Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών για Λαϊκή, Πατριωτική και Οικολογική Δράση

Αφετηρία μας η κρίση που ζούμε, η γνώση μας ότι τα αίτιά της βρίσκονται στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, που κυριαρχεί τόσο στη χώρα μας όσο και παγκόσμια, και η βούλησή μας, έκφραση ζωτικής ανάγκης, να αγωνιστούμε, ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου, για ένα κόσμο όπου η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση της ελευθερίας όλων, όπου η πολιτική δημοκρατία θα εξασφαλίζει την κοινωνική δικαιοσύνη και η οικονομία και η τεχνολογία θα υπηρετούν τον άνθρωπο και θα σέβονται τη φύση.

Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς, όπου κρίνεται από την κινητοποίηση των λαών αν θα προχωρήσει η ανθρωπότητα προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό ή αν θα οδηγηθεί, ελλείψει πολιτικής βούλησης και οργάνωσης, σε έναν νέο μεσαίωνα φτώχιας, πολέμων και οικολογικών καταστροφών. Οι αντικειμενικές συνθήκες (τεχνολογία) επιτρέπουν την πρώτη επιλογή αλλά οι υποκειμενικές (πολιτική) μέχρι τώρα την εμπόδιζαν.

Η συντελούμενη κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας και η αναπότρεπτη εδραίωση της ευρασίας ως οικονομικό και γεωπολιτικό κέντρο βάρους του πλανήτη, μαζί με την ανάδειξη της Ρωσίας και της Κίνας ως «πόλων» ισχύος, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την χειραφέτηση της Ευρώπης από την αμερικανική κηδεμονία και την προώθηση της πολιτικής της ενοποίησης στη βάση ενός «ευρωπαϊκού μοντέλου» κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης, μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας.

Στην Ελλάδα οι επικρατούσες συνθήκες καλλιεργούν άμυνα και εσωστρέφεια. Τα ανοιχτά μέτωπα εθνικής ασφάλειας προς βορρά και προς ανατολάς απομυζούν τεράστιους πόρους εις βάρος της ανάπτυξης και της ευημερίας και οξύνουν τα οικονομικά και δημοσιονομικά προβλήματα και αυτά με τη σειρά τους περιορίζουν ασφυκτικά τις δυνατότητες άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Αν είχαμε να κάνουμε όμως «μόνο» με αυτά η κατάσταση θα ήταν απλώς δύσκολη. Αυτό που την καθιστά αδιέξοδη είναι επιπλέον η κρίση του πολιτικού συστήματος που αντί να αποτελεί μέσο επίλυσης προβλημάτων και διαχείρισης κρίσεων αποτελεί το ίδιο το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό που καθιστά ανεπίλυτα όλα τα υπόλοιπα. Σύμπτωμα αυτής της κρίσης είναι η εκτεταμένη διαφθορά και τροφοδότης της το «σύστημα» της διαπλοκής οικονομικής και πολιτικής ισχύος που έχουν εκθρέψει οι εκάστοτε κυβερνήσεις δια πράξεων και παραλείψεων και πρώτα απ’ όλα με το θεσμικό πλαίσιο (ή την απουσία του) το οποίο ξεκινάει από τους καλπονοθευτικούς εκλογικούς νόμους και την φαλκίδευση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και φθάνει ως την ανομία των ΜΜΕ και την αδιαφάνεια της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια κολοβή Δημοκρατία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του δικομματισμού, όπου η Κυβέρνηση διαχειρίζεται το σύστημα και η λεγόμενη Αξιωματική Αντιπολίτευση όταν δεν συναινεί δημαγωγεί.

Μπροστά στην απαξίωση του δικομματισμού και του πολιτικού συστήματος γενικότερα, μπροστά στην αδυναμία του να προσφέρει όραμα, στόχους και προοπτική για τον τόπο και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του λαού, προκύπτει η ανάγκη για μια ισχυρή Αριστερά, ουσιαστική Αντιπολίτευση, αξιόπιστη δύναμη αντίστασης στην ακρίβεια, την ανεργία, στις αντιλαϊκές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, της απαξίωσης της δημόσιας παιδείας, υγείας και ασφάλισης, στην καταστροφή του φυσικού, κοινωνικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, μια Αριστερά ικανή να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας τόσο ως πρόγραμμα όσο και ως κίνημα ικανό να συνεγείρει, να διεκδικήσει και να διοικήσει.

Η σημερινή όμως πραγματικότητα βρίσκει τους αριστερούς είτε «μαντρωμένους» σε διαφορετικούς ή και αντιμαχόμενους πολιτικούς χώρους είτε πολιτικά «ακάλυπτους» -ουσιαστικά ή και τυπικά- και την Αριστερά κατακερματισμένη και κατά συνέπεια αδύναμη. Για την κατάσταση αυτή υπάρχουν βέβαια ιστορικοί λόγοι, υπάρχουν σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές στο εσωτερικό της αλλά –κυρίως- υπάρχει έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας (ή «κουλτούρας διαλόγου» όπως λέγεται), έλλειμμα που αποτελεί μικρογραφία του γενικότερου δημοκρατικού ελλείμματος του πολιτικού συστήματος που προαναφέρθηκε. Γι’ αυτό είναι οξύμωρο ως αριστεροί να διατυπώνουμε προτάσεις διεξόδου από την κρίση όταν δεν καταφέρνουμε να δρομολογήσουμε την υπέρβαση της δικής μας κρίσης μέσα από τον διάλογο και την κοινή δράση.

Δεν αρκούν γι’ αυτό οι ιδέες, ούτε η αγωνιστική συνέπεια και το πάθος. Χρειάζεται εντιμότητα, χρειάζεται ήθος, χρειάζεται μια διαφορετική ποιότητα, ένα άλλο πνεύμα από αυτό που διέπει σήμερα την πολιτική, ένα πνεύμα διακονίας της αλήθειας, του δικαίου και του ωραίου, ένα πνεύμα σεβασμού, υπηρεσίας και προσφοράς.
Χρειάζεται μια νέα Αριστερά.

Γιάννης Μαύρος 29/10/2008