ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ, ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ, Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
(ανοιχτή επιστολή σε παλιούς και νέους συναγωνιστές)
του Τίμου Θεοχάρη*


Ζούμε, στην Ελλάδα, μία διαρκώς επιδεινούμενη παρακμή.
Οι δύο ηγεσίες, νεοφιλελεύθεροι και εκσυγχρονιστές, εναλλασσόμενες ήδη από το 1985, οδηγούν συστηματικά τη χώρα πίσω στον 19ο αιώνα. Τόσο από άποψη κοινωνικής αδικίας, όσο και από άποψη αντιλαϊκού αυταρχισμού.
Παράλληλα, η υποχωρητικότητά τους σε ξένα στρατηγικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, ενισχύει τα σχέδια ικανοποίησης της Τουρκίας, σε βάρος της εθνικής μας ακεραιότητας, με αιχμές την Κύπρο και την Θράκη.
Για να μπορέσει αυτή η πολιτική «νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού» να επιβληθεί, χρειάζονται λιγότερες ελευθερίες, λιγότερο ενεργοί πολίτες. Και αυτό προϋποθέτει τέσσερα πράγματα:
1. Να ελέγχονται τα δύο μεγαλύτερα κόμματα από ηγεσίες ταγμένες στη Νέα Εποχή και στην παγκόσμια οικονομική και κοινωνική απορρύθμιση.
2. Να ελέγχονται γραφειοκρατικά οι κοινωνικοί θεσμοί (συνδικάτα, Αυτοδιοίκηση, Πανεπιστήμιο) από τεχνοκράτες με «εταιρική κουλτούρα», ώστε να λειτουργούν όλο και πιο ολιγαρχικά, μακριά από κάθε έλεγχο ή συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα.
3. Να περιορισθούν τα ενδιαφέροντα των πολιτών σε επουσιώδη και ιδιωτικά ζητήματα και να εδραιωθεί κλίμα ήττας και αναποτελεσματικότητας σε ό,τι αφορά εθνικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς στόχους, σε ό,τι αφορά τη συλλογική μας ταυτότητα και αυτοπεποίθηση. Εδώ, χρησιμεύουν τα Μέσα Μαζικής Επιρροής και η «συμμαχία των προθύμων» διανοουμένων.
4. Να διατηρείται διασπασμένη και ανώδυνη η Αριστερά, εγκλωβισμένη είτε στη μεταφυσική μιας μέλλουσας επανάστασης, είτε στην επινόηση ενός βεβιασμένου, «εγκεφαλικού» ριζοσπαστισμού, που (και οι δύο) την απομακρύνουν από την ευρεία λαϊκή βάση του πολιτικού συστήματος.
Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων ( α) δικομματικός κοσμοπολιτισμός Νέας Εποχής, β) ολιγαρχικός εκφυλισμός των θεσμών, γ) αδρανοποίηση των πολιτών και δ) αφερέγγυες ηγεσίες, είτε εμβόλιμες, είτε απόβλητες ήδη από τον χώρο της Αριστεράς) οδηγεί σε διαρκή δομική κρίση την κοινωνία, αλλά και την οικονομία.
Ανατρέπονται οι όποιες κατακτήσεις των εργαζομένων, στην εργασία και στην ασφάλιση, στην παιδεία, στην υγεία, στον έλεγχο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, στην προστασία του καταναλωτή και του περιβάλλοντος.
Καταργείται το λεγόμενο κοινωνικό κράτος.
Αμφισβητούνται ακόμη και οι κλασικές πολιτικές ελευθερίες, ιδίως με την επίκληση της τρομοκρατίας.
Παραδίδεται ο εθνικός πλούτος στην ιδιωτική κερδοσκοπία, αφήνοντας έτσι τη χώρα χωρίς δική της αναπτυξιακή ατμομηχανή.
Ήδη, η διαπίστωση αυτής της πραγματικότητας, (που απλώνεται, τηρουμένων των αναλογιών, σε όλο τον Κόσμο, ως παγκοσμιοποίηση, ή Νέα Τάξη, ή Νέα Εποχή), αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τί φταίει και τί πρέπει να αλλάξει. Η πολεμοκαπηλεία, η τρομοκαπηλεία, η βαρβαρότητα, με τις οποίες αντιμετωπίζει τα δίκαια των λαών η κυβέρνηση Μπους, επιβαρύνουν τις αρχικές τάσεις, καλλιεργώντας ανασφάλεια και αναπαράγοντας αστάθεια και αντιφάσεις, ακόμη και στο κατεστημένο ανεπτυγμένων χωρών, ακόμη και φιλικών προς τις ΗΠΑ πολιτικών δυνάμεων.
Από την αλαζονία της Μιάς και Μόνης Υπερδύναμης, πλήττεται καίρια η ειρήνη, η πολιτική και οικονομική σταθερότητα, το βιοτικό επίπεδο ακόμη και των ευρωπαίων και των αμερικανών πολιτών, αλλά και η επάρκεια στρατηγικών αποθεμάτων (τροφίμων, πετρελαίου, νερού) και το ίδιο το πανανθρώπινο οικοσύστημα.
Οι καταστροφικές δυνάμεις του αχαλίνωτου ανταγωνισμού και της λυσσαλέας κερδοσκοπίας, που έχουν εξαπολυθεί κατά της ανθρωπότητας, δημιουργούν μία εμπόλεμη «ειρήνη» χωρίς ημερομηνία λήξης, που δεν μπορεί να ανασχεθεί παρά μόνο με την κινητοποίηση και τη συμμαχία όλων των δημιουργικών δυνάμεων, όλων των παραγόντων, που μπορούν να στηρίξουν τη συνύπαρξη εθνών και λαών, αντί να για την εξαθλίωση και καθυπόταξή τους.
Οι σκέψεις αυτές δίνουν και το εύρος του σύγχρονου διεθνισμού, που εκφράζεται με το πρόταγμα ενός Κόσμου Ειρήνης, βασισμένης στο σεβασμό των Εθνών και στην αλληλεγγύη των Λαών.
Σε εθνική κλίμακα, χρειάζεται πανεθνική, παλλαϊκή ενεργοποίηση. Όχι μόνο Αντίσταση, μα και Ανάπτυξη, οικονομική και πολιτισμική ταυτόχρονα.
Ανάπτυξη του Ανθρώπου, όχι μόνο των μηχανισμών και των δεικτών. Ανάπτυξη του συνόλου, όχι μόνο του Κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ένα μέτωπο αντίστασης και δημιουργίας, μία Εθνική Λαϊκή Ενότητα, σε όλα τα πεδία κοινωνικού ενδιαφέροντος και εθνικής σημασίας, ώστε να περάσουμε από το μονόπλευρο και εξαρτημένο καταναλωτικό πρότυπο σε ένα άλλο πρότυπο, αυτοτελούς (κατά το δυνατόν) και ολόπλευρης παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η Εθνική Λαϊκή Ενότητα προϋποθέτει παράλληλη, έως και κοινή δράση, όλων εκείνων των κοινωνικών ομάδων, που έχουν ζωτικό συμφέρον από την οικοδόμησή της. Όλων των λαϊκών δυνάμεων (εκείνων που η φωνή τους δεν ακούγεται στα κέντρα αποφάσεων), που έχουν στον πυρήνα της σκέψης τους την ανάγκη εθνικής επιβίωσης και ευημερίας, χωρίς στεγανά και διακρίσεις, χωρίς ηγεμονισμούς ή αποκλεισμούς.
Όσοι δεχόμαστε ότι αξίζουμε μία Πατρίδα με ισότητα και ελευθερία για τον καθένα, έχουμε ευθύνη να ορθώσουμε μία νέα συλλογική συνείδηση, ακολουθώντας τα ίχνη των Γάλλων και των Ολλανδών στα δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα, των Κυπρίων στο σχέδιο Αννάν, των Τούρκων και των Λατινοαμερικανών που μάχονται για Δημοκρατία, των Κούρδων και των Παλαιστινίων που διεκδικούν μία Πατρίδα, αλλά και του παραδείγματος των Ελλήνων αγωνιστών προηγουμένων γενεών, που με προσωπική τους θυσία έδωσαν το «παρών», για να ανοίξουν τις λεωφόρους (ή και τα μονοπάτια) της ιστορίας, για χάρη μας.


*Ο Τ. Θεοχάρης είναι πολιτικός επιστήμονας.
Έχει διατελέσει υπεύθυνος τεκμηρίωσης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΔΗΚΚΙ (1996-2000) και Συντονιστής Πολιτικού Σχεδιασμού της Κεντρικής Επιτροπής (1996-2003) και της Πολιτικής Γραμματείας (2000-2003).
Τον Δεκέμβριο του 2003 παραιτήθηκε, θεωρώντας υπεύθυνο τον Δ. Τσοβόλα, για υπονόμευση της Κοινής Δράσης της Αριστεράς.