Διεθνής κατάσταση και Ελλάδα

του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ
Αθήνα, 25.8.08
1. Η παγκόσμια οικονομία

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ενέργεια αποτελεί την κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας και ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στο κοντινό και το απώτερο μέλλον συνιστούν τις βασικές ενεργειακές πηγές. Ασφαλώς και οι άλλες μορφές ενέργειας, όπως η ατομική και υδροηλεκτρική καθώς και οι ανανεώσιμες παίζουν σημαντικό ρόλο, όμως τον κυρίαρχο και καθοριστικό έχουν οι πρώτες.
Συνεπώς ο έλεγχος τόσο των ενεργειακών πηγών, πετρελαίου και φυσικού αερίου, όσο και ο ασφαλής έλεγχος της διακίνησής τους από τους παραγωγούς στους καταναλωτές μέσω των αγωγών για την απρόσκοπτη ροή του έχει καθοριστική γεωστρατηγική σημασία.
Όποιος κατέχει ή ελέγχει τα αποθέματα και την διακίνηση του μαύρου και κίτρινου χρυσού καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και την παγκόσμια αγορά.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές διενέξεις και οι πόλεμοι για την εξασφάλιση των χερσαίων και θαλασσίων οδών ή ο άμεσος ή έμμεσος έλεγχος του πετρελαϊκού πλούτου αποτελεί το προσδιοριστικό παράγοντα για τη στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα και καθορίζει σ’ ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό και την τύχη των μικρών κρατών που εμπλέκονται λόγω στρατηγικής θέσης στο παιχνίδι των ζωνών επιρροής.
Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και των καθεστώτων του Ανατολικού Μπλόκ οδήγησε σε πρώτη φάση στην επικράτηση των ΗΠΑ ως την πρώτη πλανητική υπερδύναμη. Η ξαφνική πλεονεκτική της θέση την οδήγησε στην αλαζονική στάση να διεξαγάγει πολέμους σε πολλά μέτωπα για να αποκλείσει εγκαίρως άλλες δυνάμεις από τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και κατοχυρώσει τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα για μελλοντικές εξελίξεις της.
Έτσι εξηγείται η εισβολή στο Ιράκ, η διάλυση και ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, η προσπάθεια επέκτασης του ΝΑΤΟ, ως του στρατιωτικού βραχίονα της ιμπεριαλιστικής αυτής πολιτικής, στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, που διατηρούν άσβεστο το μίσος τους απέναντι στους Ρώσους, για την καταπίεση και εκμετάλλευση των χωρών τους κατά την σταλινική περίοδο και όχι μόνο, η πρόσδεση των λεγόμενων Νέων Χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο άρμα της Αμερικής και η δημιουργία μιας σειράς χωρών προτεκτοράτων για την εξυπηρέτηση αυτής της στρατηγικής.

2. Ο πολυπολικός κόσμος

Η άφρον αυτή προσπάθεια επέκτασης ανά την υφήλιο της αμερικανικής αυτοκρατορίας την οδήγησε αναγκαστικά στα όρια της. Η οικονομία της δεν είναι σε θέση να αντέξει το βάρος στρατιωτικών επεμβάσεων σε πολλά μέτωπα ανά τον κόσμο, που τελικά αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να ελέγξει αποτελεσματικά. Η αποτυχία της τόσο στο Ιράκ, όσο και στο Αφγανιστάν, που εξελίσσεται σε νέο Βιετνάμ, καθώς και πρόσφατα στη Γεωργία είναι σημάδια που δείχνουν ότι τα όρια της αντοχής της αρχίζουν αισθητώς να εξασθενούν.
Στο μεταξύ σήμερα με την επανάκαμψη της Ρωσίας ως βασικού ενεργειακού και στρατηγικού παράγοντα στην παγκόσμια σκηνή, καθώς και την ανάδειξη της Κίνας ως ζωτικού και επικίνδυνου οικονομικού αντιπάλου, χωρίς να παραβλέπουμε και την μελλοντική είσοδο στο παγκόσμιο οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο της Ινδίας δημιουργείται ένας πολυπολικός κόσμος με διαφορετικά και αντικρουόμενα μεταξύ τους συμφέροντα. Μιλάμε επιπλέον για πυρηνικές δυνάμεις, που η προσπάθεια ελέγχου τους δημιουργεί κίνδυνο για παγκόσμια ανάφλεξη και καταστροφή. Το γεγονός αυτό επέτεινε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και την προσπάθεια κατάκτησης γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων της κάθε πλευράς και για το λόγο αυτό οδήγησε σε περιφερειακές συγκρούσεις στα Βαλκάνια, στη Μέση και Άπω Ανατολή και πρόσφατα στην περιοχή του Καυκάσου. Ιδιαίτερα σφοδρή είναι η σύγκρουση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, όπου η πρώτη με στρατηγικές ψυχρού πολέμου, προσπαθεί να δαιμονοποιήσει την δεύτερη στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δημιουργήσει εχθρικά αντανακλαστικά κυρίως στις λεγόμενες Νέες Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ήταν κάτω από τον ρωσικό ζυγό. Ο προσεταιρισμός των κρατών που συνορεύουν με τη Ρωσία, όπως η Ουκρανία και η Γεωργία και η τυχόν ένταξή τους στο ΝΑΤΟ καθώς και η πρόθυμη εγκατάσταση από μέρους της Πολωνίας και Τσεχίας πυραυλικών συστημάτων που στρέφονται ευθέως εναντίον της Ρωσίας, δημιουργεί επικίνδυνη ένταση στην περιοχή όχι μόνο του Καυκάσου, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη.
Η στρατηγική των ΗΠΑ αποβλέπει στον αποκλεισμό της Ρωσίας στο να αποτελέσει ενεργειακό εταίρο της Ευρώπης, φοβούμενη την σταδιακή εξάρτησή της από την πρώτη. Επενδύει λοιπόν όλα τα διπλωματικά, οικονομικά, στρατιωτικά και ψυχολογικά μέσα που διαθέτει για να εξασφαλίσει την αποδέσμευση της Ευρώπης από την πετρελαϊκή εξάρτησή της από τη Ρωσία.

3. Η Ευρωπαϊκή Ένωση

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την επέκτασή της από τα 15 μέλη -κράτη σε 27 με την εισδοχή σ’ αυτήν των πρώην κρατών του Σοβιετικού Μπλοκ και χωρίς να έχει επιτύχει την εμβάθυνσή της προηγουμένως και την πολιτική της συγκρότηση, άγεται και φέρεται από τις ΗΠΑ. Ήδη δημιουργούνται στους κόλπους της δύο αντίρροπες δυνάμεις με διαφορετικά συμφέροντα, που αποτελούν εκρηκτικό μείγμα για την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τη μία η πιστή φίλη της Αμερικής στην Ευρώπη Αγγλία και οι εξαρτημένες από τις ΗΠΑ λεγόμενες Νέες Χώρες και από την άλλη ο γαλλογερμανικός κυρίως άξονας με τις υπόλοιπες, που προσπαθούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό τους από τις ΗΠΑ και την απόλυτη ενεργειακή τους εξάρτηση απ’ αυτήν, διατηρώντας διαύλους επικοινωνίας με τη Ρωσία και εξασφαλίζοντας την ενεργειακή τους επάρκεια και από τις προμήθειες σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο και από τη Ρωσία.
Βασικά οι ΗΠΑ θέλουν την Ευρωπαϊκή Ένωση όμηρο των δικών τους συμφερόντων και με κάθε μέσο προσπαθούν να διαβάλουν και ενεργοποιήσουν τα ψυχροπολεμικά αντανακλαστικά των ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στην Ρωσία. Η τυχόν εισδοχή της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που επιδιώκει με κάθε μέσο η Αμερική, θα αποτελέσει το θανάσιμο πλήγμα στην Ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως ανεξάρτητου οργανισμού, που θα μπορούσε να παίξει κάποιον πολιτικό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Οι ΗΠΑ θέλουν την Ευρώπη ως ενδοχώρα των δικών τους αγορών (ως ζώνη ελεύθερων ανταλλαγών) και όχι ως ανεξάρτητη και αυθύπαρκτη οντότητα. Αυτό είναι δεδομένο. Ως πολιορκητικοί κριοί χρησιμοποιούνται η Αγγλία και οι Νέες Χώρες. Με την τυχόν μελλοντική είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται πια η Ένωση εις τα εξ ων συνετέθη και μπαίνει πάνω της οριστικά η ταφόπλακα.
Αυτήν την εξέλιξη αρχίζει να αντιλαμβάνεται ο γαλλογερμανικός άξονας και προβάλει τις αντιστάσεις του. Αυτό φάνηκε και στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου η αντίσταση στην πολιτική της Αμερικής στην περιοχή εκφράστηκε έκδηλα, κυρίως στην αντίθεσή τους στην εισδοχή της Ουκρανίας και Γεωργίας στο ΝΑΤΟ που θα δημιουργούσε ψυχροπολεμικό κλίμα με τη Ρωσία, το οποίο τελικά θα απέβαινε σε βάρος της Ευρώπης, αποκόπτοντας της από την τροφοδοσία της με ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

3. Η περιοχή του Καυκάσου και της Μέσης και Άπω Ανατολής

Η εισβολή των στρατευμάτων της Γεωργίας με εντολή του Σαακασβίλι, ενός παρανοϊκού «δημοκρατικού» δικτατορίσκου, μαριονέτα στα χέρια των Αμερικανών εντολέων του στη Νότια Οσετία με τα χιλιάδες θύματα και τις αμέτρητες καταστροφές, δείχνει ανάγλυφα τον κυνισμό και αμοραλισμό των ΗΠΑ, που είναι έτοιμες να αιματοκυλήσουν την ανθρωπότητα, προκειμένου να επιτύχουν τα γεωστρατηγικά τους σχέδια. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις και έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη φιλολογία για τη σκοπιμότητα ή τις σκοπιμότητες αυτής της εγκληματικής κατά τα άλλα ενέργειας του Σαακασβίλι.
Τι εξυπηρετούσε άραγε αυτή η ενέργεια: Να δοκιμάσει, όπως λένε μερικοί αναλυτές τα αντανακλαστικά της Ρωσίας: Να την προκαλέσει για την επέμβαση, με τον αιματηρό αυτό τρόπο και μετά να την κατηγορήσει στη διεθνή κοινή γνώμη και κυρίως την αμερικανική και ευρωπαϊκή με την ελεγχόμενη πληροφόρηση, πόσο επικίνδυνη είναι οποιαδήποτε προσέγγιση με την ρωσική Αρκούδα, η οποία κατά την προπαγανδιστική τους άποψη αποτελεί απειλή για τη Δυτική Ευρώπη; Μήπως είχε τη σκοπιμότητα να προκαλέσει επέμβαση των Αμερικανών και Ευρωπαίων και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, για να προστατευθούν αποτελεσματικά οι αγωγοί πετρελαίου, προς όφελος της Δύσης; Μήπως - και αυτό επίσης δεν αποκλείεται - για να χρησιμοποιηθεί από τους συντηρητικούς κύκλους των ΗΠΑ, τα λεγόμενα γεράκια, εναντίον του Ομπάμα, που κρατάει μια πιο ήπια στάση στο θέμα του Καυκάσου και αποκτήσει πόντους ο ΜακΚέην, όπως και πραγματικά έγινε με την άνοδο κατά πέντε μονάδες πάνω από τον αντίπαλό του στις δημοσκοπήσεις.
Είναι αλήθεια ότι πολλές μπορεί να είναι οι αιτίες και οι αφορμές. Ένα είναι σίγουρο: Θέλουν να απομονώσουν ενεργειακά τη Ρωσία, για να είναι οι μοναδικοί και αποκλειστικοί προμηθευτές της Δύσης του πετρελαίου και φυσικού αερίου της Κασπίας θάλασσας και της Υπερκαυκασίας. Έτσι εξασφαλίζεται και ο στρατηγικός τους έλεγχος πάνω στην Ευρώπη και ο αποκλεισμός της Ρωσίας από κάθε δυνατότητα προσέγγισης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πάντως οι Αμερικανοί άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου.
Το θέμα του Ιράν έχει μια επιπλέον διάσταση. Πέρα από το γεγονός ότι το Ιράν αποτελεί μια ισχυρή περιφερειακή χώρα που βασίζεται τόσο στο πετρέλαιο όσο και στη στρατιωτική ισχύ, θέλει επιπλέον να μπει στη χωρία των πυρηνικών χωρών με πυρηνικά όπλα, που θα αποτελέσουν θανάσιμο κίνδυνο για την πιστή σύμμαχο της Αμερικής το Ισραήλ, καθώς και τις φίλες αραβικές χώρες που διαθέτουν πετρέλαιο.
Το Ισραήλ με κανένα τρόπο δεν θα παραμείνει αδρανές, αν διαπιστώσει ότι κινδυνεύει η ύπαρξη του στην περιοχή από μια πυρηνική απειλή που θα προέρχεται από το Ιράν. Αν είχε τη δυνατότητα θα βομβάρδιζε ήδη τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, αλλά μετρώντας τις συνέπειες δεν το αποτολμά (ακόμη). Το Ιράν επιπλέον παρεμβάλλεται ανάμεσα στο Πακιστάν και Αφγανιστάν και τις φίλες προς την Αμερική χώρες, Τουρκία και Ισραήλ και δημιουργεί ανάσχεση στα σχέδια των ΗΠΑ να δημιουργήσουν στο υπογάστριο της Ρωσίας και της Κίνας βάσεις ανατροπής οποιουδήποτε κινδύνου από τις τρεις αυτές χώρες. Αυτό το σχέδιο των Αμερικανών είναι εκ των προτέρων καταδικασμένο σε αποτυχία, γιατί οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ποτέ δεν είναι σε θέση να ελέγξουν το Αφγανιστάν και να επέμβουν στο Ιράν, αν δεν τους συμπαρασταθούν οι Ρώσοι και απ’ ότι φαίνεται δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και χωρίς την τυχόν βοήθεια τους. Επιπλέον οι Ρώσοι είναι σε οποιαδήποτε στιγμή σε θέση να ανακόψουν τον ανεφοδιασμό των δυτικών δυνάμεων από τις φίλες προς την Ρωσία χώρες της Κεντρικής Ασίας.
Οι ΗΠΑ σε μια ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με την Ρωσία σε ευρεία κλίμακα και σε όλα τα μέτωπα είναι εκείνη με τις μεγαλύτερες απώλειες, για να μην πούμε αποκλειστικές. Η διεθνής κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Δεν είναι πλέον οι ΗΠΑ που ορίζουν το παιχνίδι στη διεθνή σκακιέρα, αλλά κυρίως οι Ρώσοι. Πρώτον γιατί είναι ανεξάρτητοι ενεργειακά που παίζει καθοριστικό ρόλο στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις και γιατί επιπλέον υπερασπίζονται μια περιοχή που είναι δίπλα τους και έχουν άμεσο συμφέρον και δυνατότητα να την προασπίσουν αποτελεσματικά.

4. Η περιοχή των Βαλκανίων

Δύο χώρες υπάρχουν στα Βαλκάνια, φίλα διακείμενες προς την Ρωσία. Η μία είναι η πρώην Γιουγκοσλαβία και νυν Σερβία και η Ελλάδα. Η καθεμιά με διαφορετικά χαρακτηριστικά στα πλαίσια των διεθνών συσχετισμών και δυνατοτήτων.
Σε μια εισήγησή μου στην Ελληνοκουρδική Ένωση Φιλίας, της οποίας υπήρξα πρόεδρος περίπου δύο δεκαετίες, είχα γράψει δύο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς της Σερβίας, ότι η οι Αμερικανοί μετά τον πόλεμο του Κόλπου θα επέμβουν για να συντρίψουν τη Σερβία. Ο λόγος που διατύπωσα τότε αυτές τις σκέψεις οφείλεται στο γεγονός, ότι αφού οι ΗΠΑ εισέβαλαν και κατέλαβαν το Ιράκ, ο επόμενος στόχος ήταν τα Βαλκάνια και μάλιστα οι χώρες που είχαν φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία.
Ήμουν και είμαι ακόμη πεπεισμένος ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν το ίδιο με την Ελλάδα, αν τους το επέτρεπε η διεθνής συγκυρία. Επειδή όμως η Ελλάδα είναι στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι εύκολη και αποδοτική μια τέτοια ενέργεια, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Χρησιμοποιούν όμως άλλες μεθόδους και τρόπους, για να ελέγξουν την Ελλάδα, για τα οποία θα αναφερθώ πιο κάτω. Αλλιώς θα το έπρατταν, όπως το έπραξαν σε πολλές άλλες περιπτώσεις, χωρίς να λογαριάζουν τις ανθρώπινες απώλειες και τις καταστροφές σε άψυχο υλικό. Η εφτάχρονη δικτατορία αποτελεί ένα μικρό παράδειγμα. Προκειμένου να ικανοποιήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια για την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου, δηλαδή των οικονομικών τους συμφερόντων, δεν διστάζουν να αιματοκυλήσουν τον κόσμο.
Αυτή είναι η δική τους «ηθική» και η δική τους έννοια της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που για την δήθεν υπεράσπισή τους είναι σε θέση να καταστρέψουν την υφήλιο. Τρομοκρατούν την ανθρωπότητα για να τη «σώσουν» από τους τρομοκράτες.
Σκοπός των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ήταν η καταστροφή οποιασδήποτε δύναμης στα Βαλκάνια θα έμπαινε εμπόδιο στα σχέδιά τους να μεταβάλουν τα Βαλκάνια σε χώρες προτεκτοράτα, βάσεις στρατιωτικές και κατασκοπευτικές, ενάντια στην αυξανόμενη δύναμη της Ρωσίας. ώστε να δημιουργηθεί ένας στρατιωτικός μηχανισμός ελέγχου και απομόνωσής της από τυχόν φίλους και συμμάχους και ελαχιστοποιήσουν έως και εξαφανίσουν κάθε επιρροή της. Η ενίσχυση των πρώην τρομοκρατών του UCK και μετέπειτα αναβαθμισμένων σε απελευθερωτικές δυνάμεις στο Κόσοβο και η προσπάθειά τους να μεταστρέψουν την παραδοσιακή φιλία των Σέρβων προς τους Ρώσους σε εχθρότητα με δέλεαρ την εισδοχή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ένα καλομελετημένο και καλοστημένο σχέδιο της Δύσης για συμβιβασμό και προσαρμογή στα προστάγματα και προτάγματα των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ.
Απομένει στην περιοχή των Βαλκανίων η Ελλάδα.

5. Η Ελλάδα και η σχέση της με τους «άσπονδους φίλους της στη Δύση» και τους «εχθρούς της στην Ανατολή».

Στην ανάλυση του θέματος αυτού θα πρέπει να ξεκινήσουμε:
1. Από τη βασική αρχή στις διακρατικές σχέσεις που λέει ότι δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί, αλλά μόνο συμφέροντα.
2. Από τη θεμελιώδη αρχή ότι οι Αγγλοαμερικάνοι είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί των Ελλήνων. Αυτή η αρχή εκφράζεται από τον αρχιτέκτονα της Νέας Τάξης και της ανθελληνικής πολιτικής στα νεώτερα χρόνια Κίσιγκερ, ο οποίος κατά την βράβευσή του από Αμερικανούς μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ουάσιγκτον (Σεπτέμβρης 1994) δήλωσε τα ακόλουθα:
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι τα ανωτέρω δεν είναι δηλώσεις του Κίσινγερ και ότι ποτέ δεν ειπώθηκαν, όμως στην πράξη επαληθεύεται καθημερινά η κυνική τους αλήθεια.
Οι Άγγλοι είναι υπεύθυνοι για τον εμφύλιο, που υπήρξε η μεγαλύτερη καταστροφή της Ελλάδας μετά την Μικρασιατική καταστροφή στον 20 αιώνα. Οι Αγγλοαμερικάνοι είναι υπεύθυνοι για την 7χρονη δικτατορία στην Ελλάδα και την καταστροφή της Κύπρου. Οι ίδιοι είναι οι αρχιτέκτονες της όλης επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας εναντίον μας, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο Αιγαίο, όσο και στην Θράκη, όσο και στην στήριξη της αλυτρωτικής πολιτικής της ΠΓΔΜ και της επιθετικής πολιτικής των Αλβανών για την Τσαμουριά. Δεν είναι αυτοί που θέλουν να μοιράσουν το μισό Αιγαίο και τη Δυτική Θράκη στους Τούρκους, την Ελληνική Μακεδονία στους Σκοπιανούς και την Ήπειρο στους Αλβανούς; Ή μήπως όλα αυτά είναι αποκυήματα φαντασίας. Δεν ήταν πρόσφατα, δηλαδή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που ο Χίτλερ είχε κομματιάσει την Ελλάδα και την παραχωρούσε στους Συμμάχους του; Την Μακεδονία και την Δυτική Θράκη στους Βούλγαρους, την Θεσσαλία στους Ιταλούς κ.λπ; Και υπάρχουν δυστυχώς και μερικοί της Αριστεράς (ελάχιστοι ευτυχώς) που παραχωρούν την ελληνική Μακεδονία στους Σκοπιανούς, μη γνωρίζοντας οι ανιστόρητοι ότι, όταν οι Σκοπιανοί μιλούν για Μακεδονία, εννοούν κυρίως την ελληνική Μακεδονία, αυτήν που αποκαλούν οι ίδιοι Μακεδονία του Αιγαίου;
Δεν υπάρχει κανένα θέμα εξωτερικής πολιτικής στο οποίο να μη μας αντιμάχονται οι Αγγλοαμερικάνοι, υποστηρίζοντας τους γείτονές μας. Μπορεί ο ίδιος ο Μπους να μην γνωρίζει που βρίσκεται η Ελλάδα και η Μακεδονία, όμως εκείνοι που τον καθοδηγούν, γνωρίζουν πολύ καλά. Τώρα ήρθε και η σειρά της συμφωνίας από την ελληνική βουλή για τους αγωγούς με τη Ρωσία που θέλουν και πιέζουν να την ακυρώσουμε, για να είμαστε τα τέλεια υποτακτικά τους. Πολύ φοβούνται την μήνη των Αγγλοαμερικάνων, αν δεν συμμορφωθούμε με «τας άνωθεν εντολάς». Τι άλλο κακό μπορούν άραγε να μας κάνουν; Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί απ’ αυτά που υφιστάμεθα τώρα από τους ίδιους; Απολύτως τίποτε, αν σηκώσουμε το ανάστημά μας και τους πούμε ένα βροντερό «όχι». Τότε μόνο θα σταματήσουν. Τότε μόνο θα αλλάξουν στάση. Τότε και οι Έλληνες της Αμερικής μπορούν να πουν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ: Αν θέλετε τους Έλληνες φίλους, αλλάξτε πολιτική απέναντί τους.
3. Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι δυστυχώς ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Γιατί Έλληνες είναι και εκείνοι που συντάχθηκαν με τους εχθρούς μας. Έλληνας ήταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και Ιωαννίδης, Έλληνας ήταν και ο εφιάλτης και τόσοι άλλοι εφιάλτες που εξέθρεψε στους κόρφους της η Ελλάδα. Έλληνες είναι εκείνοι που συνετέλεσαν στις μεγαλύτερες καταστροφές της Ελλάδας από την αρχαιότητα έως σήμερα. Έλληνες ήταν υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική καταστροφή, Έλληνες για τον εμφύλιο, Έλληνες για τη Χούντα, Έλληνες για την καταστροφή της Κύπρου.
Εμείς είμαστε υπαίτιοι για όλα αυτά και για όλα τα κακά της μοίρας μας. Γιατί οι άλλοι, οι ξένοι κάνουν απλώς τη δουλειά τους .
Εμείς τι κάνουμε! Εδώ είναι το πρόβλημα. Μας αποχαυνώνει ο καταναλωτικός ευδαιμονισμός, η μοιρολατρία και η ηττοπάθεια. Και σ’ αυτό το πρόβλημα υπάρχουν φυσικά απαντήσεις.
Όμως ας δούμε πρώτα πιο είναι το πρόβλημα:
Εμείς υποχωρούμε συνεχώς στις αξιώσεις των Τούρκων στην Κύπρο, χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως υποχώρηση, ούτε σαν ένδειξη απλής καλής θέλησης από μέρους τους. Ούτε μία εδώ και 34 χρόνια, δηλαδή μετά την εισβολή και κατοχή της Κύπρου. Το συνειδητοποιήσαμε αυτό; Εμείς ξεχνούμε ότι το πρόβλημα της Κύπρου είναι πάνω και πρώτα απ’ όλα πρόβλημα εισβολής και κατοχής;
Εμείς δίνουμε λαβές στην επιθετική πολιτική των Τούρκων στο Αιγαίο, αναγνωρίζοντας στο Ελσίνκι συνοριακές διαφορές με την Τουρκία στο Αιγαίο και αναγνωρίζοντας ζωτικά συμφέροντά τους στη Μαδρίτη. Εμείς υποχωρούμε συνεχώς στις συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, δίνοντας την αίσθηση ότι οι Τούρκοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Εμείς αφήνουμε την τουρκική προπαγάνδα να αλωνίζει στην Θράκη, να καταργούμε τη συνθήκη της Λωζάνης από μόνοι μας, αναγνωρίζοντας αντί για μουσουλμανική τουρκική μειονότητα. Με τον τρόπο αυτό να τους δίνουμε και από πάνω συγχωροχάρτι για την εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού στην Κωνσταντινούπολη και την Ίμβρο και την Τένεδο. Εμείς τους δίνουμε το δικαίωμα να οργιάζουν σε ανθελληνική προπαγάνδα στην ίδια μας την επικράτεια. Οι Τούρκοι όποτε τους συμφέρει επικαλούνται τις διεθνείς συνθήκες. Ας θυμηθούμε την επιχειρηματολογία της τουρκικής κυβέρνησης για τη διέλευση του αμερικανικού πολεμικού πλοίου από τα Δαρδανέλια. Επικαλέσθηκε τη συνθήκη του Μοντρέ για να απαγορεύσει τον διάπλου. Εμείς αντιθέτως καταργούμε τις διεθνείς συνθήκες, ως άλλοι ραγιάδες απέναντι στον Νέο - Οθωμανισμό.
Υποχωρούμε ακόμη απέναντι στις απαιτήσεις του κάθε Γκρούεφσκι, κάνοντάς τον αξιόπιστο συνομιλητή στις υπερεθνικιστικές του υστερίες και χαρακτηρίζοντάς τις συνεχείς προκλήσεις του ως «γελοιότητες». Στο μεταξύ εκείνοι προωθούν τα σχέδιά τους, ακολουθώντας το σοφό: «Ένα ψέμα την ημέρα, την αλήθεια κάνει πέρα». Γι’ αυτό και η στάση του πρακτορίσκου Νίμιτς και του Γραμματέα του ΟΗΕ που μιλούν και για άλλα προβλήματα που θα συζητηθούν αργότερα.
Ποιος όμως βρίσκεται πίσω από την εχθρική πολιτική όλων αυτών των «άσπονδων» γειτόνων μας; Η απάντηση είναι μία: Οι Αγγλοαμερικάνοι. Αυτοί είναι που τους στηρίζουν, που τους ενισχύουν εναντίον μας και κοντά σ’ αυτούς φυσικά και οι σύμμαχοί τους Τούρκοι, με τον Νεο- Οθωμανισμό τους. Πρωταρχικά όμως είναι οι Αγγλοαμερικάνοι και να μην το ξεχνάμε.
Και ο λόγος είναι απλός: Οι Αγγλοαμερικάνοι θα ήθελαν να μας συντρίψουν, όπως έκαναν με του Σέρβους. Αφού όμως δεν τους παίρνει κάτω από τις σημερινές συνθήκες να βάλουν μπρος τα αεροπλάνα και τα τανκς τους να μας βομβαρδίσουν, χρησιμοποιούν τους συμμάχους τους Τούρκους, ως περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, και τα προτεκτοράτα τους στο Βορρά, ΠΓΔΜ και Αλβανία, για να μας συνετίσουν και μας κάνουν κυριολεκτικά το βίο αβίωτο. Γιατί συνεχώς θα ζούμε κάτω από την απειλή τους και με συνεχή ανασφάλεια. Κι ας μην ισχυριστεί κανείς ότι είναι πολύ αδύναμοι και μικροί για να μας κάνουν κακό. Ασφαλώς μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτε χωρίς την στήριξη των πατρώνων τους Αγγλοαμερικάνων. Γνωστή είναι η ρήση του Κλαούζεβιτς: «Τα μικρά κράτη έχουν τόση δύναμη, όση η ταύτισή τους με τα συμφέροντα των μεγάλων». Συνεπώς δεν είναι οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί που μας απειλούν, αλλά οι Αγγλοαμερικάνοι και οι Τούρκοι που τους στηρίζουν. Βέβαια όχι οι λαοί τους.
Η στάση τους φυσικά είναι δικαιολογημένη. Στη ΠΓΔΜ δημιουργείται σύμφωνα με πληροφορίες του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel» μια τεράστια πρεσβεία με μεγάλη διπλωματική αποστολή, όπου θα στεγαστούν το τοπικό κέντρο της CIA και το λογιστικό κέντρο για τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στον κόσμο, που χτίζεται στα σύνορα Κοσόβου -Σκοπίων, καθώς και για τις στρατιωτικές και κατασκοπευτικές βάσεις στη Βουλγαρία και Ρουμανία.
Η στήριξη και βοήθεια που προσφέρουν οι «άσπονδοι φίλοι μας» Αγγλοαμερικάνοι στους γείτονες μας από Ανανατολάς και Βορράν εξυπηρετεί και έναν άλλο στόχο. Να πιέσει την Ελλάδα, να μην κάνει ανοίγματα προς τη Ρωσία, γιατί οι περιοχές που θα περάσει το πετρέλαιο και φυσικό αέριο δεν είναι ασφαλείς και δεν είναι ασφαλείς, γιατί τις διεκδικούν οι Τούρκοι (Δυτική Θράκη), οι Σκοπιανοί (Μακεδονία του Αιγαίου) και οι Αλβανοί (Ήπειρος - Τσαμουριά).
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει κατανοήσει ότι διαθέτει και αυτή μια σημαντική γεωστρατηγική θέση. Το ομολογεί εξάλλου και ο ίδιος ο Κισιγκερ. Μόνο η ελληνική πολιτεία δεν το βλέπει. Πρώτ’ απ’ όλα από το έδαφός της, την Βόρεια Ελλάδα θα περάσουν δύο σημαντικοί αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, απαραίτητοι για την προμήθεια της Δύσης με ενέργεια. Δεύτερο η Ελλάδα βρίσκεται στις θαλάσσιες οδούς μαζί με την Κυπριακή Δημοκρατία που μπορεί να ελέγξει τη ροή του μαύρου χρυσού, αν ακολουθήσει μια εθνική στρατηγική και όχι υποτελή στους Αγγλοαμερικάνους. Όλα σχεδόν τα πετρέλαια αναγκαστικά περνούν από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Εμείς οι ίδιοι βλακωδώς υποτιμούμε τη στρατηγική σημασία της χώρας μας.
Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας, όμως στα διεστραμένα μυαλά του οικονομικοστρατιωτικού κατεστημένου της Αγγλίας και της Αμερικής αποτελούν ρεαλιστικούς σχεδιασμούς, προκειμένου να υπηρετήσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Τι τους ενδιαφέρει κι αν αιματοκυλισθεί ο κόσμος; Τι άλλες αποδείξεις θέλουμε;
Φυσικά δεν περιμένουμε αντιδράσεις από το αμερικανόδουλο Υπουργείο Εξωτερικών, που καλώς ονομάστηκε από μερικούς επιτυχώς «Υπουργείο Εξωφρενικών». Ούτε δυστυχώς από την υποτελή στάση των ελληνικών κυβερνήσεων. Όμως ο ελληνικός λαός δεν υποτάσσεται και ίσως αυτό το γεγονός δημιούργησε τις προϋποθέσεις να προχωρήσει ο Καραμανλής στις συμφωνίες με τη Ρωσία, δημιουργώντας αντιπερισπασμό στις ΗΠΑ. Ας ελπίσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα αντέξει στις πιέσεις.
Αν έχουμε σήμερα κάποιους δυνητικούς φίλους, για τους δικούς τους λόγους και για τα δικά τους συμφέροντα αυτοί δεν βρίσκονται στην Δύση, κι ας «ανοίκομεν» εις τον ΝΑΤΟ και εις την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στην Ανατολή, δηλαδή στη Ρωσία. Τα συμφέροντα της Ρωσίας ταυτίζονται σήμερα με τα δικά μας και τα δικά μας με της Ρωσίας, κάτω όμως από ορισμένες προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρωθούν από μέρους της. Σήμερα η μόνη χώρα που τρέφει φιλικά αισθήματα απέναντι στους Ρώσους στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη γενικότερα είναι μόνο η Ελλάδα. Αυτό το ανάδελφο κράτος. Κι αυτός είναι ένας λόγος που μας εχθρεύονται οι Αγγλοαμερικάνοι. Και πρέπει να το τονίζουμε με κάθε ευκαιρία, έως να αλλάξουν στάση απέναντί μας, αν αλλάξουν ποτέ. Είναι εχθροί μας και όχι φίλοι μας και ας είμαστε σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, που πρέπει σαν ιμπεριαλιστικός στρατιωτικός βραχίονας της Δύσης να διαλυθεί, μετά την κατάλυση του συμφώνου της Βαρσοβίας.
Γι’ αυτό πρέπει όλες οι πατριωτικές δυνάμεις να αποδυθούν σε εκθέσεις και διαβήματα προς τη Ρωσία να αλλάξει τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα και να αναθεωρήσει τη θέση της για το Σκοπιανό, ονομάζοντας τη χώρα αυτή με το όνομα που χρησιμοποιείται στους διεθνείς οργανισμούς και προ πάντων στο Συμβούλιο Ασφαλείας και τον ΟΗΕ. Αυτό θα αποτελούσε για τους Έλληνες μια φιλική χειρονομία, η οποία θα άλλαζε άρδην όλα τα έως τώρα δεδομένα και θα ωφελούσε πρώτα απ’ όλα την ίδια τη Ρωσία. Γιατί ο Γκρούεφσκι είναι ο Σαακασβίλι των Βαλκανίων. Μια μαριονέτα των Αμερικανών, ικανή να πράξει και στα Βαλκάνια κάτι ανάλογο που έπραξε ο παρανοϊκός Σαακασβίλι στη Νότια Οσετία. Επιπλέον θα αποκτούσε η Ρωσία έναν σταθερό φίλο, τον ελληνικό λαό και αυτό μπορεί να επηρέαζε και τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων, που κατά κάποιο τρόπο δεν θα μπορούσαν τόσο εύκολα να έρθουν σε άμεση ρήξη με το κοινό αίσθημα. Θα έδινε ακόμη αφορμή και αιτία να ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση να αλλάξουν και οι άλλες «φίλιες» κυβερνήσεις τη στάση τους και να προσαρμοστούν και ευθυγραμμιστούν με αυτό το όνομα που χρησιμοποιείται στους διεθνείς οργανισμούς, ώσπου να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση. Αυτό μπορεί να το απαιτήσει, τουλάχιστον από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί πότε και κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα δείξουν την αλληλεγγύη τους προς την Ελλάδα, αν όχι με το Σκοπιανό και το Κυπριακό;
Έως ότου να βρεθεί αμοιβαία αποδεκτή λύση να φέρει η γείτονα χώρα το όνομα ΠΓΔΜ.Αλλά πως είναι δυνατό να αλλάξουν στάση οι υποτιθέμενοι φίλοι και σύμμαχοί μας όταν η Ελληνική Κυβέρνηση δεν απαιτεί από τις «φίλιες και σύμμαχες» χώρες τουλάχιστον να αναθεωρήσουν τη στάση τους στο Σκοπιανό και να συμμορφωθούν με τις αποφάσεις τον ΗΕ, όπου το γειτονικό κράτος φέρει το όνομα FYROM και όχι Μακεδονία; Πως είναι δυνατό ο Καραμανλής να μη ζητά από τα «αδελφά συντηρητικά κόμματα» της Ευρώπης να αλλάξουν στάση και να δείξουν την αλληλεγγύη τους προς την Ελλάδα, καθώς και ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου να μη θέλει, για να μην δυσαρεστήσει προφανώς τον Μπους και την Κοντολίζα Ράις, να μη θέσει το θέμα στους ομοϊδεάτες του για το ίδιο ζήτημα. Πως να μας υπολογίζουν για σοβαρούς και όχι γελοίους, δουλοφρενείς και δουλοπρεπείς, όταν δεν αποτολμάμε να διεκδικήσουμε αυτά που ανταποκρίνονται στις διεθνείς συνθήκες και τους διεθνείς κανόνες και εκφάζουνε τη διεθνή έννομη τάξη;
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ να μη απαιτεί από την ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει το δίκαιο και από τα αδελφά κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το ίδιο;
Πως να μας υπολογίζουν, όταν εμείς οι ίδιοι καταπατούμε αυτές τις διεθνείς συνθήκες, στην προκείμενη περίπτωση τις αποφάσεις των ΗΕ, για την ονομασία της γειτονικής χώρας με το όνομα που είναι αναγνωρισμένο στον ΟΗΕ;
Και ας μην μου πει κάποιος ότι όλα αυτά δεν είναι ρεαλιστικά και δεν μπορούν να επιτευχθούν. Θα του απαντούσα με την φράση του Μπεν Γκουριόν, όταν του έθεταν τέτοια προβλήματα: «Δε μπορεί κανείς να είναι ρεαλιστής, αν δεν πιστεύει σε θαύματα».