωκτισμό, την εγκατάλειψη των στέρεων, διεθνώς και ιστορικά δοκιμασμένων αρχών κρατικής κυριαρχίας, προς όφελος παράξενων, «ανατολίτικων» και μετα-αποικιακών ρυθμίσεων που δεν εφαρμόζονται πουθενά στον κόσμο, πλην ίσως της Βοσνίας και του Κοσόβου. Αλλά σε αυτό το δρόμο μοιάζει να μπαίνει ευθύς εξαρχής ο Δημήτρης Χριστόφιας, όταν δέχεται π.χ. εκ περιτροπής προεδρία ή η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων της Κύπρου όταν δέχονται την εξωφρενική και μοναδική παγκοσμίως θέση κράτους χωρίς στρατό, χωρίς μέσο για την άσκηση του δικαιώματος της αυτοάμυνας και της ίδιας της κυριαρχίας. Η ίδια η ζωή οδηγεί τον Δημήτρη Χριστόφια μπροστά στο εξής δίλημμα: Να υπερβεί τις αδυναμίες που οδήγησαν την ηγεσία του ΑΚΕΛ να συγκρουσθεί με το λαϊκό ένστικτο το 1931, το 1955, το 2004, έστω κι εάν διόρθωσε εκ των υστέρων τα λάθη της, καθιστώντας το κόμμα του ηγεμονική εθνική και κοινοτική δύναμη (αλλά πρέπει εγκαίρως να ετοιμάσει το σχέδιο Β), ή να ακολουθήσει το δρόμο τόσων και τόσων συντρόφων του της ανατολικής Ευρώπης και όχι μόνο, συμβιβαζόμενος με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και οδηγώντας το κόμμα του στην καταστροφή, υπό τον παραπλανητικό τίτλο «λύση του Κυπριακού για να αποφύγουμε τη διχοτόμηση» και τελικό αποτέλεσμα και κατάλυση του κράτους και διχοτόμηση.

Φιλελεύθερος, 21/12/2008