ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ

ΑΘΗΝΑ 22 Νοεμβρίου 2008

Διαπιστώσεις από τα γεγονότα και την κρίση. Πρόταση Διαλόγου.

Η χώρα, υπό το ιδεολόγημα του “εκσυγχρονισμού” και της “ελευθερίας των αγορών”, έχει παραδοθεί σε κατήφορο αισχροκέρδειας και τοκογλυφίας, παρασιτισμού, διάλυσης των κοινωνικών θεσμών, μορφωτικής πτώχευσης, ανασφάλειας για τους πολλούς και υπερκερδών για τους ελάχιστους, φτώχειας, ανεργίας και υποαπασχόλησης, που καταλήγει σε κρίση εθνική:
Γενική απορρύθμιση, ηττοπάθεια, αυξανόμενη περιθωριοποίηση της Ελλάδας μέσα στις διεθνείς εξελίξεις.
Αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ακόμη και η ιστορική κεντροδεξιά σύρθηκε στην εγκατάλειψη της μικτής οικονομίας, που υπήρξε ο τρόπος της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, είναι το σημερινό κράτος, τροχονόμος για την ανεξέλεγκτη κυκλοφορία κεφαλαίων και εμπορευμάτων, όπου ο ίδιος ο άνθρωπος καταλήγει εμπόρευμα και συχνά από τα πιο φθηνά.
Η Ελλάδα βρίσκεται απροστάτευτη στη δίνη της γενικευμένης κρίσης, από την οποία μόνο το μεγάλο παρασιτικό και υπερεθνικό κεφάλαιο βγαίνει ωφελημένο. Σήμερα πια είναι κοινός τόπος, ότι η μεταπολιτευτική διαχείριση μας οδήγησε, από συμβιβασμό σε συμβιβασμό, στην πλήρη αποδόμηση ακόμη και υποψίας εθνικής πολιτικής και κοινωνικού ή λαϊκού ελέγχου στην οικονομία και στην εξουσία, με αποτέλεσμα η χώρα μας να χάνει συνεχώς δυνατότητες. Να μη μπορεί ούτε δική της αναπυξιακή ατμομηχανή να δημιουργήσει, αλλά ούτε και άμυνες απέναντι στον ιμπεριαλισμό του υπερεθνικού κεφαλαίου να διατηρήσει.
Ο ιμπεριαλισμός που επιβάλλεται σε όλο τον Κόσμο, ως παγκοσμιοποίηση, ή Νέα Τάξη, ή Νέα Εποχή, μας δείχνει τί φταίει και τί πρέπει να αλλάξει. Η πολεμοκαπηλεία, η τρομοκαπηλεία, η βαρβαρότητα, με τις οποίες αντιμετωπίζουν τα δίκαια των λαών οι καπιταλιστικές μητροπόλεις, επιβαρύνουν τις αρχικές τάσεις, καλλιεργώντας ανασφάλεια και αναπαράγοντας αστάθεια και αντιφάσεις, ακόμη και στο κατεστημένο ανεπτυγμένων χωρών, ακόμη και φιλικών προς τις ΗΠΑ πολιτικών δυνάμεων.
Από την αλαζονεία της Μιάς και Μόνης Υπερδύναμης, πλήττεται καίρια η ειρήνη, η πολιτική και οικονομική σταθερότητα, το βιοτικό επίπεδο ακόμη και των ευρωπαίων και των αμερικανών πολιτών, αλλά και η επάρκεια στρατηγικών αποθεμάτων (τροφίμων, πετρελαίου, νερού) και το ίδιο το πανανθρώπινο οικοσύστημα.
Οι καταστροφικές δυνάμεις του αχαλίνωτου ανταγωνισμού και της λυσσαλέας κερδοσκοπίας, που έχουν εξαπολυθεί κατά της ανθρωπότητας, δημιουργούν μία εμπόλεμη “ειρήνη” χωρίς ημερομηνία λήξης, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει άν, πότε και πώς θα ξεσπάσει σε γενικευμένο πόλεμο.
Με την τρέχουσα χρηματοπιστωτική κρίση, που έχει σαφέστατα συστημικά χαρακτηριστικά, αναδεικνύονται ιδιαίτερα τόσο τα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, σε παγκόσμια κλίμακα, όσο και της αυτοκρατορίας, δηλαδή ενός μονοπολικού κόσμου, που λειτουργεί μόνο με τον φόβο των αλλεπάλληλων επεμβάσεων και ολοκαυτωμάτων σε βάρος άμαχων πληθυσμών.
Αναδεικνύονται όμως, πλέον, τα αδιέξοδα και του πολιτικού προτύπου εσωτερικής διακυβέρνησης, που προωθεί η Νέα Εποχή σε όλες τις χώρες, επιχειρώντας να παρουσιάσει την παγκοσμιοποίηση, όχι ως ιμπεριαλιστική επιβολή του υπερεθνικού κεφαλαίου που είναι, αλλά ως “εντροπία”, δηλαδή σαν να ήταν ένα αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο. Ενός προτύπου, που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “εικονική δημοκρατία υπό υπερεθνική κηδεμονία”.
Ωριμάζουν οι συνθήκες για να γίνουν φανερές και πιστευτές ορισμένες πολύ βασικές διαπιστώσεις:
Η κρίση φανερώνει τα ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού. Αφ’ ενός πηγάζει από συνειδητές επιλογές της υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, αφ’ ετέρου φθάνει έως και την υπονόμευση της ίδιας της ζωής του πλανήτη. Άρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία ουσιαστική δικτατορία, που κατευθύνει διεθνείς οργανισμούς και τις τοπικές κοσμοπολίτικες ολιγαρχίες, μέσω της καταθλιπτικής επιρροής των “παγκοσμιοποιημένων” χρηματιστικών ολιγοπωλίων. Το σύστημα αυτό, όχι μόνο αρνείται να δεχθεί διορθώσεις, αλλά προσπαθεί και να κερδίσει από την κρίση, σε βάρος των κρατικών προϋπολογισμών και με ακόμη βαρύτερη εξαθλίωση των κοινωνιών, στεγνώνοντας τις εθνικές οικονομίες (ακόμη και των ΗΠΑ) από τους άμεσα διαθέσιμους αναπτυξιακούς τους πόρους.
Η κλιματική αλλαγή, που προκαλείται από τη ληστρική υπεράντληση των φυσικών πόρων, για στήριξη του καταναλωτικού επιπέδου των πλούσιων χωρών, πλήττει πρώτα από όλους τα λαϊκά στρώματα και τους λαούς της περιφέρειας. Αυτοί είναι ανοχύρωτοι στις καταστροφές, αυτοί είναι οι πρώτοι που εκβιάζονται να καταφύγουν, λόγω φτώχειας, στα μεταλλαγμένα τρόφιμα, σε ανθυγιεινά, ενεργοβόρα και περιβαλλοντοκτόνα προϊόντα και τεχνικά μέσα, αυτοί είναι που δεν έχουν να πουλήσουν παρά τα δάση και το υπέδαφός τους, στο τέλος δε και τα καλύτερα παιδιά τους, με τη μορφή της μετανάστευσης, των εμφυλίων, του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, όπλων και ανθρώπων.
Η επικράτηση αυτού του συστήματος είχε μερικές ουσιαστικές προϋποθέσεις: την παθητικοποίηση των πολιτών, την ενοχοποίηση των μεγάλων κοινωνικοπολιτικών ρευμάτων (ιδεολογιών, θρησκειών, πολιτισμών), τη συκοφάντηση των κοινωνικών ή κρατικών θεσμών και την αναθεώρηση: α) των συνόρων σε παγκόσμια κλίμακα, β) της ίδιας της ιστορίας εθνών, λαών και κινημάτων, τέλος γ) της επιστήμης, η οποία χάνει σταδιακά τον κοινωνικό της ρόλο, καθώς εξωθείται στον τεχνοκρατισμό και τον σχετικισμό, που καλλιεργεί συστηματικά ο μεταμοντερνισμός - “φιλοσοφικός” μανδύας της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής. Για να κατορθωθεί αυτό χρειάσθηκαν ποταμοί μελάνης, αλλά και μαύρου χρήματος. Χρειάσθηκαν όμως και οι ανεπάρκειες και στρεβλώσεις του παλιού, γραφειοκρατικού, τυπικού κοινοβουλευτισμού και του παλιού “υπαρκτού” σοσιαλισμού, που παρά την υπεροχή του ως προς τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, παρήγαγε τελικά μία άλλη, επίσης ταξική κοινωνία, που επιπλέον αποδείχθηκε και αναποτελεσματική. Παραμένει ωστόσο καθοριστικός παράγων η συστηματική στρατηγική του συστήματος για ένα ομογενοποιημένο τρόπο διακυβέρνησης σε όλο τον πλανήτη, με άξονες: α) δύο διαχειριστικά κόμματα με ταυτόσημες κεντρικές επιλογές, β) απονεύρωση των δημοκρατικών διαδικασιών και ανάδειξη μιάς “τηλεοπτικής” δημοκρατίας και υπερεθνικών κέντρων απόφασης χωρίς ελέγχους και δημοκρατική νομιμοποίηση, γ) επιβολή της “επιχειρηματικότητας” σε όλους τους θεσμούς (Αυτοδιοίκηση, Συνδικάτα, Πανεπιστήμιο, Εκκλησία, ΜΜΕ, Πολιτισμό, Κόμματα), δ) πολυδιάσπαση και αναποτελεσματικότητα των κοινωνικών, εθνικών και λαϊκών κινημάτων και κατ’ επέκταση της Αριστεράς.
Γίνεται φανερό, από την παρουσίαση των προηγούμενων διαπιστώσεων, ότι η έξοδος από αυτή την ασφυκτική πραγματικότητα απαιτεί έντονη και μαζική λαϊκή δράση, με γερές και καλά επεξεργασμένες διεθνείς συμμαχίες. Μόνη διέξοδος είναι ο γνήσιος διεθνισμός, που εκφράζεται με το πρόταγμα ενός Κόσμου Ειρήνης, βασισμένης στο σεβασμό των Εθνών και στην αλληλεγγύη των Λαών.
Σε εθνική κλίμακα, χρειάζεται πανεθνική, παλλαϊκή ενεργοποίηση. Όχι μόνο Αντίσταση, μα και Ανάπτυξη, οικονομική και πολιτισμική ταυτόχρονα. Ανάπτυξη του Ανθρώπου, όχι μόνο των μηχανισμών και των δεικτών. Ανάπτυξη του συνόλου, όχι μόνο του Κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ένα μέτωπο αντίστασης και δημιουργίας, σε όλα τα πεδία κοινωνικού ενδιαφέροντος και εθνικής σημασίας, ώστε να περάσουμε από το μονόπλευρο και εξαρτημένο καταναλωτικό πρότυπο σε ένα άλλο πρότυπο, αυτοτελούς (κατά το δυνατόν) και ολόπλευρης παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Ο αγώνας αυτός, από το ίδιο το μέγεθος των προβλημάτων και της κρίσης, προκύπτει διαρκής και πολυεπίπεδος. - Χρειάζεται μία Παλλαϊκή Συμμαχία, που θα ενώνει πρωταρχικά τους δημιουργούς του πλούτου απέναντι στους κατόχους και τους διαχειριστές του πλούτου και της εξουσίας, τόσο σε εθνική όσο και σε παγκόσμια κλίμακα. - Μία Συμμαχία για την Ανάπτυξη του Ανθρώπου, με χαρακτηριστικά λαϊκά, πατριωτικά και οικολογικά. - Μία Συμμαχία Προοπτικής, που θα διασφαλίζει τον προοδευτικό της, σοσιαλιστικό προσανατολισμό ανάγοντας τη χειραφέτηση του απλού ανθρώπου και ολόκληρου του λαού, σε σκοπό και ταυτόχρονα σε μέσο. - Μία Συμμαχία για βαθιές ριζικές αλλαγές, με δύο παράλληλους στόχους: Α. Άμεση αυτοοργάνωση άμυνας και υπεράσπισης των δικαιωμάτων της Εργασίας, της Φύσης, του Πολιτισμού, της Πατρίδας και της Δημοκρατίας και των κοινωνικών και δημόσιων αγαθών. Άμεση κινητοποίηση για ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων και ανάσχεση της επιθετικότητας και της αρπακτικότητας των τραπεζών και των ολιγοπωλίων. Β. Επιθετική αμφισβήτηση της ασυδοσίας κερδοσκόπων και μεσαζόντων και προώθηση κοινών δράσεων, με όλες τις δυνάμεις, που θα δείξουν ευαισθησία για εθνική και κοινωνική αυτοδιάθεση, ώστε να αλλάξει ο πολιτικός συσχετισμός και να επιβληθεί ένα πρόγραμμα οικονομικής και πολιτικής δημοκρατίας και Εξόδου από την Κρίση, σε σοσιαλιστική, κατεύθυνση, με μοναδική εγγύηση τη λαϊκή αυτενέργεια, τον Λαό στο Προσκήνιο. Είναι εδραιωμένη πείρα όλων των εργατικών, λαϊκών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ότι η δράση τους μορφώνει, η μόρφωσή τους δυναμώνει τη δράση και καμμία αλλαγή δεν είναι πραγματική, με τον λαό στη γωνία. Και αν επιβληθεί, δεν ριζώνει και παραμένει λειψή και ανατρέψιμη.



Πρόταση Δράσης. Η ευθύνη των σοσιαλιστών και των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας.


Στα πλαίσια αυτά, μοναδικό εφόδιο του λαού μας είναι η θέλησή του, δηλαδή η συνείδηση του εθνικού συμφέροντος, της ταυτότητάς του, της ιστορίας του. Ενώ μοναδικό του όπλο είναι οι ενεργοί πολίτες και τα κοινωνικά κινήματα που τους εκφράζουν, γνήσια και πηγαία.
Θεωρούμε ότι ένα ρεύμα αγωνιστικής σύνθεσης, για Παλλαϊκή Ενότητα και Ανασυγκρότηση, σε προοδευτική κατεύθυνση, είναι εφικτό και αναγκαίο.
Η Παλλαϊκή Ενότητα μπορεί να συναρθρώσει τα επί μέρους κινήματα (αγροτικό, εργατικό, πολιτιστικό, οικολογικό, εθνικής ταυτότητας, συνεταιριστικό, παιδείας κτλ), να εκφράσει άρα την ανάγκη συνολικής αλλαγής και να υπερκεράσει έτσι και το πρόβλημα της διασπασμένης Αριστεράς. Κυρίως όμως, πιό άμεσα, να αντικαταστήσει το φθαρμένο και αμερικανοποιημένο ΠΑΣΟΚ.
Καλούμε όσους συμμερίζονται τον προβληματισμό μας σε συστηματικό και συγκεκριμένο διάλογο για κοινή παρέμβαση, ώστε ενωμένοι να διεκδικήσουμε και κατοχυρώσουμε τα δικαιώματα του έθνους και της κοινωνίας, δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων, σε πείσμα των συμβιβασμένων και αναποτελεσματικών ηγεσιών.
Η Κοινή Δράση, σήμερα, είναι επιτακτική, άλλο τόσο όμως είναι και δυνατή, επιβεβλημένη από τα γεγονότα και το μέγεθος των προβλημάτων, καθώς ο δικομματισμός μας έχει φέρει σε κλίμα εθνικής παραίτησης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι πολίτες ψηφίζουν χωρίς να εγκρίνουν τα υποτιθέμενα προγράμματα των ηγεσιών τους, ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις, εδώ και χρόνια, καταγράφουν ισχυρή αποδοκιμασία των συνεπειών που προκύπτουν, σε βάρος των πολιτών, από τις κυρίαρχες πολιτικές του δικομματισμού.
Ωστόσο, προηγούμενες περιπτώσεις ίδρυσης κομμάτων, ή συμμαχικών σχημάτων, έχουν καταδείξει τα όρια μιάς αντιπολίτευσης, που περιορίζεται να λειτουργεί σαν κίνημα διαμαρτυρίας ή αντίστασης, είτε περιορίζεται στην αύξηση του εκλογικού της ποσοστού.
Οι σοσιαλιστές πρέπει να αναγνωρίσουν την ευθύνη τους στο σημερινό κοινωνικοπολιτικό τοπίο, τη στιγμή που ένας από τους βασικούς μοχλούς της ολιγαρχικής διαχείρισης ονομάζεται -ακόμη- “σοσιαλιστικός”.
Οι δυνάμεις που θέλουν να είναι συνεπείς στις ιδέες τους, στο πατριωτικό και ταξικό τους καθήκον, είναι αυτές που μπορεί και πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία ενός ανανεωμένου λαϊκού κινήματος, ώστε να ενώσουμε απ’ τα κάτω όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους. Χρειάζονται τρεις παράλληλες κινήσεις:
Επιστημονική ανάλυση και προβληματισμός, με στόχο την ουσιαστική και σε βάθος μελέτη των εθνικών, κοινωνικών και πολιτισμικών ζητημάτων, ώστε να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής δημοκρατίας στον ορίζοντα του 21ου αιώνα.
Συνένωση, ως αφετηρία, όλων εκείνων των δυνάμεων που εμπνέονται από το όραμα μιας ελευθεριακής, δημοκρατικής, οικολογικής, σοσιαλιστικής προοπτικής.
Ένα νέου τύπου κίνημα, με ευρεία εκ των κάτω συμμετοχή, αυτοοργάνωση, ανακλητές ηγεσίες και αντιπροσωπεύσεις, με αυξημένα δικαιώματα στις μειοψηφίες, με διαρκή έλεγχο των ηγεσιών, κοντολογίς χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς αλάνθαστους καθοδηγητές, χωρίς τακτικισμούς, χωρίς γραφειοκρατικές εκτροπές και ιδεολογικούς τυφλοσούρτες. Ένα Κίνημα του Λαού και όχι λέσχη συζητήσεων, ούτε κόμμα στελεχών και παραγόντων. Να γιατί η πρότασή μας περιορίζεται, λεκτικά και οργανωτικά, σε ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ και δεν μιλάμε για ίδρυση φορέα.
Το Νέο αυτό Κίνημα, με χαρακτηριστικά λαϊκής, πατριωτικής και οικολογικής συσπείρωσης, θα προκύψει από την ευρύτατη σύγκλιση πολλών φορέων, αλλά μπορεί και πρέπει να αρχίσει και με αυτοοργανωμένες ομάδες νέων κατηγοριών, που αναδύονται από τη σύγχρονη γενικευμένη κρίση. Κατηγοριών, όπως μικροί παραγωγοί, δανειολήπτες, ανασφάλιστοι και “αυταπασχολούμενοι” εργάτες, άστεγοι, επιτροπές κοινής δράσης εργαζομένων - συνταξιούχων - καταναλωτών, κινήσεις για την τοπική κοινωνία και την τοπική ανάπτυξη.
Με μία τέτοια οργανική σύνθεση, το νέο αυτό κίνημα (νέο στον προσανατολισμό και στις μεθόδους) θα μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες που να υπερασπίζονται τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά, να ματαιώνουν τα σχέδια των κερδοσκόπων και των πολιτικών τους εκφραστών και να στηρίζουν τα λαϊκά στρώματα, προωθώντας ένα άλλο Αναπτυξιακό Πρότυπο, μία Συμμαχία Ανασυγκρότησης της Κοινωνίας, ανατροπής της Απορρύθμισης, της Παρακμής και της Εθνικής Παραίτησης.
Θεωρούμε, ότι η συνολική αυτή Πρωτοβουλία θα είναι πολύτιμη για τον λαό μας, ιδίως σε ορισμένους κρίσιμους τομείς:
Προβολή και πιέσεις για θεσμοθέτηση μέτρων για περιορισμό της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Δυναμική παρέμβαση για υπεράσπιση των πολιτών, με επιτροπές κοινωνικού ελέγχου, συγκεντρώσεις, μηχανισμούς πληροφόρησης και κινητοποίησης κατά της ασυδοσίας κερδοσκόπων και μεσαζόντων.
Στήριξη μορφών συλλογικής διαχείρισης, όπως συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών, δημοτικών και δημοσυνεταιριστικών επιχειρήσεων, διαχείριση των λαϊκών αγορών από επιτροπές καταναλωτών κ.ο.κ.
Το εργατικό κίνημα διεκδικεί για τον Ιδιωτικό Τομέα τους όρους, τις συμβάσεις και τα δικαιώματα του Δημόσιου Τομέα. Φραγμός στις απολύσεις.
Προβολή και πιέσεις, για μία ενιαία λαϊκή Ευρώπη. Επανατοποθέτηση απέναντι στο Μάαστριχτ, επανεθνικοποίηση των κεντρικών τραπεζών, αποφασιστικό ρόλο στα Κοινοβούλια και την Ευρωβουλή και σύγκλιση των πραγματικών οικονομιών. Διάλυση του ΝΑΤΟ και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Άμεση προτεραιότητα στην αλλαγή του Κράτους. Δημοκρατικός έλεγχος και προγραμματισμός, περιφερειακή αποκέντρωση, θεσμοί κοινωνικού ελέγχου, λαϊκή κυριαρχία στην πράξη. Λαϊκή συμμετοχή, για μείωση, έως εξάλειψη, του ολιγαρχικού χαρακτήρα των θεσμών.
Κατάρτιση με δημόσιο διάλογο Προγράμματος Αναδιανομής του Πλούτου, Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Ανθρώπινης και Αειφόρου Ανάπτυξης και εξάλειψης της φτώχειας και της ανισότητας.
Λαϊκή κινητοποίηση για τη γή, τη στέγη, το κλίμα και τους φυσικούς πόρους.
Πανεθνικές πρωτοβουλίες ενάντια στο μιλιταρισμό και τη βαρβαρότητα, για Βαλκανική και Μεσογειακή ειρηνική συνύπαρξη, απελευθέρωση της Κύπρου και για το δικαίωμα κάθε έθνους σε μία πατρίδα.



Η Πρωτοβουλία και η λαϊκή πατριωτική οικολογική συσπείρωση μπορεί να αποκτήσει κομβική σημασία, αν ληφθεί υπ’ όψη ότι, για λόγους περισσότερο ιστορικούς, αλλά κατά κάποιο τρόπο και ιδεολογικούς, ο λεγόμενος σοσιαλιστικός χώρος είναι ανοιχτός προς την κοινωνική βάση, αλλά και στελέχη, ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, από τον χώρο του κέντρου μέχρι και τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ένα μαζικό κίνημα σε σύγκρουση με τις κεντρικές επιλογές της κυρίαρχης χρηματιστικής ολιγαρχίας, θα διεύρυνε την απήχησή μας στα κυριαρχούμενα στρώματα και πέρα από ιστορικές και ιδεολογικές συνάφειες. Δηλαδή και στην βάση της κεντροδεξιάς και της παραδοσιακής δεξιάς.

Η Πρωτοβουλία θα λειτουργεί συναινετικά, εφαρμόζοντας τον εξαντλητικό διάλογο για σύνθεση απόψεων και ενιαία δράση, την εναλλαγή και περιοδικότητα των οργάνων και την αρχή του σεβασμού της μειοψηφίας, ώστε να δρά περισσότερο σαν καταλύτης ζύμωσης του ευρύτερου Κινήματος, λιγότερο σαν οργανωτής πρωτοβουλιών και καθόλου σαν καθοδηγητικός μηχανισμός.

Ο Λαός προσδοκά μία τίμια και αποκαλυπτική φωνή. Και την έχει τιμήσει, όποτε τη συνάντησε.
Το κάλεσμά μας απευθύνεται σε όλες τις λαϊκές δυνάμεις (εκείνες που η φωνή τους δεν ακούγεται στα κέντρα αποφάσεων), που έχουν στον πυρήνα της σκέψης τους την ανάγκη εθνικής επιβίωσης και ευημερίας, χωρίς στεγανά και διακρίσεις, χωρίς ηγεμονισμούς ή αποκλεισμούς.
Όσοι δεχόμαστε ότι αξίζουμε μία καλύτερη Πατρίδα, με ισότητα και ελευθερία για τον καθένα, έχουμε ευθύνη να ορθώσουμε μία νέα συλλογική συνείδηση.
Ο πλούτος ανήκει στην κοινωνία.
Η εξουσία ανήκει στον λαό.
Η πατρίδα ανήκει σε όλους.
Και όλοι αξίζουμε ένα κόσμο ειρήνης, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.